Ὅταν δὲ ἐγένετο ἡ Ἁγία εἴκοσι ἐτῶν, ἀπέθανον οἱ γονεῖς αὐτῆς καὶ ἔμεινεν ὁ πολὺς πλοῦτος ἐκεῖνος εἰς τὰς χεῖράς της· παρευθὺς δὲ τότε ἔδειξε τὴν ἀγαθήν της προαίρεσιν, διότι δὲν τὸν ἐχρησιμοποίησεν εἰς ἀναπαύσεις τοῦ σώματος οὐδὲ εἰς φαγοπότια καὶ στολίδια ἀλλὰ ἀκούσασα τὸν Χριστόν, ὅστις λέγει εἰς τὸ δωδέκατον Κεφάλαιον τοῦ κατὰ Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου· «Πωλήσατε τὰ ὑπάρχοντα ὑμῶν καὶ δότε ἐλεημοσύνην· ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς», ἐμοίρασεν αὐτὸν ὅλον εἰς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκην καὶ εἰς τοὺς πτωχοὺς ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. Ἔπειτα ἐπῆγεν εἰς Μοναστήριον γυναικῶν, καὶ ἐφόρεσε τὸ μοναχικὸν σχῆμα, ἐκεῖ δὲ ἔκαμε καιρὸν ἱκανόν, ἐν πάσῃ ὑποταγῇ καὶ ταπεινώσει, δουλεύουσα εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὴν προεστῶσαν τοῦ Μοναστηρίου. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἠγάπα νὰ μαρτυρήσῃ ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο, λαβοῦσα τὴν εὐχὴν τῆς Ἡγουμένης καὶ τῶν ἄλλων μοναζουσῶν ὡς ἀγαθὸν συνοιδοιπόρον, ἐξῆλθε τοῦ Μοναστηρίου διὰ νὰ κηρύξῃ κατὰ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν τὸ ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Τὴν ἐποχὴν ἐκείνην ἦτο βασιλεὺς τῆς παλαιᾶς Ρώμης, ὁ Ἀντωνῖνος ὁ ἐπιλεγόμενος εὐσεβής, ὅστις ἦτο ἀκόμη τότε εἰδωλολάτρης. Οὗτος ἐγένετο βασιλεὺς μετὰ τὸν Ἀδριανὸν εἰς τοὺς 140 περίπου χρόνους ἀπὸ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ. Κηρύττουσα λοιπὸν ἡ Ἁγία, πολλοὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ Ἰουδαίων ἀκούοντες τοὺς λόγους αὐτῆς ἐπέστρεψαν εἰς θεογνωσίαν· οἱ δὲ Ἰουδαῖοι οἱ εὑρεθέντες εἰς μίαν πόλιν, ὅπου ἐκήρυττεν ἡ Ἁγία, φθονερὸν γένος ὡς εἶναι πάντοτε καὶ ἐχθρότατον τῶν Χριστιανῶν, βλέποντες τοὺς Χριστιανοὺς πληθυνομένους καὶ τὴν θρησκείαν αὐτῶν ἀτιμαζομένην καὶ ὑβριζομένην, προσελθόντες εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνῖνον διέβαλον τὴν Ἁγίαν λέγοντες· «Βασιλεῦ πολυχρονεμένε, οἱ μὲν ἄλλοι πάντες πείθονται εἰς τὸ πρόσταγμα τῆς βασιλείας σου, γυνὴ δέ τις, ὀνόματι Παρασκευή, κηρύττει τὸν Ἰησοῦν, τὸν υἱὸν τῆς Μαρίας, τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσαν οἱ πατέρες ἡμῶν ὡς πλάνον καὶ ἀντίθεον, καὶ λέγει, ὅτι αὐτὸς εἶναι μόνος Θεὸς ἀληθινός, οἱ δὲ ὑπὸ τῆς βασιλείας σου προσκυνούμενοι θεοὶ εἶναι ξύλα κωφὰ καὶ ἀναίσθητα».