Ταῦτα εὐξάμενος, ὕστερον ἐπῆγεν εἰς τὸν πενθερόν του. Τὴν δὲ νύκτα ἐκείνην βλέπει ὁ πενθερός του τὸν Ἅγιον ὡς Ἄγγελον ἀστραπηφόρον καὶ τὸν προστάζει νὰ δώσῃ τὸ λείψανόν του εἰς τὸν γαμβρόν του, νὰ τὸ ὑπάγῃ εἰς τὴν πατρίδα του· καὶ τὸ πρωῒ ὁ βασιλεὺς Ἀσάνης, συνάξας ὃλον τὸν λαὸν καὶ τὸν Κλῆρον καὶ τὸν Μητροπολίτην, καὶ φανερώσας τὴν ὑπόθεσιν, ἐπῆρε τὸν γαμβρόν του καὶ μετὰ ψαλμῳδιῶν καὶ λαμπάδων καὶ θυμιαμάτων ἀνοίξαντες τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου, ὢ τῶν θαυμασίων σου, Χριστὲ Βασιλεῦ! ἐπλήσθη ὅλος ὁ τόπος εὐωδίας ἀρρήτου, ἔλαμπε δὲ τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁγίου ὡς ὁ ἥλιος, καὶ πάντες θαυμάσαντες ἔκραζον τὸ Κύριε, ἐλέησον». Τότε μετὰ προπομπῆς μεγάλης καὶ λιτῆς περιπατοῦντες πεζοὶ οἱ δύο βασιλεῖς ἔφεραν τὸ ἅγιον λείψανον ἔξω ἀπὸ τὸ Τίρνοβον, λαβὼν δὲ αὐτὸ ὁ βασιλεὺς Βλαντισλὰβ τὸ ἔφερε μετὰ χαρᾶς μεγάλης εἰς τὴν πατρίδα του, ἔνθα ἐγένετο χαρὰ μεγάλη τὴν ἡμέραν ἐκείνην, ἐτελέσθησαν δὲ καὶ πολλὰ θαύματα εἰς δόξαν Πατρός, Υἱοῦ καὶ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Παναγίας Τριάδος, ᾗ πρέπει κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.