Ἀνήρ τις Δημήτριος Ζουρμπαῖος ὀνομαζόμενος, ἔντιμος καὶ πολλὰ πλούσιος, εἶχεν ἀδελφήν τινα, ἥτις βαρέως ἠσθένησεν. Ὅθεν προσκαλέσας ἅπαντας τοὺς ἰατροὺς τοῦ Μεσολογγίου καὶ δαπανήσας πολλὰ εἰς αὐτοὺς οὐδεμίαν ὠφέλειαν ἐπροξένησαν εἰς τὴν ἀδελφὴν αὐτοῦ, μᾶλλον δὲ ἐπὶ τὸ χεῖρον ἐλθοῦσα αὕτη ἔμεινεν ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας ἄλαλος, ἀναίσθητος καὶ παντελῶς ἀκίνητος, ὥστε καὶ αὐτοὶ οἱ ἰατροὶ τὴν ἀπεφάσισαν διὰ θάνατον. Τότε αὐτὸς καὶ οἱ λοιποὶ αὐτῆς συγγενεῖς ἡτοίμαζον τὰ πρὸς τὴν κηδείαν της χρειαζόμενα· ἀλλὰ παραδόξως ἤκουσαν φωνὴν καὶ ἀναστεναγμὸν μέγαν ἐξερχόμενον ἐξ αὐτῆς καὶ γυρίσασα εἰς τὸ ἔμπροσθεν μέρος εἶπε πρὸς αὐτούς· «Διατί δὲν μὲ ἀλλάζετε ἄλλα φορέματα ὁποῦ ἐπνίγην ἐντὸς τοῦ ὕδατος;». Ταῦτα ἀκούσας ὁ ἀδελφὸς αὐτῆς καὶ περιχαρὴς γενόμενος, ὁποῦ ἤκουσεν αὐτὴν ὁμιλοῦσαν, ἔδραμε πλησίον της καὶ ἠρώτησεν αὐτὴν τί ἔχει καὶ εἶναι τόσον βρεγμένη, ἡ δὲ ἀπεκρίθη· «Ἀρχιερεύς τις ἐλθὼν ἐνταῦθα μὲ ἔλαβεν ἐκ τῆς χειρός μου καὶ μὲ ἐπῆγεν εἰς μίαν βρύσιν καὶ μὲ ἔβαλεν ἐντὸς τῆς δεξαμενῆς καὶ ἀφοῦ μὲ ἔπλυνεν, εἶπε πρὸς ἐμέ· «Ὕπαγε τώρα καὶ δὲν ἔχεις οὐδεμίαν ἀσθένειαν». Ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτῆς πάλιν τὴν ἠρώτησε· «Διατί δὲν ἠρώτησας αὐτὸν τίς ἦτο ὅστις ἐχάρισε τὴν ὑγείαν σου;». Ἡ δὲ εἶπεν· «Ἠρώτησα αὐτὸν τίς εἶσαι ἡ ἁγιωσύνη σου; καὶ μοὶ εἶπεν, ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ τῆς Ἐφέσου Μητροπολίτης Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός». Λαβόντες δὲ αὐτὴν ἵνα τὴν ἀλλάξωσιν, ὤ τοῦ θαύματος! ἐξεπλάγησαν ἅπαντες βλέποντες ὅτι ὄχι μόνον τὰ φορέματα αὐτῆς ἦσαν βεβρεγμένα, ἀλλὰ καὶ ὁ κράββατος καὶ τὰ λοιπὰ στρώματα εἰς τὰ ὁποῖα ἐκοίτετο. Καὶ ταῦτα εἰποῦσα ἠγέρθη ἀμέσως τῆς κλίνης, μηδὲν λείψανον ἀσθενείας ἔχουσα. Μετὰ δὲ τὴν θαυματουργίαν ταύτην ζήσασα ἡ ρηθεῖσα γυνὴ εὐσεβῶς ἔτη δέκα πέντε καὶ ποιήσασα εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Μάρκου πρὸς μνήμην τοῦ θαύματος πρὸς Κύριον ἐξεδήμησεν.
Αὐτὸς εἶναι, ἀδελφοί, ὁ βίος, οἱ ἀγῶνες καὶ τὸ τέλος τοῦ θεοσόφου κήρυκος καὶ κρατεροῦ παπομάστιγος, ἱεροῦ καὶ ἐν Ἁγίοις δεδοξασμένου Μάρκου τοῦ ὄντως Εὐγενικοῦ καὶ λαμπροῦ ποιμένος τῆς Ἐφέσου καὶ κοινοῦ εὐεργέτου καὶ φωστῆρος ὅλου τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος. Τοῦτον ἐφοβήθησαν πάντες, ἐφοβήθη δὲ οὐχὶ ὀλιγώτερον καὶ ὁ ἀγέρωχος Πάπας Εὐγένιος· καὶ μαρτυρεῖ ἡ τοῦ στόματος αὐτοῦ ἀοίδιμος ἐκείνη ἀπόφασις, τὴν ὁποίαν μὲ ἄφραστον λύπην ἐξεφώνησεν εἰπών·