Ὅταν δὲ ἡ Ἁγία ἐπλησίασεν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον, ὅπου κατῴκει τὸ θηρίον, ὡς εἶδεν αὐτὴν ὁ δράκων μεγάλως ἐβρυχήθη, ἀνοίξας δὲ τὸ στόμα αὐτοῦ ἐξέβαλε καπνὸν φοβερὸν πολὺν ὡς θέλων νὰ τὴν καταπίῃ. Ἡ δὲ Ἁγία σταθεῖσα πλησίον τοῦ δράκοντος εἶπε· «Θηρίον πονηρότατον, ἔφθασεν ἐπὶ σὲ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἰδοὺ ἤγγισεν ὁ ἀφανισμός σου, διότι πολλοὺς ἀναιτίως κατέφαγες». Ταῦτα εἰποῦσα καὶ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ ποιήσασα εἰς ἑαυτήν, ἐνεφύσησε τὸν δράκοντα καὶ παρευθὺς (ὦ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ, ὡς μεγάλη ἡ χάρις τῶν Ἁγίων σου!), ὁ φοβερὸς δράκων ἐκεῖνος μεγάλως συρίξας καὶ ἑαυτὸν περιστρέψας, διερράγη εἰς δύο. Τοῦτο τὸ παράδοξον θαῦμα ἰδὼν ὁ βασιλεὺς Ἀσκληπιὸς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ πάντες ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ἐβαπτίσθησαν ὑπὸ τῆς Ἁγίας εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ζωοποιοῦ Τριάδος. Καὶ οὗτοι μὲν τοιουτοτρόπως πιστεύσαντες καὶ βαπτισθέντες, ἔχαιρον δοξάζοντες τὸν Χριστόν· ἡ δὲ Ἁγία ἐξελθοῦσα ἐκείνης τῆς πόλεως ἀπῆλθε πάλιν εἰς ἑτέρας πόλεις καὶ χώρας, κηρύττουσα τὸν Χριστόν.

Εἰσελθοῦσα δὲ εἰς ἄλλην πόλιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐβασίλευεν ἄλλος βασιλεύς, Ταράσιος λεγόμενος, ἐκήρυττε καὶ ἐκεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Μαθὼν δὲ ὁ βασιλεὺς τὰ περὶ αὐτῆς, παρέστησεν αὐτὴν εἰς τὸ κριτήριον αὐτοῦ καὶ λέγει· «Ποῖος πονηρὸς δαίμων σὲ ἔφερεν ἐδῶ, γύναι, νὰ ὑβρίζῃς μὲν τοὺς μεγάλους καὶ αἰωνίους θεούς, νὰ κηρύττῃς δὲ ἄγνωστόν τινα Θεόν, χθεσινὸν καὶ προχθεσινόν, γεννηθέντα πρὸ χρόνων ἑκατὸν πεντήκοντα, εἰς τὰς ἡμέρας τοῦ βασιλέως Αὐγούστου, τὸν ὁποῖον ἐσταύρωσαν οἱ Ἰουδαῖοι ὡς κακοῦργον καὶ πλάνον καὶ ἀντίθεον;». Ἡ Ἁγία ἀπεκρίθη· «Δὲν μὲ ἔστειλε πονηρὸς δαίμων ἐδῶ, ὦ βασιλεῦ, νὰ κηρύττω τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ’ ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἐκεῖνος μὲ ἔστειλε νὰ τὸν κηρύττω, ἄναρχον μὲν κατὰ τὴν θεότητα, χρονικὸν δὲ κατὰ σάρκα, τὸν αὐτὸν ἀπαθῆ καὶ παθητόν, ἀόρατον καὶ ὁρατόν, ἄκτιστον καὶ κτιστόν. Τὸ μὲν διὰ τὴν φύσιν τῆς θεότητος, τὸ δὲ διὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Τοῦτον ἐγὼ κηρύττω ὡς Θεὸν προαιώνιον, τοῦτον μόνον ὁμολογῶ ὅτι εἶναι Θεὸς ἀληθὴς καὶ ἄνθρωπος τέλειος, τὰ δὲ εἴδωλα, τὰ κωφὰ καὶ ἀναίσθητα, τὰ ὁποῖα προσκυνεῖτε σεῖς οἱ ἄφρονες Ἕλληνες, ἐγὼ μυκτηρίζω καὶ καταπατῶ, διότι τίποτε ἄλλο δὲν εἶναι εἰμὴ μόνον ξύλα ἄψυχα καὶ λίθοι ἀναίσθητοι». Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς μεγάλως ἐθυμώθη, καὶ παρευθὺς διέταξε τοὺς στρατιώτας νὰ βάλωσιν εἰς ἕνα λέβητα μέγαν, ἔλαιον, πίσσαν καὶ μόλυβδον καὶ νὰ τὰ βράσουν περισσῶς, ἔπειτα δὲ νὰ ρίψουν μέσα τὴν Ἁγίαν. Τί ὅμως ἐθαυματούργησεν ὁ Θεός, διὰ τὸν ὁποῖον ἔπασχε ταῦτα ἡ Ἁγία;