Μετὰ δύο ἡμέρας ἦλθον οἱ γονεῖς αὐτῶν ἀπὸ τοῦ Ἰορδάνου μετὰ πολλῆς παρρησίας καὶ συνοδείας ἀνθρώπων καὶ προσκυνήσαντες τὸν Ἅγιον Τάφον καὶ τὸν Γολγοθᾶν ἔρριψαν καὶ ἐκεῖ πολλὰ φλωρία, ἐξελθόντες δὲ τοῦ Ναοῦ βλέπουσι τὸν Ἅγιον Γέροντα καὶ προσκυνοῦσιν αὐτόν, οὕτω λέγοντες εἰς αὐτόν· «Διὰ τὸν Κύριον, τελείωσον τὴν ὑπόσχεσίν σου καὶ δεῖξον εἰς ἡμᾶς τὰ τέκνα μας». Τούτων παρόντων ἐκεῖ, ἐπρόσταξεν αὐτὰ νὰ μὴ ὁμιλήσωσι παντελῶς· οἱ δὲ γονεῖς των δὲν τὰ ἐγνώρισαν, διότι ἐκ τῆς πολλῆς ἐγκρατείας εἶχον ἀλλοιωθῆ τὰ χαρακτηριστικά των. Ὁ δὲ Γέρων εἶπεν εἰς τοὺς γονεῖς· «Ὑπάγετε νὰ ἑτοιμάσετε τράπεζαν πλουσίαν νὰ μᾶς φιλεύσητε μετὰ τούτων τῶν μαθητῶν μου καὶ ἐκεῖ θέλω σᾶς δηλώσει ποῦ εἶναι τὰ τέκνα σας». Ὁ δὲ Ξενοφῶν ἐχάρη καὶ ἀπελθὼν ἡτοίμασε τράπεζαν. Ὁ δὲ Γέρων εἶπεν εἰς αὐτούς· «Ἂς ὑπάγωμεν, τέκνα μου, εἰς τὴν φιλίαν τοῦ πατρός σας, ὅτι τοῦτο δὲν σᾶς βλάπτει· πλὴν φυλάττεσθε νὰ μὴ ὁμιλήσητε ποσῶς, ἕως νὰ σᾶς εἴπω ἠξεύρετε δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι ὅσους κόπους καὶ ἂν κάμητε, δὲν φθάνετε εἰς τὰ μέτρα τῶν γονέων σας, διότι καὶ νὰ ὁμιλήσῃ τις μετ’ αὐτῶν ὠφελεῖται».

Ἀπῆλθον λοιπὸν καὶ οἱ τρεῖς ἐκεῖ ποὺ ἦτο ὁ Ξενοφῶν, ὅστις τοὺς ἐδέχθη ὡς Ἀγγέλους Θεοῦ καὶ καθίσαντες ἔτρωγον ὁμοῦ ἅπαντες· ὁ δὲ Ξενοφῶν εἶπε· «Πῶς ἔχουν τὰ τέκνα μας, τίμιε Πάτερ;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Καλὰ εἶναι καὶ ἀγωνίζονται νὰ σωθῶσιν». Οἱ δὲ γονεῖς εἶπον· «Ὁ Θεὸς νὰ ἀναδείξῃ αὐτοὺς ἀξίους ἐργάτας τοῦ ἀμπελῶνος αὐτοῦ, διὰ νὰ λυτρώσωσι καὶ ἡμᾶς τοῦ αἰωνίου πυρὸς τῆς κολάσεως». Βλέπων δὲ ὁ Ξενοφῶν τὴν θαυμαστὴν εὐταξίαν, τὰ χρηστὰ ἤθη καὶ τὴν εὐλάβειαν τῶν δύο Μοναχῶν, εἶπεν εἰς τὸν Γέροντα· «Ἐπ’ ἀληθείας, τίμιε Πάτερ, καλοὺς μαθητὰς ἔχεις καὶ ἡ ψυχή μου πολλὰ ἠγάπησεν αὐτοὺς καὶ βλέπω ὅτι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄξιοι, ἀλλὰ παρακάλει τον Κύριον νὰ γίνωσιν ὅμοια τούτων καὶ τὰ τέκνα μας». Ὁ δὲ Γέρων εἶπεν· «Ἀμήν». Ἔπειτα λέγει πρὸς τὸν Ἀρκάδιον· «Εἰπέ μοι ἀπὸ ποῖον μέρος καὶ τίνων γονέων υἱὸς εἶσαι;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Ἐγώ, τίμιε πάτερ, ἤμην ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολιν, υἱὸς πλουσίων γονέων, ὁ δὲ πατήρ μου ἦτο συγκλητικός· εἶχον δὲ καὶ ἄλλον ἀδελφόν, μετὰ τοῦ ὁποίου οἱ γονεῖς μου μᾶς ἔστειλαν εἰς Βηρυτόν, πρὸς τελειοποίησιν τῶν μαθημάτων μας· πλέοντες δὲ συνετρίβη τὸ πλοῖον καὶ ἐγὼ ἐσώθην τῇ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ μὲ ἓν σανίδιον». Ταῦτα ἀκούσαντες οἱ γονεῖς δὲν ὑπέφερον νὰ τελειώσῃ τὰ ἐπίλοιπα· ἀλλ’ ἐσηκώθησαν μετὰ δακρύων καὶ ἐνηγκαλίσθησαν αὐτοὺς λέγοντες· «Ταῦτα εἶναι τὰ τέκνα μας, τίμιε Πάτερ! Καὶ δεόμεθά σου, ἐγείρου νὰ ἀποδώσωμεν δόξαν εἰς τὸν Θεόν, διότι εὕρομεν αὐτά, παρακάλεσον δὲ τὸν Κύριον νὰ γίνῃ εὔσπλαγχνος καὶ εἰς ἡμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς, ἵνα μᾶς ἀξιώσῃ τῆς αὐτοῦ βασιλείας».