καὶ διελογίζετο ταῦτα· «Νὰ ὑπάγω εἰς τὴν μάθησιν; Καὶ τὶ τὸ ὄφελος; Πάντα ταῦτα πρόσκαιρα καὶ μάταια. Τοῦ πατρός μου πάντοτε ἤκουον νὰ φημίζῃ τὴν Ἀγγελικὴν Πολιτείαν τῶν Μοναχῶν· λοιπὸν ἂς γίνω Μοναχὸς καὶ θέλει μοῦ βοηθήσει ὁ Κύριος». Ποιήσας λοιπὸν εὐχὴν ἐβάδιζε πρὸς Ἱερουσαλήμ, φθάσας δὲ προσεκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους· ἔπειτα ἐξῆλθε πρὸς προσκύνησιν εἰς τὰ Μοναστήρια καὶ διῆλθεν ἅπαντα.

Ἡμέραν λοιπὸν τινὰ πορευόμενος ὁ Ἀρκάδιος ἐν τῇ ὁδῷ συναντᾷ Γέροντά τινα Ἅγιον καὶ προορατικὸν καὶ προσκυνήσας εἶπεν εἰς αὐτόν· «Διὰ τὸν Κύριον, Πάτερ ἅγιε, παρακάλεσε τὸν Θεόν, ὅτι εἰς πολλὴν θλῖψιν εἶμαι». Ὁ Γέρων τοῦ εἶπε· «Μὴ λυπεῖσαι, τέκνον μου, ὅτι ζῇ ὁ ἀδελφός σου· οἱ ἐν τῷ πλοίῳ ὅλοι ἐσώθησαν καὶ ἔγιναν Μοναχοί, ὁμοίως καὶ ὁ ἀδελφός σου, καὶ θέλεις ἰδεῖ τοῦτον ὡς καὶ τὸν πατέρα σου μετὰ τῆς μητρός σου πρὶν ἀποθάνῃς». Ὁ δὲ Ἀρκάδιος ἀκούσας ταῦτα ἐταράχθη εἰς τὸ προορατικὸν τοῦ ἀνδρὸς καὶ πίπτων εἰς τοὺς πόδας του παρεκάλει μετὰ δακρύων λέγων· «Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς σοῦ ἐφανέρωσε πάντα τὰ κατ’ ἐμέ, δέομαί σου, ποίησόν με Μοναχόν». Ὁ δὲ εἶπεν· «Εὐλογητὸς ὁ Κύριος, τέκνον, ἀκολούθει μοι». Ἀπῆλθον λοιπὸν εἰς τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Σάββα καὶ δίδει ὁ Γέρων εἰς τὸν Ἀρκάδιον τὸ κελλίον του, εἰς τὸ ὁποῖον κατῴκει πεντήκοντα (50) ἔτη πρότερον, παρέμεινε δὲ μετ’ αὐτοῦ ἓν ἔτος, διδάσκων αὐτὸν τὸν κανόνα τῆς μοναδικῆς πολιτείας· μετὰ ταῦτα ὁ Γέρων ἐξῆλθεν εἰς τὴν ἔρημον ἀποχαιρετήσας τὸν Ἀρκάδιον καὶ ὑποσχεθεὶς εἰς αὐτὸν νὰ ἐπανέλθῃ μετὰ τρία ἔτη νὰ ἴδῃ αὐτὸν πῶς εὑρίσκεται. Ἔμεινε λοιπὸν εἰς τὸ κελλίον ὁ Ἀρκάδιος, ποιῶν μετὰ προθυμίας ὡς ἐδιδάχθη ὑπὸ τοῦ Ἁγίου ἐκείνου Γέροντος.

Παρελθόντων δύο ἐτῶν καὶ μὴ γιγνώσκων ὁ Ἅγιος Ξενοφῶν τὸ ναυάγιον τῶν τέκνων του, οὔτε ἔχων πληροφορίαν τινὰ ἐξ αὐτῶν, ἔστειλεν ἄνθρωπον εἰς Βηρυτόν, νὰ μάθῃ τὸ πῶς εὑρίσκονται. Ὁ ἀποσταλεὶς ἀπελθὼν καὶ ἐρευνήσας ἀκριβῶς ἔλαβεν ἀπάντησιν, ὅτι ἀφοῦ ἔστειλεν ὁ πατήρ των καὶ τὰ ἐπῆρεν ἐκεῖθεν, πλέον δὲν ἐπέστρεψαν. Ὅθεν ἀνεχώρησεν οὗτος ἐκ τῆς Βηρυτοῦ εἰς Ἀθήνας, ἵνα ἐρωτήσῃ μήπως εὑρίσκοντο ἐκεῖ. Ἀπερχόμενος δὲ ἐκεῖ, εἰς τὴν ὁδὸν τὸ ἑσπέρας ἔμεινεν εἴς τι ξενοδοχεῖον, βλέπει δὲ εἰς αὐτὸ ἕνα σύνδουλόν του μὲ μοναχικὸν ἔνδυμα καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν κατ’ ἰδίαν λέγων· «Δὲν εἶσαι σὺ ὁ δεῖνα, ὅστις ἐπῆγες μὲ τὰ τέκνα τοῦ κυρίου μας εἰς τὴν Βηρυτόν;». Ὁ δὲ εἶπε· «Ναί». Λέγει ἐκεῖνος· «Καὶ ποῦ εἶναι τὰ παιδία;». Τότε ἐδάκρυσεν ὁ Μοναχός, λέγων· «Εἰς τὴν θάλασαν ἐπνίγησαν, ὡς νομίζω, καὶ ἐγὼ μόνος ἐσώθην. Διὰ τοῦτο ἔγινα Μοναχός, μὴ θελήσας νὰ γίνω κακὸς ἄγγελος τῶν κυρίων μου, ἤδη δὲ ὑπάγω εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προσκυνήσω τὸν Τάφον τοῦ Κυρίου».