Ἀφοῦ λοιπὸν ἐξῆλθε τῆς θαλάσσης ὁ Ἰωάννης καθ’ ἑαυτὸν ἔλεγε· «Ποῦ νὰ ὑπάγω τώρα γυμνός, νὰ διέλθω τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς; Δεδοξασμένον τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Κάλλιον νὰ ἔχω πτωχείαν καὶ ταπείνωσιν, παρὰ βίον καὶ πλοῦτον μάταιον. Διὰ τοῦτο δὲν ἐπήκουσεν ὁ Θεὸς τῆς δεήσεώς μας, διότι ὡς ἀγαθὸς ἠξεύρει τὸ συμφέρον ἑκάστου ἡμῶν καὶ οἰκονομεῖ πάντα ἐν σοφίᾳ καὶ προνοίᾳ. Ἀλλ’ ἡμεῖς, μὴ γιγνώσκοντες, ζητοῦμεν παρ’ αὐτοῦ ἀνωφελῆ πράγματα· ἡ χάρις του ὅμως δίδει ἡμῖν τὰ ψυχωφελῆ πρέποντα! Ἂς ὑπάγω νὰ ἡσυχάσω εἰς Μοναστήριον». Μετὰ τὴν εὐχαριστίαν ταύτην πρὸς τὸν Κύριον ἔκαμε προσευχὴν καὶ διὰ τὸν Ἀρκάδιον δεόμενος τοῦ Θεοῦ νὰ λυτρώσῃ καὶ αὐτὸν καὶ νὰ δώσῃ ἀγαθὸν λογισμόν, νὰ γίνῃ Μοναχός. Περιπατῶν δὲ οὗτος εἰς ἐκεῖνα τὰ μέρη εὑρίσκει Μοναστήριον καὶ κρούσας τὴν θύραν προσῆλθεν ὁ θυρωρὸς καὶ ἰδὼν αὐτὸν γυμνὸν ἤνοιξε τὰς θύρας καὶ ἐνέδυσεν αὐτὸν μὲ ράσα. Εἶτα βαλὼν τράπεζαν περιεποιήθη αὐτὸν καὶ ἀφοῦ ἔφαγε τὸν ἠρώτησε πόθεν ἦτο. Ὁ δὲ ἀπεκρίνατο· «Ἄνθρωπος εἶμαι ξένος, ναυαγήσας, ἐσώθην δὲ διὰ τῆς εὐχῆς τῆς ἁγιωσύνης σας». Ὁ δὲ Μοναχὸς ἔκλαυσε μικρόν, κατανυγεὶς τῇ καρδίᾳ καὶ δοξάσας τὸν Κύριον εἶπεν εἰς τὸν Ἰωάννην· «Καὶ τώρα, τέκνον μου, ποῦ θέλεις νὰ ὑπάγῃς;». Ὁ δὲ εἶπε· «Θέλω, ἂν θέλῃ ὁ Κύριος, νὰ γίνω Μοναχός». Ὁ δὲ εἶπεν εἰς αὐτόν· «Ἐν ἀληθείᾳ τέκνον μου, καλὸν ἔργον ἐξέλεξας· ἐγὼ θὰ κάμω λόγον εἰς τὸν Ἡγούμενον καὶ ὅ,τι νεύσῃ ὁ Θεὸς εἰς τὴν καρδίαν αὐτοῦ, τοῦτο νὰ ποιήσῃς καὶ σῴζεσαι». Ὁ Ἡγούμενος ἀκούσας καθωδήγησεν αὐτὸν εἰς τὰς τάξεις τῆς μοναδικῆς πολιτείας καὶ εἶτα σφραγίσας αὐτὸν διὰ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐνέδυσεν αὐτὸν τὸ ἅγιον σχῆμα. Ἔμεινεν ὅθεν ὁ Ἰωάννης εἰς τὸ Μοναστήριον νηστεύων, ἀγρυπνῶν καὶ προσευχόμενος πάντοτε· πλὴν εἶχε θλῖψιν πολλὴν διὰ τὸν ἀδελφόν του, νομίζων ὅτι ἐπνίγη.

Ὁ δὲ Ἀρκάδιος, ἐξελθὼν καὶ αὐτὸς τῆς θαλάσσης, ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον καὶ προσεκύνησε τὸν Κύριον λέγων· «Εὐχαριστῶ σοι, ὁ Θεὸς τοῦ πατρὸς καὶ μητρός μου, ὅστις δὲν μὲ ἀφῆκες νὰ καταποντισθῶ, καὶ παρακαλῶ τὴν εὐσπλαγχνίαν σου, καθὼς ἐμὲ ἔσωσας, οὕτω σῶσον καὶ τὸν ἀδελφόν μου καὶ ἀξίωσόν με νὰ τὸν ἴδω πρὸ τῆς ἐμῆς τελειώσεως». Ταῦτα εἰπὼν ἀπῆλθεν εἰς χώραν τινὰ ἐκεῖ πλησίον καὶ τοῦ ἔδωκαν τροφὴν καὶ ἐνδύματα. Ὅταν ἔφαγεν, ἔλαβεν ὀλίγην ἄνεσιν· κοιμηθεὶς δὲ ἔξωθεν τοῦ Ναοῦ βλέπει ἐν ὁράματι τὸν Ἰωάννην καὶ τοῦ λέγει· «Ἀδελφὲ Ἀρκάδιε, διατὶ κλαίεις δι’ ἐμέ;». Καὶ εὐθὺς ἐξύπνησε καὶ περιχαρὴς γενόμενος ηὐχαρίστησε τὸν Κύριον