Γυνή τις ἀπὸ τὴν ἀντίκρυ νῆσον, τὴν ἐπιλεγομένην Ψαρά, εἶχε πάθος δεινὸν μέσα εἰς το στόμα της, δὲν ἠδυνατο δὲ ἡ δυστυχὴς οὔτε νὰ φάγῃ, οὔτε νὰ πίῃ, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ὁμιλίαν μεγάλην δυσκολίαν τῆς ἔφερε τὸ πάθος. Ὅθεν ἐδόθη εἰς ἐπίσκεψιν τῶν ἰατρῶν διὰ νὰ λάβῃ τὴν θεραπείαν τοῦ πάθους· πλὴν ὁ καιρὸς παρήρχετο καὶ ἰατρείας σημεῖον δὲν ἐφαίνετο παντελῶς εἰς τὸ πάθος, ἀλλὰ ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν ἐγίνετο χειρότερον καὶ ἀπετέλει κίνδυνον μέγαν διὰ τὴν ἀτυχῆ γυναῖκα. Λυπεῖται αὐτὴ διὰ τοῦτο, κλαίει, ἀναστενάζει, κατατρώγεται καὶ καταφθείρεται ἀπὸ τοὺς πόνους, ἀλλὰ τὶ νὰ κάμῃ δὲν ἤξευρε. Κατὰ δὲ τὸ ἔτος 1780 ἡτοιμάσθησαν γυναῖκες τινὲς ἀπὸ τὴν νῆσον νὰ ἔλθουν εἰς προσκύνησιν τῆς Ἁγίας Μαρκέλλης, μία δὲ ἀπὸ τὴν συνοδείαν αὐτὴν λέγει καὶ πρὸς ἐκείνην, ἥτις εἶχε τὸ ἀνίατον πάθος· «Ἐγὼ καὶ ἡ δεῖνα καὶ ἄλλαι ἀπεφασίσαμεν νὰ ὑπάγωμεν εἰς τὴν Χίον εἰς προσκύνησιν τῆς Ἁγίας Μαρκέλλης· δὲν ἔρχεσαι καὶ σύ, μήπως καὶ σὲ ἐλεήσῃ καὶ θεραπεύσῃ τὸ πάθος σου;». Ἐδέχθη τὸν λόγον ἡ πάσχουσα, καὶ ἐλθοῦσα μετ’ εὐλαβείας μεγάλης καὶ πίστεως ἀδιστάκτου εἰς τὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας, ὁμοῦ μὲ τὰς ἄλλας γυναῖκας, ἐλειτουργήθησαν ἐκεῖ, μετὰ δὲ τὴν θείαν λειτουργίαν ἐπῆγαν μετὰ τοῦ ἐφημερίου εἰς τὸ ἰαματικὸν ὕδωρ καὶ ἔψαλαν ἁγιασμόν, μετὰ δὲ τὴν ἀπόλυσιν ἐνίφθησαν καὶ ἔπιον ἐξ αὐτοῦ καὶ παρευθύς, ὦ τοῦ θαύματος! ὦ τῆς μαρτυρικῆς σου χάριτος, καλλιπάρθενε καὶ καλλιμάρτυς τοῦ Χριστοῦ Μαρκέλλα! παρευθύς, λέγω, ἰατρεύθη τὸ πάθος τῆς ἀσθενοῦς γυναικός, καὶ ἐλάλησεν ἀνεμπόδιστα, μετὰ δὲ ταῦτα ἔφαγε καὶ ἔπιεν ἐλεύθερα χωρὶς πόνους καὶ ἔμεινεν εἰς τὸ ἑξῆς εἰς αὐτὴν τὴν καλὴν κατάστασιν τῆς ὑγείας της καὶ οὕτω τεθεραπευμένη καὶ ἐλευθερωμένη παντελῶς ἀπὸ τὸ πάθος της ἐδόξαζε τὸν Θεόν, τῆς δὲ Παρθενομάρτυρος Μαρκέλλης τὴν ἰαματικὴν χάριν ἐκήρυττεν.
Ἄλλος ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν Βολισσὸν εἶχε πρησμένους τοὺς πόδας τρεῖς ὁλοκλήρους χρόνους, εἰς ὅλον δὲ αὐτὸ τὸ διάστημα τοῦ καιροῦ δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τὸ νὰ μεταχειρίζεται διάφορα ἰατρικά, καὶ πολλὰ ἐξωδεύθη, πλὴν ὄχι μόνον καμμίαν θεραπείαν δὲν ἔλαβεν, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ χειρότερον ἐπήγαινε. Κατὰ δὲ τὸ ἔτος 1785, ὢν ἀποφασισμένος εἰς θάνατον καὶ ἀπηλπισμένος ἀπὸ κάθε ἀνθρωπίνην βοήθειαν, ἔρριψε μετὰ πίστεως τὴν ἐλπίδα του ὅλην εἰς τὴν Ἁγίαν Μαρκέλλαν. Ἐπειδὴ δὲ ἀλλέως ἦτο ἀδύνατον νὰ ὑπάγῃ εἰς τὸν Ναὸν καὶ εἰς τὸ ἁγίασμά της, τὸν ἐσήκωσαν ἄλλοι ἄνθρωποι καὶ οὕτω βαστακτὸν τὸν ἐπῆγαν ἐκεῖ, τελεσθείσης δὲ τῆς θείας μυσταγωγίας, τὸν ἐπῆγαν πάλιν βαστακτὸν εἰς τὸ ἁγίασμα καὶ νιψάμενος μὲ αὐτὸ ἔλαβε τὴν ὑγείαν του.