δὲ πόλεις διήρχετο ὁ Ἅγιος ἐδίδασκε καὶ ἐστερέωνε τοὺς Χριστιανοὺς διὰ πολλῶν θαυμάτων, τὰ ὁποῖα παραλείπομεν διὰ συντομίαν, τοῦτο δὲ μόνον λέγομεν, ὅτι διδάσκων ὁμοῦ μὲ ἄλλους τρεῖς, τοὺς ὁποίους εἶχεν εἰς τὴν συνοδείαν του, ἦλθε καὶ εἰς τὸ Τίρνοβον, ἔνθα τὸν ὑπεδέχθη ὁ τότε βασιλεὺς τοῦ Τιρνόβου Ἀσάνης [2] ἐντίμως, ὡς συγγενὴς τοῦ Ἁγίου· καὶ ἐρχομένης τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, ἐλειτούργησεν ὁ Ἅγιος· ἐνῷ δὲ ἔψαλλε τὸν μέγαν ἁγιασμόν, ἔγινε τὸ ἑξῆς θαῦμα· Καθὼς ἔβαλε τὸν Τίμιον Σταυρὸν εἰς τὸ ὕδωρ, ἐσχίσθη τοῦτο εἰς τὴν μέσην καὶ ἐστάθη ὡς τοῖχος· ὅθεν οἱ τοῦτο ἰδόντες ἐδόξασαν τὸν Θεόν. Ὁ δὲ βασιλεὺς πολλὰ ηὐλαβήθη τὸν Ἅγιον καὶ τὸν παρεκάλεσε νὰ καθίσῃ ἐκεῖ μέχρι τοῦ Πάσχα, αὐτὸς δὲ ἐπῆγε διὰ βασιλικὰς ὑποθέσεις εἰς ἄλλους τόπους, ὁ δὲ Ἅγιος ἔμεινεν ἐκεῖ, καὶ μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἀσθενήσας καὶ προγνωρίσας τὸν θάνατόν του προσεκάλεσε τοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς ἐδίδαξε τὰ σωτήρια, τοὺς ἔδωκε δὲ καὶ ὅσα ἅγια λείψανα καὶ ἄλλα ἱερὰ ἐκκλησιαστικὰ σκεύη καὶ κειμήλια εἶχεν.

Ἀκούσας ὁ τότε Ἀρχιερεὺς Τιρνόβου, τὴν ἀσθένειαν τοῦ Ἁγίου ἐπῆγε νὰ τὸν ἴδῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν βαρέως ἀσθενοῦντα ἠθέλησε νὰ μηνύσῃ τοῦ βασιλέως· ὁ δὲ Ἅγιος δὲν τὸν ἀφῆκεν, ἀλλὰ τοῦ εἶπεν· «Ἀδελφέ, παρακαλῶ σε, οὔτε τοῦ βασιλέως νὰ μηνύσῃς οὔτε ἡ πανιερότης σου νὰ λάβῃς τὸν κόπον νὰ ἔλθῃς ἐδῶ· μόνον ὓπαγε εἰς εἰρήνην καὶ εὔχου ὑπὲρ ἐμοῦ, καὶ ὁ ἐλεήμων Θεὸς νὰ μᾶς συναγάγῃ εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ». Τὸ δὲ Σάββατον ἑσπέρας ἐκοινώνησεν ὁ Ἅγιος τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, καὶ τότε ἔλαμψε τὸ πρόσωπόν του καὶ ἐπλήσθη ὅλος χαρᾶς καὶ ἀγαλλιάσεως· λέγων δὲ ἐκ τρίτου τὸ «Δόξα σοι ὁ Θεὸς» παρέδωκε τὴν ἁγίαν αὐτοῦ ψυχὴν εἰς χεῖρας Θεοῦ τὴν ιδ’ (14ην) Ἰανουαρίου. Τὸ δὲ πρωῒ ἐπῆγεν ὁ Ἀρχιερεὺς καὶ ὁ Κλῆρος καὶ ὅλος ὁ λαὸς διὰ νὰ θάψουν τὸ ἃγιον λείψανον, ἐκ τοῦ ὁποίου ἐξήρχετο εὐωδία ἄρρητος, ὥστε ὅλοι ἐθαύμαζον καὶ δὲν ἐγνώριζον ποῦ νὰ τὸ θάψουν· ἐπειδὴ δὲ ἦτο τότε ἐκεῖ πλησίον ὁ βασιλεύς, εἰδοποίησαν αὐτὸν καὶ οὗτος προσέταξε νὰ τὸν θάψουν εἰς τὸ ἰδικόν του Μοναστήριον τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα· ὅθεν τὸ ἐνεταφίασαν ἐκεῖ εὐλαβῶς. Μετ’ ὀλίγας ἡμέρας ἐρχόμενος ἀπ’ ἔξω ὁ βασιλεύς, ἐπῆγε πρῶτον εἰς τὸν τάφον τοῦ Ἁγίου ὅπου ἐτοποθέτησε ἓν ὡραιότατον μάρμαρον καὶ μίαν κανδήλαν τὴν ὁποίαν ἐπρόσταξε νὰ ἀνάπτῃ πάντοτε ἀκοίμητος, ὅσοι δὲ ἀσθενεῖς ἐπήγαινον ἐκεῖ μὲ εὐλάβειαν ἰατρεύοντο.