ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ἡ πανεύφημος Ὁσιομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἐγεννήθη ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ βασιλέως Ἀδριανοῦ· πατὴρ αὐτῆς ἦτο εὐσεβής τις Ὀρθόδοξος Χριστιανος, πλούσιος κατὰ πολλά, Ἀγάθων λεγόμενος, ἔχων γυναῖκα καὶ αὐτὴν Χριστιανήν, Πολιτείαν καλουμένην· διέμενον δὲ εἴς τι προάστιον τῆς μεγαλοπόλεως Ρώμης. Πλὴν παρ’ ὅλας τὰς καλωσύνας καὶ ἐλεημοσύνας, τὰς ὁποίας εἶχον, δὲν εἶχον τέκνον, οὔτε ἄρσεν, οὔτε θῆλυ, καὶ διὰ τοῦτο ἦσαν πάντοτε λυπημένοι, ὅπως κάλλιστα γνωρίζουν ὅσοι ἔχουν τοιαύτην λύπην. Παρεκάλουν ὅθεν καὶ οἱ δύο τὸν Θεὸν νὰ τοὺς δώσῃ τέκνον, οὐχὶ μόνον διὰ τὴν κληρονομίαν τοῦ πολλοῦ πλούτου, τὸν ὁποῖον εἷχον, ἀλλὰ μᾶλλον διὰ τὴν διαδοχὴν τοῦ γένους αὐτῶν.
Ὁ δὲ Πανάγαθος Θεός, ὅστις ποιεῖ τὸ θέλημα τῶν φοβουμένων αὐτῶν καὶ τῆς δεήσεως αὐτῶν εἰσακούει, ὡς λέγει καὶ ὁ Προφήτης Δαβίδ, ἐπήκουσε τῆς δεήσεως αὐτῶν. Ὅθεν μετ’ ὀλίγας ἡμέρας συλλαβοῦσα ἡ Πολιτεία ἐγέννησε τὴν Ἁγίαν ταύτην ἐν τῇ ἕκτῃ ἡμέρᾳ τῆς ἑβδομάδος· διὰ τοῦτο καὶ ὅταν ἐβάπτισαν αὐτήν, ἐκάλεσαν τὸ ὄνομά της Παρασκευήν. Αὕτη ἐκ πρώτης ἡλικίας, ἐδείκνυεν ὁποία τις θέλει γίνει εἰς τὸ ὕστερον· διότι δὲν ἔπαιζεν ἀτάκτως, ὅπως τὴν σήμερον ἡμέραν τὰ μωρὰ κοράσια, οὐδὲ εἰς ἀπρεπῆ παίγνια ἠσχολεῖτο, οὐδὲ ἠκούετο ἀργολογία ἢ μωρολογία ἐκ τοῦ στόματος αὐτῆς, ἀλλ’ ἐπαιδεύετο ὑπὸ τῆς μητρὸς αὐτῆς Πολιτείας εἰς πᾶν ἔργον θεάρεστον, καθὼς πρέπει νὰ παιδεύωσιν αἱ μητέρες τὰς θυγατέρας. Εἰς τὴν ἀνατροφὴν δὲ καὶ παίδευσιν, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἡ Ἁγία, ἔμαθε καὶ τὰ ἱερὰ γράμματα· διὰ τοῦτο δὲν ἔλειπεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, οὐδὲ τὴν εἶδε ποτὲ ἄνθρωπος νὰ μὴ κρατῇ βιβλίον εἰς τὰς χεῖράς της, παρεκτὸς μόνον ὅταν ἔτρωγεν ἢ ἔκαμνεν ὑπηρεσίαν ἀναγκαίαν τοῦ σώματος. Ἠγάπα δὲ κατὰ πολλὰ τὴν παρθενίαν, κατὰ μίμησιν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, διὰ τοῦτο δὲ ὄχι μόνον τοὺς ὀφθαλμούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὁδὸς τοῦ ἔρωτος, ἐφύλαττεν ἀπὸ θεωρίαν ἀνδρῶν, ἀλλὰ καὶ τὸ στόμα ἀπὸ αἰσχρολογίαν καὶ τὴν ἀκοὴν ἀπὸ ἀπρεπεῖς ἀκροάσεις.
Ἀκούετε, ὅσαι εἶσθε παρθένοι, καὶ μάθετε πῶς πρέπει νὰ παρθενεύετε· διότι, ὄχι μόνον ἐκείνη ἡ ὁποια παρθενεύει κατὰ τὸ σῶμα, ἐκείνη λέγεται καθολικὰ παρθένος, ἀλλ’ ἐκείνη ἥτις εἶναι καὶ κατὰ τὴν ψυχὴν καθαρά, καὶ δὲν ἔχει εἰς τὸν λογισμόν της αἰσχρὰς ἐνθυμήσεις, αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ παρθένος.