Ἀκούσας ταῦτα ὁ βασιλεὺς Ἀντωνῖνος ὅλος ἐπλήσθη θυμοῦ, καὶ παρευθὺς ἀποστείλας στρατιώτας ἔφερε τὴν Ἁγίαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ· ὡς δὲ εἶδε τὴν ὡραιότητα αὐτῆς, ὅλως ἐξεπλάγη καὶ ἤρχισε μὲ κολακείας λέγων πρὸς αὐτήν· «Ὦ Παρασκευή, ἐγώ, μὰ τὴν δύναμιν τῶν μεγάλων θεῶν, ἐπαινῶ τὴν νεότητά σου, καὶ διὰ τοῦτο σὲ συμβουλεύω νὰ θυσιάσῃς εἰς τοὺς θεούς, οἱ ὁποῖοι σοῦ ἔδωκαν τὴν ὡραιότητα ταύτην· διότι ἐὰν μὲν ποιήσῃς, καθὼς σοῦ λέγω, θέλω σοῦ δώσει πολλὰς δωρεάς· ἐὰν δὲ θέλῃς νὰ σταθῇς εἰς τὸ θέλημά σου καὶ νὰ φανῇς ἐναντία τῶν ἡμετέρων προσταγμάτων, ἤξευρε, ὅτι θέλω σὲ τιμωρήσει μὲ βάσανα, τὰ ὁποῖα καὶ μόνον ἐξ ἀκοῆς καὶ θεωρίας καταπλήττουσι τὸν ἄνθρωπον, ὄχι μάλιστα καὶ νὰ τὰ πάθη». Τοιαῦτα καὶ ἄλλα περισσότερα ἔλεγεν ὁ βασιλεὺς κολακεύων τὴν Ἁγίαν· ἀλλὰ αὐτὴ σημειώσασα εἰς ἑαυτὴν τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν· «Μὴ νομίσῃς, ὦ βασιλεῦ, ὅτι μὲ τὰς τοιαύτας κολακείας ἢ μὲ τὰς τοιαύτας ἀπειλὰς θέλω ἀρνηθῆ ἐγὼ τὸν γλυκύτατόν μου Ἰησοῦν Χριστόν, διότι δὲν ὑπάρχει καμμία βάσανος οὔτε τιμωρία οὔτε παίδευσις, ἥτις νὰ μὲ χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπην του». Ὡς ἤκουσε ταῦτα ὁ βασιλεὺς διέταξε τοὺς στρατιώτας μετὰ μεγάλου θυμοῦ νὰ καύσωσι περισσῶς μίαν περικεφαλαίαν σιδηρᾶν, ἕως οὗ νὰ κοκκινίσῃ καὶ τότε νὰ τὴν βάλωσιν εἰς τὴν κεφαλὴν τῆς Ἁγίας· ἀλλὰ ὁ Θεός, ὅστις ἐφύλαξέ ποτε τοὺς τρεῖς Παῖδας ἐν τῇ καμίνῳ καὶ δὲν ἐχωνεύθησαν ὑπὸ τοῦ πυρός, αὐτὸς καὶ τότε ἐθαυματούργησεν εἰς τὴν Ἁγίαν· διότι ἤθελέ τις εἰπεῖ, ὅτι, ὡς νὰ εἶχε ψυχρὰν δρόσον εἰς τὴν κεφαλήν της, τοιουτοτρόπως ἐλογίσθη τοῦτο ἡ Ἁγία.
Πολλοὶ δὲ τῶν παρισταμένων Ἑλλήνων, ἰδόντες τοῦτο τὸ παράδοξον θαῦμα, ἐπίστευσαν εὐθὺς εἰς τὸν Χριστόν· τοὺς ὁποίους ὁ βασιλεὺς διέταξε νὰ θανατώσωσι διὰ διαφόρων θανάτων· ἄλλους μὲν νὰ ἀποκεφαλίσουν, ἄλλους δὲ νὰ κατακαύσουν, ἄλλους νὰ πνίξουν εἰς τὸν ποταμὸν τῆς Ρώμης Τίβεριν, ἄλλων δὲ νὰ ἀφαιρέσουν τὸ δέρμα. Καὶ τούτους μὲν τοιουτοτρόπως τοὺς ἐτιμώρησε, τὴν δὲ Ἁγίαν διέταξε νὰ τὴν βάλωσιν εἰς φυλακήν, ἕως νὰ συλλογισθῇ μὲ ποῖον τρόπον νὰ βασανίσῃ καὶ νὰ θανατώσῃ αὐτήν. Ἀφοῦ δὲ ἡ Ἁγία ἐκλείσθη εἰς τὸ δεσμωτήριον, ἐδέετο μετὰ δακρύων τοῦ Κυρίου λέγουσα· «Φύλαξόν με, Κύριε, εἰς τὴν ἀληθινὴν πίστιν σου, καὶ λύτρωσαί με ἐκ τῶν σκανδάλων τοῦ ἐχθροῦ, ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου».