Κατὰ τὴν ἑβδόμην Ἰανουαρίου μηνὸς ἐβάπτισε τὸν υἱόν του καὶ ἐχάρη ὁ εὐλογημένος, ὅτι ἠξιώθη νὰ γίνῃ πατήρ, φαίνεται δὲ ὃτι κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς τοῦ ἔπλεκεν ὁ οὐράνιος πατὴρ τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς δόξης τοῦ μαρτυρίου, διότι τὴν ἐρχομένην Τρίτην πρωῒ ἐδόθη εἰς ἕνα ὕπνον τόσον βαθύν, ὥστε δὲν ἐξύπνησεν ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ πολλάκις τὸν ὑπεκίνουν νὰ ἐγερθῇ τῆς κλίνης, ἀλλὰ δὲν ἠννόει διόλου. Τέλος πρὸς τὸν δεῖπνον ἠγέρθη καὶ ἤρχισε νὰ τρώγῃ, ἀντὶ ὅμως τῆς ὑπαρχούσης συνηθείας ὅπως, ὅταν τρώγωμεν, νὰ λέγωμεν «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ», αὐτὸς ὁ εὐλογημένος εἶπε· «Δόξα σοι, ὁ Θεός». Ὅθεν τὸν ἠρώτησέ τις τῶν συγγενῶν του, διατὶ εἶπεν οὕτως, αὐτὸς δὲ τοῦ λέγει· «Ὦ εὐλογημένε, δὲν λέγετε πάλιν καλὰ ὅπου ἠξεύρω καὶ τόσον». Τὴν ἑπομένην, Τετάρτην πρωΐ, ἐζήτησε τὰ καλά του ἐνδύματα καὶ ἐνδυθεὶς μὲ αὐτὰ ἐκίνησε νὰ φύγῃ προφασιζόμενος ὅτι θὰ μετέβαινε πρὸς ἀνεύρεσιν τύχης. Πηγαίνων λοιπὸν ἕως τὴν θύραν, ξαναγυρίζει καὶ θεωρεῖ μὲ ἔκστασιν μεγάλην τὸν υἱόν του, τὴν σύζυγόν του καὶ τοὺς ἄλλους συγγενεῖς του. Αὐτοὶ δὲ βλέποντες ἓν τοιοῦτον πρᾶγμα ἠπόρουν καὶ λέγουν· «Τὶ μᾶς θεωρεῖς οὕτως;» αὐτὸς δὲ τοὺς λέγει· «Τὶ σᾶς πειράζει;» τοῦτο δὲ ἔκαμε δίς.

Μετὰ ταῦτα ἐκίνησε κατ’ εὐθεῖαν διὰ τὴν ἀγορὰν· διερχόμενος ὅμως ἀπὸ τὴν ἀγορὰν τοῦ πλατάνου, ἰδοὺ καὶ ἐμφανίζεται ἐκεῖνος ὁ τρισκατάρατος χότζας, ὅστις καὶ ἄλλοτε τὸν ἠνώχλησεν, ὡς εἴπομεν, καὶ ὅστις τὴν ἐποχὴν ταύτην ἔτυχε νὰ εἶναι μὲ τὸν καδῆν Μπουλούμπασην. Παρευθὺς λοιπὸν συλλαμβάνει τὸν Ἅγιον καθὼς καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν εἶχε πράξει καὶ τοῦ λέγει· «Ἕως πότε θὰ γελᾷς μὲ τὴν πίστιν; Τοῦρκος εἶσαι ἢ Χριστιανός;». Αὐτὸς ὃμως ἐδειλίασεν ὡς ἄνθρωπος καὶ τρόπον τινὰ παρεκάλει ἐκεῖνον νὰ τὸν ἀφήσῃ, κατὰ τύχην δὲ διήρχετο ἐκεῖθεν καὶ ὁ ἀδελφὸς τῆς συζύγου του. Ἀλέξιος τὸ ὄνομα, ὅστις ὑπερεμάχει διὰ νὰ τὸν ἀποσπάσῃ ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ προδότου. Ἐν τῷ μεταξὺ βλέποντες τὸν θόρυβον ἦλθον καὶ ἄλλοι πολλοὶ Ἀγαρηνοί, δὲν ἔλειψαν δὲ ἀπὸ τοῦ νὰ συνδράμωσι καὶ πλῆθος Χριστιανῶν, οἵτινες ἐθεώρουν τὰ συμβαίνοντα, μεταξὺ δὲ τούτων ἦσαν καὶ δύο ἐκ τῶν προεστῶν τῆς κωμοπόλεως Κονίτσης, καλούμενοι ὁ μὲν εἷς Γεώργιος Διαμάντης, ὁ δὲ ἕτερος Ἀδάμος ἐκ Σπάδων, ἄνθρωποι καλώτατοι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους καὶ ἐπληροφορήθη ὁ συγγραφεὺς τοῦ παρόντος τὰ κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην συμβάντα. Ἔναντι δὲ τοῦ τόπου ἐκείνου, εἰς τὸν ὁποῖον ἐγένετο ἡ φιλονεικία, ἦτο ἡ κατοικία τοῦ Νταοὺτ πασᾶ, ἀρχηγοῦ τῶν τακτικῶν στρατευμάτων.