ἐπέρασαν οἱ Πέρσαι ἀπὸ τὴν Ἱεριχὼ φεύγοντες εἰς Δαμασκόν, ἔχοντες μετ’ αὐτῶν τοὺς αἰχμαλώτους τῆς ἁγίας πόλεως· ἀπ’ ἐκεῖ ἀνῆλθεν εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν, ὅπου καὶ ἔμεινεν ἕως ὅτου κατέβη πάλιν εἰς τὸν Χοζεβᾶν, καὶ τότε δὲν ἐπῆγε πλέον εἰς τὰ κελλία, ἀλλ’ ἔμεινεν εἰς Μοναστήοιον ὅπου καθημερινῶς ἐδίδασκε καὶ ἐστερέωνε τοὺς ἀδελφοὺς καὶ πλεῖστα θαύματα ἐπετέλεσε ὡς ταῦτα περιγράφονται εἰς τὸν πλατύτερον Βίον του.
Ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ αὐτὸς ἄνθρωπος ἦτο καὶ ἔπρεπε νὰ μεταβῇ πρὸς τὸν ποθούμενον Κύριον, ἠσθένησεν ἀσθένειαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν καὶ ἐκοιμήθη. Τὴν δὲ ἑσπέραν κατὰ τὴν ὁποίαν ἐτελειώθη ὁ Ὅσιος, διὰ νὰ δειχθῇ μετὰ πόσης πεποιθήσεως ἀνεχώρει πρὸς τὸν Κύριον, κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἔφθασε πλῆθος ξένων εἰς τὴν Μονὴν καὶ εἶχον πολὺν περισπασμὸν εἰς τὴν ὑπηρεσίαν μου (λέγει ὁ συγγραφεὺς τῆς παρούσης Βιογραφίας καὶ μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Ἀντώνιος). Ἀδελφοὶ δέ τινες ἐκ τῶν καθημένων πλησίον τοῦ γέροντος, ἀνῆλθον πολλάκις καὶ μοὶ εἶπον· «Ὁ γέρων ζητεῖ σε, λέγων ποῦ εἶναι ὁ Ἀντώνιος; καλέσατέ μοι αὐτὸν διότι τώρα μέλλω νὰ τελειώσω». Ἐγὼ δὲ ἐστενοχωρούμην καὶ ἐκ τῶν δύο, θέλων καὶ τὴν διακονίαν μου νὰ ἐκτελέσω καὶ πάλιν νὰ κατέλθω εἰς τὸν γέροντα. Ἐγνώρισε τοῦτο ὁ γέρων διὰ τοῦ πνεύματος καὶ μοὶ ἐμήνυσε· «Μὴ λυπῆσαι μηδὲ ταράσσεσαι, τέκνον, ἀλλὰ τελείωσον τὴν διακονίαν σου καὶ σὲ περιμένω ἕως ὅτου ἔλθῃς». Ἐπειδὴ δὲ ὅταν ἐσηκώνοντο οἱ ξένοι ἀπὸ τὴν τράπεζαν ἄλλοι ἔφθανον, παρετάθη ἡ ὥρα σχεδὸν μέχρι τοῦ μεσονυκτίου καὶ ὁ γέρων ἐπερίμενεν. Ἀφοῦ λοιπὸν ἐτελείωσα τὴν διακονίαν μου καὶ ἀπέλυσα ὅλους τοὺς ξένους, κατέβη πρὸς αὐτόν. Καὶ ὅταν μὲ εἶδεν, ἀφοῦ μὲ ἐνηγκαλίσθη καὶ κατεφίλησε καὶ ηὐλόγησεν, ἐστράφη πρὸς ἀνατολὰς καὶ λέγει· «Ἔξελθε, ψυχή μου, τώρα ἐν Κυρίῳ ἔξελθε». Ἀφοῦ δὲ εἶπε τὸν λόγον τοῦτον τρεῖς φοράς, παρέδωκε τὸ πνεῦμα εἰς τὸν ἐν αὐτῷ καὶ μετ’ αὐτοῦ ἀγωνισάμενον Κύριον τὴν καλὴν ταύτην καὶ σεμνὴν πολιτείαν. Οὕτω μετετέθη πρὸς Κύριον, ὡσὰν νὰ μετατοπίζηταί τις βῆμα ποδός, λίαν εἰρηνικῶς καὶ ἡσύχως· καὶ εἶναι φανερὸν ὅτι εἰς χεῖρας Θεοῦ ἀφῆκε τὸ πνεῦμα, καθὼς εἶναι γεγραμμένον· «Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος»· καὶ πάλιν· «Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τῶν Ὁσίων αὐτοῦ». Ἐγὼ δὲ ὡς ἐγνώρισα ὅτι παρέδωκε τὸ πνεῦμα, ἔπεσον εἰς τὸ στῆθος αὐτοῦ καὶ ἐθρήνουν καὶ ἔκλαιον τὴν στέρησιν τοῦ Ὁσίου Πατρός. Καὶ ἀφοῦ ἐκηδεύσαμεν αὐτὸν μὲ ψαλμοὺς καὶ ὕμνους καὶ ᾠδὰς πνευματικάς, τὸν κατεθέσαμεν εἰς τοὺς τάφους τῶν Ὁσίων Πατέρων, καὶ τώρα εὑρίσκεται μετὰ τῶν χορῶν τῶν Ἁγίων, καὶ πρεσβεύει μετ’ αὐτῶν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ παντὸς τοῦ κόσμου.