Ὅταν λοιπὸν ἐξημέρωσεν, εἶδεν αὐτὴν προσευχομένην ὁ τύραννος, καὶ νομίζων ὅτι δεν τὴν ἔρριψαν οἱ δοῦλοί του εἰς τὴν θάλασσαν, ἤθελε νὰ τοὺς θανατώσῃ ὁ μάταιος ἀδίκως. Ὁμολογήσαντες ὅμως ἐκεῖνοι τὸ θαυμάσιον, ἠρώτησεν αὐτὴν λέγων· «Εἰπέ μοι, Χριστῖνα, μὲ ποίας μαντείας ἐνίκησες καὶ τὴν θάλασσαν;». Ἡ δὲ ἀπεκρίνατο· «Δὲν βλέπεις, τετυφλωμένε καὶ ἀνόητε, ὅτι ἔλαβον χάριν ἀπὸ τὸν Χριστόν μου καὶ ἐξαναγεννήθην σήμερον;». Τότε προστάσσει νὰ τὴν φυλακίσουν ἐκ νέου διὰ νὰ τὴν ἀποκεφαλίσῃ τὴν ἐπαύριον. Ἡ δὲ Ἁγία ἔκαμεν εὐχὴν πρὸς τὸν Χριστὸν λέγουσα· «Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὅστις μὲ ἐφώτισας μὲ τὸ λουτρὸν τῆς ἀναγεννήσεως, ἀπόδος τοῦ πατρός μου ταύτην τὴν νύκτα κατὰ τὰ ἔργα του· δῶσε εἰς αὐτὸν τὸν πρέποντα θάνατον, διότι μελετᾷ νὰ μὲ θανατώσῃ αὔριον». Οὕτω μὲν ἡ Ἁγία προσηύξατο. Ὁ δὲ Κύριος τὴν αἴτησίν της ἐπλήρωσε. Ὅθεν βασανισθεὶς πολλὰ τὴν νύκτα ἐκείνην δικαίως ὁ ἄδικος καὶ κακὸς κακῶς ἀπέθανεν. Ἡ δὲ Μάρτυς ἔμεινεν ὀλίγον καιρὸν ἀπείραστος, εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον, ὅτι ἐλύτρωσεν αὐτὴν ἀπὸ τὸν τύραννον.

Μετά τινας ἡμέρας ἔγινεν ἄλλος ἄρχων εἰς τὴν ἀξίαν τοῦ πατρὸς αὐτῆς, Δίων ὀνομαζόμενος. Ὅστις ἀναγνώσας τὰ ὑπομνήματα τῆς Μάρτυρος, ἐπρόσταξε νὰ τὴν φέρουν εἰς τὸ κριτήριον. Βλέπων δὲ τὴν ὡραιότητα τοῦ προσώπου της, ἤρχισε νὰ τὴν κολακεύῃ λέγων· «Ἐπάκουσόν μου, τέκνον, καὶ θυσίασον εἰς τοὺς θεούς, ἵνα λυτρωθῇς ἀπὸ διάφορα κολαστήρια, θὰ γράψω δὲ τοῦ βασιλέως διὰ σέ, ὅτι εἶσαι ἀπὸ γένος βασιλικόν νὰ σὲ ὑπανδρεύσῃ μὲ μεγάλον ἄρχοντα, νὰ περάσῃς ζωὴν εὐφρόσυνον. Ἐὰν ὅμως μοῦ παρακούσῃς, θέλω σοῦ δώσει τοιαῦτα κολαστήρια, ὥστε νὰ μὴ δυνηθῇ ὁ Θεός σου νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς χεῖράς μου». Ἡ δὲ Ἁγία ἀπεκρίνατο λέγουσα· «Οὔτε τὰς ἀπειλάς σου φοβοῦμαι, οὔτε νικῶμαι ἀπὸ τὰς μιαρὰς κολακείας σου· ὅτι ὁ Θεός μου δύναται νὰ μὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὰς τιμωρίας σου». Τότε προστάσσει νὰ τὴν δείρουν ἄσπλαγχνα. Ὑπέμεινε δὲ ἡ Ἁγία τὰς βασάνους καρτερικῶς καὶ ἐνέπαιζε τὸν τύραννον, οὕτω λέγουσα· «Μὲ τοιαῦτα μέσα νομίζεις, ὅτι θὰ μὲ νικήσῃς, ἀδύνατε; Ἐὰν δύνασαι, κόλασόν με χειρότερα, ὅτι αὐτὰ μοὶ φαίνονται ὡς παίγνια».

Τότε θυμωθεὶς ὁ ἄρχων προσέταξε καὶ ἔφεραν σκάφην σιδηρᾶν, εἰς τὴν ὁποίαν ἔβαλαν πίσσαν, ρητίνην καὶ ἔλαιον· βαλόντες δὲ πῦρ ὑποκάτω, ἔρριψαν ἐντὸς αὐτῆς τὴν Μάρτυρα, τὴν ἔβραζαν δὲ ὥραν πολλή, περιστρέφοντες αὐτὴν μὲ σιδηρᾶς σούβλας, διὰ νὰ λύσουν αἱ σάρκες της. Ἡ δὲ Μάρτυς ὑπέμεινε μεγαλοψύχως καὶ ταύτην τὴν φοβερὰν βάσανον, εὐχαριστοῦσα τὸν Κύριον.