Τότε οἱ ἀδελφοὶ λέγουσι πρὸς τὸν Ὅσιον· «Ἐλθέ, πάτερ, νὰ εἰσέλθωμεν εἰς τὴν πόλιν· διατί ἐστάθης τόσην ὥραν καὶ βλέπεις εἰς τὸν ἀέρα;». Ὁ δὲ λέγει πρὸς αὐτοὺς μετὰ δακρύων καὶ θλίψεως· «Ἂς φύγωμεν, ἀδελφοί, καὶ ἂς ἐπιστρέψωμεν· ἢ δὲν βλέπετε καὶ αἰσθάνεσθε ὅτι ἡ γῆ σαλεύεται;». Καὶ ὡς εἶπεν αὐτά, ἰδοὺ ἐξαίφνης ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως ἔφιπποί τινες ὡπλισμένοι καὶ ἄλλοι τινὲς νέοι πεζοὶ καὶ παῖδες, οἱ ὁποῖοι εἶχον κρεμασμένα ξίφη καὶ λόγχας εἰς τὰς χεῖρας αὐτῶν καὶ περιέτρεχον ἐδῶ καὶ ἐκεῖ· ἐγνώρισαν λοιπὸν οἱ ἀδελφοὶ ὅτι αὕτη ἦτο ἡ σάλευσις τῆς γῆς, τὴν ὁποίαν ἔλεγεν ὁ γέρων, καὶ ἐπέστρεψαν εἰς τὸ Μοναστήριον μὲ φόβον μεγάλον, διότι διηγήθη εἰς αὐτοὺς καὶ τὴν ὀπτασίαν τὴν ὁποίαν εἶδεν εἰς τὸν ἀέρα. Ὁ γέρων, ἀφοῦ ἀνῆλθεν εἰς τὸ κελλίον του, ἔκλαιε καὶ ὠδύρετο διὰ τὴν ἀνευλάβειαν καὶ κακοτροπίαν τοῦ λαοῦ, μᾶλλον δὲ ἀγνωσίαν καὶ ἀσέβειαν. Τὴν ἑπομένην ἡμέραν ἐξελθὼν ἐκ τοῦ κελλίου ἐκάθητο εἰς τὴν πέτραν θερμαινόμενος εἰς τὸν ἥλιον (διότι οὕτως ἔπραττε πάντοτε ἕνεκα τῆς ἰσχνότητος τοῦ σώματός του) καὶ παρεκάλει καὶ ἱκέτευε τὸν Θεόν, λέγων· «Δέσποτα, ὁ Θεὸς τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Κύριε τοῦ ἐλέους, ὅστις θέλεις νὰ σωθῶσι πάντες καὶ νὰ γνωρίσωσι τὴν ἀλήθειαν, ὕψωσον τὴν ράβδον σου καὶ παίδευσον τὸν λαὸν τοῦτον, διότι περιπατεῖ μὲ ἀγνωσίαν». Καὶ ἐξαίφνης βλέπει ράβδον πυρὸς εἰς τὸν ἀέρα, ἡ ὁποία ἐξετείνετο ἀπὸ τῆς ἁγίας πόλεως ἕως τῶν Βόστρων· καὶ ἐγνώρισεν ὁ Ἅγιος, ὅτι θέλει παιδευθῆ βαρέως ὁ λαὸς καὶ ἔκλαιε πάντοτε καὶ ὠδύρετο.
Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν ἡ ἔφοδος τῶν Περσῶν καὶ περιεκύκλωσαν τὴν ἁγίαν Πόλιν, τότε ἐξῆλθον καὶ οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Κοινοβίου καὶ οἱ κελλιῶται, καὶ οἱ μὲν ἔφυγον εἰς τὴν Ἀραβίαν μετὰ τοῦ Ἡγουμένου, οἱ δὲ εἰσῆλθον εἰς τὰ σπήλαια καὶ ἄλλοι ἐκρύπτοντο εἰς τὸν καλαμῶνα, μετὰ τῶν ὁποίων ἦτο καὶ ὁ Ὅσιος οὗτος γέρων· διότι πολὺ τὸν παρεκάλεσαν οἱ ἀδελφοὶ καὶ ἐξελθὼν ἐκρύπτετο μετ’ αὐτῶν. Οἱ Σαρακηνοὶ ἠρεύνων ἐπιμελῶς τὸν χείμαρρον καὶ ἐξήταζον τοὺς ὀρεινοὺς περὶ τῶν ὑπαρχόντων αὐτῶν· ἀφοῦ δὲ εὗρον τὸν γέροντα καὶ πολλοὺς ἄλλους Πατέρας τοὺς μετέφερον εἰς ἄλλον χείμαρρον· μεταξὺ αὐτῶν ἦτο ὁ ἀββᾶς Στέφανος ὁ Σύρος, γέρων περίπου ἑκατὸν καὶ πλέον ἐτῶν, Ἅγιος καὶ περιβόητος πατήρ, τὸν ὁποῖον καὶ ἐφόνευσαν ἐκεῖ, τοὺς δὲ ἄλλους μετέφερον εἰς τὴν αἰχμαλωσίαν. Τὸν δὲ Ἅγιον Γεώργιον, ἐπειδὴ εἶδον ἀκτήμονα καὶ πολὺ ἰσχνὸν καὶ εὐλαβῆ, ἐσεβάσθησαν τὴν πολιτείαν αὐτοῦ, μᾶλλον δὲ κινηθέντες καὶ ἀπὸ τὸν Θεόν, ἀφοῦ ἔδωσαν εἰς αὐτὸν ζεμπίλιον γεμᾶτον μὲ ἄρτους καὶ ἀγγεῖον μὲ ὕδωρ, τὸν ἀπέλυσαν καὶ εἶπον πρὸς αὐτόν· «Ὅπου θέλεις σῶσε τὸν ἑαυτόν σου». Ὁ δὲ κατέβη εἰς τὸν Ἰορδάνην διὰ νυκτὸς καὶ περιήρχετο ἐκεῖ ἕως ὅτου