ΧΡΙΣΤΙΝΑ ἡ χριστώνυμος, πάνσεμνος καὶ καλλιπάρθενος δούλη τοῦ Χριστοῦ, ἔζη κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Σεβήρου ἐν ἔτει σ’ (200) γεννηθεῖσα εἰς τὴν Τύρον, πόλιν τῆς Συρίας, ἀπὸ γονεῖς εἰς μὲν τὸ γένος πλουσίους, εἰς δὲ τὴν ψυχὴν πένητας, ἐπειδὴ ἦσαν δαιμόνων θεραπευταὶ καὶ ὁμότροποι. Ὁ πατὴρ αὐτῆς ἦτο στρατηγός, βλέπων δὲ τὸ ἀμήχανον κάλλος τῆς κόρης, ἔκτισε πύργον ὑψηλὸν καὶ πλούσιον, ἔκλεισε δὲ εἰς αὐτὸν τὴν Χριστῖναν μὲ ὑπηρετρίας πολλάς, διὰ νὰ τὴν ὑπηρετοῦν, τῆς ἔδωκε δὲ καὶ εἴδωλα διὰ νὰ προσεύχεται εἰς αὐτά, καὶ ὅσα ἄλλα πράγματα ἐχρειάζετο τῆς ἀφῆκε, διὰ νὰ μὴ ἐξέρχεται ποσῶς, νὰ τὴν βλέπουν οἱ ἄνθρωποι. Καὶ ταῦτα μὲν ἐτέλεσεν ὁ Οὐρβανός, ἤτοι ὁ κατὰ σάρκα πατὴρ τῆς Χριστίνης, ὁ ἀνόητος. Ὁ δὲ Χριστός, ὡς ἀγαθὸς Θεὸς καὶ σοφώτατος, τὴν ἐσόφισεν ἀοράτως, καὶ τὴν ψυχὴν αὐτῆς ἀφανῶς ἐφώτισε μὲ τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ πρὸς θεογνωσίαν ὡδήγησεν. Ὅτι ὡς γνωστικὴ ὅπου ἦτο ἐκ φύσεως, βλέπουσα τὰ κάλλη τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ τῆς θαλάσσης τὴν ὡραιότητα καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ σοφώτατα καὶ θαυμάσια ποιήματα, διελογίζετο τίς νὰ τὰ ἔκαμε, ἐπόθει δὲ νὰ μάθῃ τὸν ποιητὴν καὶ κυβερνήτην τῆς κτίσεως. Ὅθεν ὁ Θεός, ὡς πανάγαθος καὶ προγνώστης τῶν μελλόντων, γνωρίζων τὴν καλήν της προαίρεσιν, ἔστειλεν Ἄγγελον καὶ τὴν ἐδίδαξεν ἅπαντα ὅσα ἐπεθύμει νὰ μάθῃ, ὡς καὶ ἕτερα χρειαζόμενα.

Φωτισθεῖσα λοιπὸν ἡ χριστώνυμος ὑπὸ τοῦ Ἀγγέλου ἐσέβετο τὸν ἀληθινὸν Θεόν, εἰς προσευχὰς καὶ νηστείας ἐπιδιδομένη. Ἐν μιᾷ δὲ τῶν ἡμερῶν ἀνέβησαν νὰ τὴν ἴδουν οἱ γεννήτορες καὶ χαιρετήσαντες αὐτὴν τὴν ἐπροσκαλοῦσαν εἰς τὴν βδελυράν των θρησκείαν, λέγοντες· «Προσκύνησον, τέκνον μου, τοὺς ἀθανάτους θεούς, οἵτινες σοῦ ἔδωσαν τόσον κάλλος». Ἡ δὲ Χριστῖνα ποσῶς δὲν ἠθέλησε νὰ τοὺς ὑπακούσῃ παρ’ ὅλας τὰς κολακείας τὰς ὁποίας τῆς εἶπον καὶ παρ᾽ ὅλας τὰς ἀπειλάς. Ὁ μὲν λοιπὸν πατὴρ ἐθυμώθη πολὺ καὶ ἀνεχώρησε, διὰ νὰ συλλογισθῇ ποίας θλίψεις καὶ τιμωρίας νὰ τῆς ἐπιβάλῃ. Ἡ δὲ μήτηρ ἔμεινε περίλυπος, φοβουμένη μήπως καὶ τὴν θανατώσῃ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, ὡς θυμώδης καὶ ἀπάνθρωπος. Ὅθεν ἤρχισε νὰ τὴν κολακεύῃ λέγουσα· «Τέκνον μου ποθεινότατον, διατί μοῦ δίδεις τόσην θλῖψιν εἰς τὴν καρδίαν καὶ τόσα βάσανα καὶ δὲν ὑπακούεις εἰς τὸν πατέρα σου, νὰ προσκυνήσῃς τοὺς θεούς μας, νὰ μὴ σοῦ δώσῃ ἄσχημον θάνατον;».