ΓΕΩΡΓΙΟΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ὁ Χοζεβίτης κατήγετο ἀπὸ ἓν χωρίον τῆς Κύπρου· οἱ γονεῖς αὐτοῦ ἔζων ἐν εὐσεβείᾳ, εἶχον δὲ περιουσίαν μετρίαν. Οὗτος εἶχε καὶ ἀδελφὸν μεγαλύτερον ὀνομαζόμενον Ἡρακλείδην, ὁ ὁποῖος, ἐν ὃσῳ ἔζων ἀκόμη οἱ γονεῖς αὐτῶν, ἦλθεν εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν διὰ νὰ προσκυνήσῃ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἀφοῦ δὲ κατέβη εἰς τὸν Ἰορδάνην καὶ προσεκύνησεν, ἐπῆγεν εἰς τὴν λεγομένην Λαύραν τοῦ Καλαμῶνος καὶ ἐκεῖ ἔγινε Μοναχός. Ὁ δὲ εὐλογημένος Γεώργιος παραμείνας μόνος πλησίον τῶν γονέων του, ἀνετρέφετο διαλάμπων μὲ πᾶσαν εὐσέβειαν καὶ σεμνότητα.

Μετὰ ταῦτα ἀπέθανον οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ ἔμεινεν ὁ νέος ὀρφανός, παρέλαβε δὲ αὐτὸν μετὰ τῶν πραγμάτων τῆς κληρονομίας του ὁ θεῖος αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε θυγατέρα μονογενῆ καὶ ἐβούλετο νὰ συζεύξῃ αὐτὸν μετ’ αὐτῆς. Ἀλλ’ ἐπειδὴ ὁ νέος ἀπεστρέφετο τὰ κοσμικὰ καὶ δὲν ἤθελε νὰ ὑπανδρευθῇ κατέφυγεν εἰς ἄλλον του θεῖον, ὁ ὁποῖος ἦτο Ἡγούμενος εἰς Μοναστήριον, θέλων νὰ ζήσῃ τὴν μοναχικὴν πολιτείαν καθὼς ἔπραξε καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ Ἡρακλείδης. Ἀλλ’ ὅταν ἔμαθεν ὁ θεῖος αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος κατεῖχε τὰ πράγματα τῆς κληρονομίας του, ὅτι εὑρίσκεται ἐκεῖ, ἦλθε καὶ ἐφιλονίκει μὲ τὸν ἀδελφόν του διὰ νὰ τοῦ ἀποδώσῃ τὸν νέον. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε πρὸς αὐτόν· «Οὔτ’ ἐγὼ τὸν ἔφερα ἐνταῦθα, οὔτε ἐγὼ τὸν ἀποδιώκω. Ἡλικίαν ἔχει, ἂς ἐκλέξῃ αὐτὸς τὸ συμφέρον του». Ὅταν δὲ ἔμαθεν ὁ νέος τὴν μεταξὺ τῶν θείων του φιλονικείαν ἕνεκεν αὐτοῦ, ἐγκατέλειψε τὰ πάντα καὶ ἔφυγε κρυφίως ἐκ τῆς νήσου· καὶ ἀφοῦ ἦλθεν εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλὴμ καὶ προσεκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, κατέβη εἰς τὸν Ἰορδάνην καὶ ἐκεῖ προσευχηθεὶς ἐπῆγεν εἰς τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Καλαμῶνος. Ὃταν εἶδεν αὐτὸν ἐκεῖνος πολὺ νέον ἀκόμη καὶ ἀγένειον, δὲν ἠθέλησε, συμφώνως πρὸς τὰς ἐντολάς τῶν Ἁγίων Πατέρων, νὰ τὸν κρατήσῃ εἰς τὴν Λαύραν, ἀλλ’ ὡδήγησεν αὐτὸν εἰς τὴν Μονὴν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τὴν λεγομένην Χοζεβᾶν, καὶ παρέδωσεν αὐτὸν εἰς τὸν Ἡγούμενον, αὐτὸς δὲ ἐπέστρεψεν εἰς τὸ κελλίον αὐτοῦ.

Ὁ Ἡγούμενος, ἀφοῦ εἶδε τὴν πολλὴν σταθερότητα καὶ μοναχικὴν εὐλάβειαν αὐτοῦ, μετ’ ὀλίγον καιρὸν ἐκούρευσε καὶ ἐνέδυσεν αὐτὸν τὸ μοναχικὸν σχῆμα καὶ ἀφοῦ προσεκάλεσεν ἕνα Μοναχὸν γέροντα προκομμένον εἰς τὴν ἄσκησιν, ὁ ὁποῖος εἶχε καὶ τὸ διακόνημα τοῦ λεγομένου νεοκηπίου, τὸν παρέδωσεν εἰς αὐτὸν ὡς συμβοηθόν.