ἀπὸ τὰ σπλάγχνα του, καθὼς ἠμπορεῖ νὰ πιστωθῇ ἕκαστος ἀπὸ τὰ κατανυκτικά του συγγράμματα, εἰς τὰ ὁποῖα διηγεῖται πολλάκις διὰ τὴν δευτέραν τοῦ Χριστοῦ παρουσίαν καὶ τὴν ἀδέκαστον κρίσιν τῆς φοβερᾶς ἐκείνης ἐτάσεως· καὶ τόσον τυπώνει εἰς τὰς διανοίας μας τὸν τρόμον τῆς φρικτῆς ἐκείνης ἡμέρας, ὥστε δειλιᾷ ὁ καθεὶς ἀναγιγνώσκων, πῶς ὠδύρετο ἐλεεινῶς ὁ δίκαιος, ὡς κατάκριτος [1].
Εἰς τοὺς τοιούτους λογισμοὺς σχολάζων ὁ Ὅσιος ἐμάκρυνε φυγαδεύων, πάντας τοὺς θορύβους τοῦ βίου ἐγκαταλείπων καὶ εἰς τὴν ἔρημον αὐλιζόμενος περιεπάτει ἀπὸ τόπου εἰς τόπον, ὠφελῶν καὶ ὠφελούμενος. Πνεύματι δὲ θείῳ κινούμενος, ὅτε ἡ πατρίς του Νίσιβις παρεδόθη εἰς τοὺς Πέρσας, ἐξῆλθεν ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ φθάνει εἰς τὴν Ἔδεσσαν [2] διὰ νὰ προσκυνήσῃ τὰ ἅγια λείψανα, τὰ ὁποῖα εἰς αὐτὴν εὑρίσκοντο, ἔτι δὲ καὶ διὰ νὰ εὕρῃ τινὰ ἐνάρετον καὶ λόγιον ἄνθρωπον, νὰ ὠφεληθῇ ἀπὸ αὐτόν· διὰ τὴν αἰτίαν δὲ αὐτὴν ἔκαμε καὶ δέησιν πρὸς τὸν Θεόν, ταῦτα λέγων· «Δέσποτα, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀξίωσόν με νὰ ὑπαντήσω τινὰ ἄνθρωπον εἰς τὴν Ἔδεσσαν, διὰ νὰ μοῦ εἴπῃ λόγον τινὰ ὠφέλιμον διὰ τὴν ψυχήν μου». Ταῦτα εὐξάμενος ἔξω τῆς πόλεως, περιεπάτει νὰ ἔμβῃ εἰς αὐτὴν καὶ ἐπαρατηροῦσεν ἐὰν τύχῃ τις καθὼς ἤθελεν. Οὕτω λοιπὸν περιπατοῦντα καὶ συλλογιζόμενον τὸν ὑπήντησε μία πόρνη ἐστολισμένη, κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν νεανίδων τοῦ ἔρωτος· τοῦτο δὲ ἦτο Θεοῦ θέλημα, ὅστις οἰκονομεῖ μὲ τὰ ἐναντία τὰ ἐναντία μὲ τρόπον μυστικὸν καὶ ἀπόρρητον· ὁ δὲ Ὅσιος, βλέπων αὐτήν, ἔμεινεν ἐξεστηκὼς καὶ περίλυπος, πῶς τοῦ συνέβη ὅλως τὸ ἐναντίον τῆς αἰτήσεώς του· ἡ γυνὴ δὲ ἐστάθη καὶ αὐτὴ καὶ τὸν ἔβλεπεν ὥραν πολλήν. Ὁ Ἅγιος λοιπόν, διὰ νὰ τὴν κάμῃ νὰ ἐντραπῇ εἶπε ταῦτα· «Διατί τολμᾷς καὶ μὲ βλέπεις, ὦ γύναι, μὲ ἀναισχυντίαν καὶ δὲν ἐντρέπεσαι;». Ἡ δὲ ἀπεκρίθη λέγουσα· «Ἐγὼ δὲν ἔχω τόσον ἄδικον νὰ σὲ παρατηρῶ, ἐπειδὴ ἀπὸ τὴν πλευράν σου ἔγινα, ὅταν μᾶς ἔπλασεν ὁ Κύριος· σὺ ὅμως πρέπει νὰ παρατηρῇς εἰς τὴν γῆν ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐβγῆκες· μάλιστα δὲ ἐφ’ ὅσον εἶσαι Μοναχὸς καὶ θεωρεῖσαι νεκρὸς εἰς τὸ σῶμα, δὲν ἔπρεπε νὰ μὲ ἀτενίσῃς οὐδόλως εἰς τὸ πρόσωπον».
Ταῦτα ἀνελπίστως ἀκούσας ὁ Ὅσιος, αὐτὴν μὲν ηὐχαρίστησεν ὁμολογῶν ὅτι ἔλεγε τὴν ἀλήθειαν, τὸν δὲ Κύριον ἐδόξασεν, ὅτι ἐπήκουσε τὴν δέησίν του καὶ ὠφελήθη. Εἰσελθὼν λοιπὸν εἰς τὴν πόλιν ἔμεινεν ὀλίγας ἡμέρας εἴς τινα οἰκίαν· ἐκεῖ πλησίον ἦτο μία γυνὴ ἀναίσχυντος, τῆς ὁποίας τὸ παράθυρον ἔβλεπεν εἰς τὸ τοῦ Ὁσίου. Ἐνῷ δὲ