Χιλιανταρίου, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ ρηθεὶς Συμεών, ὁ πατὴρ τοῦ Ἁγίου Σάββα, ζήσας ὁσίως καὶ θεαρέστως, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ τῇ ιγ’ (13ῃ) τοῦ Φεβαρουαρίου [1]. Μετὰ δε καιρόν τινα ὅτε ἐπλησίαζεν ἡ μνήμη τῆς αὐτοῦ τελευτῆς, ἐπροσκάλεσεν ὁ μακάριος Σάββας τὸν πρῶτον τοῦ Ὄρους καὶ τοὺς εὐλαβεστέρους Πατέρας, καὶ ἔκαμαν ἀγρυπνίαν ὑπὲρ τῆς μακαρίας ψυχῆς τοῦ πατρὸς αὐτοῦ· κατὰ δὲ τὴν ὥραν τῆς δοξολογίας ἐξῆλθεν ἀπὸ τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου ἄρρητος εὐωδία τοσαύτη, ὥστε ἐγέμισεν ὅλον τὸ Μοναστήριον· πλησιάσαντες δὲ εἰς τὸν τάφον εἶδον μύρον ἀναβλύζον ἐκ τοῦ τάφου καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεόν, ὅστις ἀντιδοξάζει τοὺς αὐτὸν δοξάζοντας.

Ὁ δὲ μακάριος Σάββας, λαβὼν εἰς τὴν ψυχήν του μεγάλην χαράν, διότι ἐβεβαιώθη διὰ τὴν μακαρίαν ἀπόλαυσιν τῆς ψυχῆς τοῦ πατρός του καὶ τὸν ἁγιασμὸν τοῦ ἁγίου του λειψάνου, ἐπεδόθη εἰς ἔτι μεγαλυτέρας νηστείας καὶ ἀγρυπνίας καὶ ἐπερίσσευεν εἰς τοὺς λοιποὺς ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως, τοὺς ὁποίους ἀδύνατον εἶναι νὰ περιγράψῃ τις. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἦτο τρόπος νὰ κρύπτεται ἡ ἀρετὴ τοῦ Ὁσίου Σάββα καὶ ἔγινε γνωστὴ τοῖς πᾶσι, διὰ τοῦτο ἤρχοντο πρὸς αὐτὸν καθ’ ἡμέραν πολλοὶ ζητοῦντες διδασκαλίαν πνευματικήν, καὶ μάλιστα ὁ Πρῶτος τοῦ Ὄρους, μολονότι ἦτο καὶ αὐτὸς ἐνάρετος καὶ πνευματοφόρος, εἶχε τὸν Ὅσιον Σάββαν πρωτοσύμβουλον, καὶ οἱ λοιποὶ Προεστῶτες τῶν Μοναστηρίων ἄνευ τῆς γνώμης αὐτοῦ δὲν ἐτελείωνον καμμίαν ὑπόθεσιν, ἐπειδὴ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἥτις κατοικοῦσεν εἰς αὐτόν, τὸν ἐφώτιζε νὰ ἐννοῇ καὶ νὰ λέγῃ ὅλα τὰ ψυχωφελῆ καὶ σωτήρια. Εἰς τόσην δὲ ἀγάπην τὸν εἶχον, ὥστε καὶ τὸν ἐβίασαν νὰ ἱερωθῇ. Ὁ δὲ ταπεινόφρων Σάββας ἔλεγεν, ὅτι δὲν ἦτο ἄξιος καὶ πολλάκις βιαζόμενος ἐκρύπτετο. Τέλος, διὰ νὰ μὴ φανῇ, παρήκοος, βλέπων, ὅτι ἦτο θέλημα Θεοῦ, εἶπε· «Γενηθήτω τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου». Καί οὕτως ἐχειροτονήθη Διάκονος καὶ Ἱερεὺς εἰς τὸ Μοναστήριόν του ἀπὸ τὸν τότε Ἱερισσοῦ Ἐπίσκοπον Νικόλαον.

Ἀκούσας ὁ τότε Θεσσαλονίκης Κωνστάντιος τὰς ἀρετὰς τοῦ Ἁγίου, μὲ πολλὰς παρακλήσεις τὸν ἔφερεν εἰς Θεσσαλονίκην, καὶ συνομιλήσας μὲ αὐτον ἡμέρας τινὰς καὶ πολλὰ ὠφεληθεὶς αὐτός τε καὶ οἱ Ἐπίσκοποι καὶ Κληρικοὶ αὐτοῦ καὶ ὅλος ὁ λαός, καὶ καταρτισθέντες ὅλοι κοινῶς ἀπὸ τὰς ψυχωφελεῖς διδασκαλίας του, συνεφώνησαν ὅ τε Ἀρχιεπίσκοπος μὲ τοὺς Ἐπισκόπους του καὶ ὅλον τὸν Κλῆρον καὶ μίαν Κυριακήν, ἐκεῖ ὅπου ἐδίδασκεν ὁ Ἅγιος τὸν λαὸν εἰς τὴν Μητρόπολιν, τὸν ἔκαμαν ἔξαφνα Ἀρχιμανδρίτην καὶ μὴ θέλοντα. Ὁ δὲ Ἅγιος, διὰ τὰς ὑπερβολικὰς τιμὰς τὰς ὁποίας