«Λοιπὸν ἐποιήσαμεν οὐδέν». Μόνος οὗτος ὁ θαυμάσιος καὶ εἰς τὴν ἐν Φερράρᾳ καὶ Φλωρεντίᾳ ψευδοσύνοδον ἐφάνη καὶ πρῶτον καὶ μέσον καὶ ἐν τῷ τέλει μάχαιρα μὲν δίστομος κατὰ τῶν νόθων καὶ μοχθηρῶν ζιζανίων, ἅτινα ἐφύτρωσαν εἰς τὸν εὐγενῆ σπόρον τῶν ἱερῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας, θεοκρότητος δὲ σάλπιγξ θεολογίας καὶ ποταμὸς ἀκένωτος τῶν εὐσεβῶν συγγραμμάτων καὶ ὅρων τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων καὶ διὰ τῆς νεκταροβρύτου φωνῆς του καὶ τοῦ γενναίου παραστήματος τῆς ψυχῆς του τὰς τῶν συλλογισμῶν ἐκείνων σοφισματώδεις στροφάς τε καὶ πλεκτάνας καὶ τρόπους καὶ δόλους καὶ λόγους ὡς ἀφρόν τινα ἢ καπνὸν διαλύων ἐπὶ τῶν περὶ τοῦ καθαρτηρίου διαλέξεων αὐτῶν καὶ περὶ τῆς τολμηθείσης προσθήκης εἰς τὸ Ἅγιον Σύμβολον καὶ τὰς ἄλλας πλάνας αὐτῶν.
Ἀλλ’ ὦ Πατέρων θεῖον ἐγκαλλώπισμα, τέμενος τῶν θείων χαρίτων, στόμα τῶν ἱερῶν Θεολόγων, πρόμαχε τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ὑπέρμαχε τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ζηλωτὰ θερμότατε τῆς πατροπαραδότου ὁμολογίας τοῦ Ἁγίου Συμβόλου, καθαιρέτα τοῦ παπικοῦ φρυάγματος καὶ ἀνορθωτὰ τοῦ Ἀνατολικοῦ φρονήματος, δόξα, καύχημα καὶ στῦλε καὶ ἑδραίωμα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἵλεως ἔπιδε εἰς τὴν ἐμὴν ἀναξιότητα καὶ δέξαι μου τὸν ταπεινὸν καὶ εὐτελῆ τοῦτον κόπον καὶ ἀντάμειψον τὴν προαίρεσιν τῆς ἁμαρτωλῆς μου ψυχῆς μὲ τὰς πνευματικὰς καὶ οὐρανίους εὐλογίας· διότι γνωρίζεις τὸν ζῆλον καὶ τὸν πόθον καὶ τὴν εὐλάβειαν ὁποῦ ἔχω εἰς τὴν σὴν Ἁγιότητα, διὰ τοὺς μεγίστους καὶ μυρίους καὶ ὑπερβολικούς σου ἀγῶνας ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι δὲ μόνον τὸν ταπεινὸν ἐμέ, ἀλλὰ καὶ πάντα εὐλαβῆ σου Χριστιανὸν Ὀρθόδοξον ἀντάμειβε διὰ τῶν πλουσίων σου δωρεῶν καὶ χρισμάτων· καὶ ἐπὶ πᾶσιν ἀξίωσον ἡμᾶς ἵνα εὐαρεστήσωμεν διὰ μετανοίας τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.