Τότε ἡ Ἁγία γεμίσασα τὰς δύο χεῖράς της ἐκ τοῦ ἐλαίου ἐκείνου καὶ τῆς πίσσης ἔρριψεν εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ βασιλέως, παρευθὺς δὲ ἐτυφλώθησαν αἱ κόραι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ καὶ ἔκραζε μὲ μεγάλην φωνὴν ὁ βασιλεὺς λέγων· «Λυπήσου με, δούλη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, δός μοι τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ πιστεύω εἰς τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον κηρύττεις». Ἐξελθοῦσα τότε ἡ Ἁγία ἐκ τοῦ λέβητος ἰάτρευσε τὸν βασιλέα καὶ σωματικῶς καὶ ψυχικῶς, βαπτίσασα αὐτὸν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς μιᾶς θεότητος.
Καὶ ὁ μὲν βασιλεὺς Ἀντωνῖνος, μὲ τοιοῦτον τρόπον πιστεύσας εἰς τὸν Χριστόν, ἀπέβαλε τὴν μιαρὰν θρησκείαν τῶν Ἑλλήνων· ἡ δὲ Ἁγία, ἐξελθοῦσα τῆς μεγαλοπόλεως Ρώμης, ἀπῆλθεν εἰς ἑτέρας πόλεις καὶ χώρας κηρύττουσα τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἰσελθοῦσα δὲ εἰς ἑτέραν πόλιν, εἰς τὴν ὁποίαν ἐβασίλευεν ἄλλος βασιλεύς, Ἀσκληπιὸς λεγόμενος, ἐκήρυττε καὶ ἐκεῖ παρρησίᾳ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Τοῦτο μαθὼν ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος παρέστησεν αὐτὴν εἰς τὸ κριτήριον αὐτοῦ καὶ λέγει πρὸς αὐτήν· «Πόθεν εἶσαι, ὦ γύναι, καὶ τίς εἶναι αὐτὸς ὁ Θεὸς ὁ νέος, τὸν ὁποῖον κηρύττεις;». Ἡ δὲ Ἁγία, ἐπικαλεσθεῖσα τὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆοος Χριστοῦ καὶ σφραγίσασα ἑαυτὴν διὰ τοῦ τύτου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀπεκρίθη· «Τὸ μὲν πόθεν εἶμαι, ὦ βασιλεῦ, δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὸ μάθῃς μηδὲ ὠφέλιμον· ὁ δὲ Θεός, τὸν ὁποῖον κηρύττω, δὲν εἶναι νέος, ὡς λέγεις, ἀλλὰ εἶναι ἄναρχος καὶ προαιώνιος, ὁ ὁποῖος ἐποίησε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς, ὁ ὁποῖος διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ἀνθρώπων ἦλθεν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσαρκώθη καὶ ἐσταυρώθη κατὰ τὸ ἀνθρώπινον καὶ ἀνελήφθη καὶ πάλιν μέλλει νὰ ἔλθῃ, ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον ἅπαντα καὶ ἀποδώσῃ εἰς ἕνα ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ. Αὐτὸν κηρύττω, αὐτὸν ὁμολογῶ Θεὸν ἀληθινόν· οἱ δὲ ἰδικοί σου θεοὶ οἱ ψευδώνυμοι, οἵτινες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπολεσθήτωσαν, καθὼς λέγει καὶ ὁ Προφήτης Ἱερεμίας».
Ταῦτα ἀκούσας ὁ βασιλεὺς Ἀσκληπιός, καὶ ταραχθεὶς ἐκ τῶν λόγων τῆς Ἁγίας, ἔπεμψεν αὐτὴν πρός τινα δράκοντα ἐμφωλεύοντα ἔξω τῆς πόλεως ἐκείνης, εἰς τὸν ὁποῖον ἔρριπτον τοὺς καταδίκους· δράκων δέ, τὸν ὁποῖον ἀκούομεν πολλάκις εἰς τὰς Γραφάς, εἶναι μὲν κατ᾽ ἀρχὴν ὄφις, τρεφόμενος ὅμως καὶ παλαιούμενος γίνεται μέγας καὶ φοβερός, τότε δὲ ὀνομάζεται δράκων.