ΕΦΡΑΙΜ ὁ θαυμάσιος πατὴρ ἡμῶν ἦτο τὸ γένος Σύρος γεννηθείς, ὡς πιθανῶς εἰκάζεται, εἰς τὴν πόλιν Νίσιβιν τῆς Μεσοποταμίας ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Διοκλητιανοῦ περὶ τὸ τϛ’ (306), ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἱ γονεῖς αὐτοῦ, εὐσεβεῖς ὄντες Χριστιανοί, ὡμολόγησαν γενναίως τὴν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν πίστιν. Προσληφθεὶς ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ὑπὸ τοῦ Ἐπισκόπου τῆς πόλεως ταύτης Ἰακώβου ἀνετράφη ὑπ’ αὐτοῦ ἐπιμελῶς, διαγνώσαντος τὴν ἀγαθὴν φύσιν τοῦ παιδός. Ὢν δὲ ὁ Ὅσιος ἐκ νεότητος ἐνάρετος, ἔφευγε τὰς ἐπιβλαβεῖς ὁμιλίας τῶν συνομηλίκων του καὶ δὲν ἔχανε ποτὲ τὸν καιρόν του ἐπὶ ματαίῳ ἀλλ’ ἀνεγίγνωσκε καθ’ ἑκάστην τὰς ἱερὰς βίβλους τῶν Γραφῶν, μελετῶν καὶ σπουδάζων εἰς αὐτὰς ἀκατάπαυστα, εἰς τὰς ὁποίας ἠσθάνετο τόσην γλυκύτητα, ὥστε τοῦ ἥρμοζε τὸ ρητὸν τοῦ Προφήτου· «Ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγια σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου» (Ψαλμ. ριη’ (118), 103). Διὰ τοῦτο κατώρθωσεν ὅλας τὰς ἀρετὰς ὁ μακάριος, νηστείαν, λέγω, ἀγρυπνίαν, χαμευνίαν, χρηστότητα, ἀκτημοσύνην, πρᾳότητα καὶ τὰ τούτων συνακόλουθα· ἐξαιρέτως δὲ τὴν ἄσυλον ταπεινοφροσύνην, ἡ ὁποία θανατοῖ τοὺς δαίμονας. Ἔμαθε δὲ καὶ γράμματα καὶ ἔγινε σοφὸς διδάσκαλος, καθὼς εἰς τὰ θαυμάσια συγγράμματά του φαίνεται, μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς διδάσκει καθ’ ὥραν ἕως τὴν σήμερον, νουθετῶν, παρακαλῶν, συμβουλεύων. Ὅθεν δι’ αὐτοῦ ὀρθοτομοῦμεν τὸν εὐσεβῆ λόγον τῆς πίστεως καὶ πρὸς τὴν ἀπόκτησιν τῆς ἀρετῆς ἐγειρόμεθα πρόθυμοι καὶ ἐξόχως πρὸς τὴν χριστομίμητον καὶ πολυτίμητον ἀγάπην πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, διὰ τὴν ὁποίαν ἔβαλλε τόσην σπουδὴν καὶ ἐπιμέλειαν ὁ θαυμάσιος καὶ τόσον τὴν ἀπέκτησεν, ὥστε ὅλοι τὸν ἐθαύμαζον.

Ἀκούσατε δὲ πῶς καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος, ὅταν ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ποθούμενον, τὸ ὡμολόγησεν, ὄχι διὰ κενοδοξίαν, ἀλλὰ πρὸς νουθεσίαν ἡμῶν ταῦτα λέγων· «Ποτέ μου εἰς ὅλην μου τὴν ζωὴν δὲν ὠλιγώρησα πρὸς Κύριον, οὔτε τινὰ ἐλοιδόρησα, οὔτε ἐξῆλθεν ἄφρων λόγος ἀπὸ τὸ στόμα μου, οὐδέ τινα κατηράσθην, οὔτε μετά τινος τῶν πιστῶν ἦλθον εἰς διενέξεις». Ταῦτα βεβαίως ὅλα εἶναι μεγάλα κατορθώματα καὶ ἐξαίσια· ἦτο δὲ καὶ τὸ δάκρυον εἰς τοὺς ὀφθαλμούς του πάντοτε, ὥστε εἰς ὅλην του τὴν ζωὴν ἔχυσε σχεδὸν ἕνα ποταμὸν σωτηριωδεστάτων δακρύων. Τὰ δάκρυα δὲ ἀκολουθοῦσαν στεναγμοὶ ἐκ βάθους καρδίας, ὡσὰν νὰ ἔβγαινε πῦρ