Ταῦτα ὡς ἤκουσεν ὁ ἀπεσταλμένος ἔκλαυσε λέγων· «Οὐαί μοι, κύριοί μου! Τίς νὰ ἀναγγείλῃ εἰς τὸν πατέρα σας τὸν αἰφνίδιον καὶ ἄωρον θάνατόν σας; Πῶς νὰ ὑποφέρῃ ἡ μήτηρ τὸν πόνον; Τὶς νὰ κληρονομήσῃ τὰς ἀρετὰς καὶ τὸν πλοῦτόν των; Τίς νὰ ὑποδέχεται τοὺς ξένους, νὰ ἑτοιμάζῃ εἰς τοὺς πτωχοὺς τράπεζαν καὶ νὰ ἐπισκέπτεται τοὺς ἐν τῇ φυλακῇ; Τίς νὰ ἐπιμελῆται τὰς Ἐκκλησίας καὶ τὰ Μοναστήρια; Οὐαί μοι, τῷ ἀθλίῳ! Ὅλοι οἱ πένητες βοήσατε καὶ θρηνήσατε, ὅτι ἔλειψεν ἡ ἄνεσίς σας, ὁ θησαυρός σας ἡρπάγη καὶ ἡ χαρά σας ἠφανίσθη. Ἀλλοίμονον εἰς ἐμὲ τὸν ταλαίπωρον, τί νὰ κάμω; Νὰ ἐπιστρέψω εἰς τὸν κύριόν μου; καὶ πῶς νὰ τοῦ ἀναγγείλω τοιαύτην πικροτάτην ἀγγελίαν; Τίς νὰ ἀκούσῃ τῶν φίλων καὶ γειτόνων τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὰ δάκρυα, τοῦ βασιλέως καὶ τῶν λοιπῶν Ἀρχόντων τοῦ παλατίου καὶ συγγενῶν τοῦ κυρίου μου τὴν λύπην;». Αὐτὰ καὶ ἕτερα τούτου λέγοντος, παρηγόρουν αὐτὸν οἱ ἐκεῖ εὑρεθέντες καὶ ἔλεγον· «Παῦσε, ἀδελφέ, τὸν πολὺν θρῆνον, ἵνα μὴ ὑπὸ τῆς πολλῆς λύπης ἀποθάνῃς. Ἀλλ’ ὕπαγε καὶ εἰπὲ τὰ γενόμενα εἰς τὸν κύριόν σου μήπως μάθῃ τοῦτο παρ’ ἄλλων καὶ διὰ τοῦτο σὲ καταρασθῇ καὶ ἐξαλειφθῇς ἐκ βίβλου ζώντων». Δεχθεὶς ὅθεν τὰς συμβουλάς των ἐπέστρεψεν εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸν οἶκον τοῦ κυρίου του ἐκάθητο στυγνὸς καὶ λυπούμενος.

Ὡς ἔμαθεν ἡ Μαρία ὅτι ἦλθεν ὁ δοῦλος, ἐκάλεσεν αὐτὸν καὶ τὸν ἠρώτησε πῶς ἔχουσι τὰ τέκνα της. Ὁ δὲ εἶπε· «Καλὰ εἶναι». Καὶ λέγει εἰς αὐτὸν ἐκείνη· «Ποῦ εἶναι αἱ ἐπιστολαὶ τὰς ὁποίας σοῦ ἔδωκαν;». Ὁ δὲ ἀπεκρίθη· «Ἐρχόμενος ἐν τῇ ὁδῷ ἀπώλεσα αὐτάς». Τότε ἤρχισεν ἡ καρδία της νὰ ταράσσηται καὶ λέγει εἰς αὐτόν· «Διὰ τὸν Κύριον, εἰπέ μοι τὴν πᾶσαν ἀλήθειαν». Τότε ἔκραξε φωνὴν μεγάλην καὶ εἶπε μετὰ δακρύων· «Ἀλλλοίμονον, κυρία μου, ὅτι τὸ φῶς σου ἔχασας εἰς τὴν θάλασσαν!». Ἡ δὲ ὡς ἤκουσε τοῦτο ηὐχαρίστησε τὸν Θεὸν καὶ λέγει εἰς αὐτόν· «Σιώπα, μὴ εἴπῃς τοῦτο εἰς κανένα ὅτι ὁ Θεὸς τὰ ἔδωκεν, ὁ Θεὸς τὰ ἐπῆρεν· ὡς ἔδοξε τῷ Κυρίῳ οὕτω καὶ ἐγένετο. Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος». Τὸ ἑσπέρας ἦλθεν ὁ Ξενοφῶν ἐκ τῶν ἀνακτόρων συνοδευόμενος ὑπὸ πολλῶν ἐντίμων καὶ ἀποχαιρετήσας ἐκείνους, οἵτινες τὸν συνώδευον, ἐκάθισε νὰ φάγῃ, ὅτι οὕτως εἷχε συνήθειαν, νὰ τρώγῃ ἅπαξ τῆς ἡμέρας κατὰ τὴν ἑσπέραν· καθεσθεὶς λοιπὸν εἰς τὴν τράπεζαν, εἶπεν εἰς αὐτὸν ἡ γυνή του· «Κύριέ μου, ἦλθεν ὁ ἄνθρωπος, τὸν ὁποῖον ἔστειλας εἰς Βηρυτόν». Λέγει ὁ Ἅγιος Ξενοφῶν· «Δόξα σοι ὁ Θεός, ἂς ἔλθῃ νὰ τὸν ἐρωτήσω». Ἡ δὲ εἶπε· «Εἶναι πολὺ καταπεπονημένος καὶ ἔπεσε νὰ ἀναπαυθῇ». Λέγει εἰς αὐτὴν ὁ Ἅγιος· «Φέρε μου τὰς ἐπιστολὰς νὰ ἴδω τί μᾶς γράφουν τὰ τέκνα μας».