Ὅταν λοιπὸν ἐξημέρωσεν ἡ Δευτέρα 17η Ἰανουαρίου τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου καὶ περὶ τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας [3] ἰδοὺ ἔρχονται πέντε δήμιοι. Φοβηθέντες δὲ οἱ προειρημένοι Χριστιανοί, ἐπειδὴ καὶ ἐκεῖνοι ἦσαν καταδικασμένοι εἰς θάνατον, ἤρχισαν νὰ προσεύχωνται, ὡς ἠδύναντο, ὁ δὲ Ἅγιος ἐκάθητο ἀτάραχος εἰς τὴν πυράν, ἔχων τὴν χεῖρα του εἰς τὸ πρόσωπόν του. Ἐπειδὴ δὲ δὲν ἔτυχε νὰ εἶναι ἐκεῖ ὁ δεσμοφύλαξ, ἰδὼν ὁ Χαράλαμπος νέον τινὰ ὀνόματι Τασούλαν, τὸν ἠρώτησε διὰ νεύματος διατὶ ἦλθον οἱ δήμιοι, αὐτὸς δὲ τοῦ ἀπήντησεν ὅτι διὰ τὸν Γεώργιον. Τότε λέγουν οἱ ἄλλοι κατάδικοι ἐν πάσῃ μυστικότητι εἰς τὸν Ἅγιον· «Μὴ φοβηθῇς, ἀδελφέ, ἀλλὰ ἀνδρίζου, ὀλίγος εἶναι ὁ πόνος, ἔπειτα δὲ θὰ χαίρεσαι εἰς αἰῶνα τὸν ἃπαντα». Ἀκούσας ὁ μακάριος Γεώργιος τὴν ἀπόφασιν τοῦ θανάτου ἐχάρη ὑπερβολικὰ δοξάζων τὸν Θεόν, ὅστις τὸν ἠξίωσε νὰ ἀποθάνῃ διὰ τὸ ὄνομά του τὸ Ἅγιον. Τοῦ λέγουν δὲ πάλιν οἱ προρρηθέντες εὐσεβεῖς Χριστιανοί· «Πρόσεχε καλῶς, ἀδελφέ, διότι αὐτοὶ θὰ μεταχειρισθῶσι παντοίους τρόπους διὰ νὰ σοῦ πάρουν λόγον· λοιπόν, πρόσεχε καλῶς μὴ γελασθῇς».

Ἐνῷ δὲ ἔλεγον ταῦτα, ἤνοιξεν ὁ δεσμοφύλαξ τὴν θύραν καὶ λέγει τοῦ Ἁγίου νὰ ἐγερθῇ, αὐτὸς δὲ ἠγέρθη χαρούμενος. Ὅθεν ἤρχισεν ἐκεῖνος νὰ τὸν δένῃ κατὰ τὴν συνήθειαν τῶν καταδίκων, ἀφοῦ δὲ ἡτοιμάσθη, ἀντήλλαξε τὸν τελευταῖον ἀσπασμὸν μετὰ τῶν ἄλλων ἐκεῖ Χριστιανῶν, παραλαβόντες δὲ αὐτὸν οἱ δήμιοι τὸν ὡδήγουν διὰ τὴν σφαγήν, ἔτρεχε δὲ ὁ μακάριος μὲ τόσην προθυμίαν, «ὡς ἡ διψῶσα ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων» κατὰ τὸν θεῖον Δαβίδ. Λέγουσι δὲ εἰς αὐτὸν οἱ δήμιοι· «Θὰ σὲ κρεμάσωμεν»· ὁ δὲ ἐξουθενῶν καὶ μυκτηρίζων αὐτοὺς ἀπεκρίθη μὲ γενναιότητα· «Ὅ,τι θέλετε κάμετε μίαν ὥραν ἐνωρίτερα». Θαῦμα δὲ μέγα ἦτο εἰς τοὺς ὁρῶντας τὸν Ἅγιον, ὅτι ἔτρεχε πλησίον εἰς τοὺς δημίους μὲ τόσην προθυμίαν καὶ ἀγαλλίασιν, ὥστε νὰ φαίνεται ὅτι πετᾷ εἰς τὸν ἀέρα, τὸ δὲ πρόσωπόν του ἐφαίνετο φαιδρόν, χαριέστατον καὶ ὅλον ἐξαστράπτον ἀπὸ τὴν χαρὰν τῆς ψυχῆς του. Φέροντες λοιπὸν τὸν Ἅγιον εἰς τόπον λεγόμενον Κουραμανιό, τὸν ἠρώτησαν καὶ πάλιν λέγοντες· «Τί εἶσαι, σύ;». Ὁ δὲ Ἅγιος εἶπε· «Χριστιανός προσκυνῶ τὸν Χριστόν μου καὶ τὴν Δέσποινάν μου Θεοτόκον». Ἔπειτα παρεκάλεσε τοὺς δημίους νὰ τοῦ λύσουν τὰ χέρια, ἀφοῦ δὲ τοῦ τὰ ἔλυσαν ἔκαμε τὸν Σταυρόν του καὶ εἶπε πρὸς τοὺς Χριστιανούς· «Συγχωρήσατέ μοι ἀδελφοί, καὶ ὁ Θεὸς συγχωρήσοι σας». Οἱ δὲ δήμιοι ἔβαλαν τὸ σχοινίον εἰς τὸν λαιμὸν τοῦ Μάρτυρος καὶ σύροντες αὐτὸ παρέδωκεν ὁ Ἅγιος τὸ πνεῦμα καὶ οὕτως ἐτελείωσεν ὁ γενναιότατος, εἰς ἡλικίαν εἴκοσι ὀκτὼ ἐτῶν.