ΣΑΒΒΑΣ ὁ Ὅσιος πατὴρ ἡμῶν ἦτο ἀπὸ τὴν Σερβίαν, υἱὸς ὢν τοῦ εὐσεβεστάτου καὶ Ἁγίου Συμεὼν βασιλέως τῆς Σερβίας. Ἡ μήτηρ αὐτοῦ ἐκαλεῖτο Ἄννα, ἀμφότεροι δε κατήγοντο ἀπὸ γένος βασιλικόν, καὶ ἦσαν Ὀρθοδοξότατοι Χριστιανοὶ καὶ εὐλαβέστατοι, οἵτινες πρῶτον μὲν ἐγέννησαν δύο τέκνα, υἱὸν καὶ θυγατέρα, μετὰ δὲ ταῦτα ἠσθένησεν ἡ βασίλισσα καὶ δὲν ἔκαμνε πλέον τέκνον. Ἐπειδὴ δὲ εἶχον τὴν βασιλείαν καὶ πλούτη πολλά, ἐδέοντο τοῦ Ἁγίου Θεοῦ μετὰ δακρύων καὶ νηστειῶν νὰ τοὺς δώσῃ καὶ ἄλλο τέκνον, ἐπακούσας δὲ ὁ Κύριος τῆς δεήσεως αὐτῶν, τοὺς ἐχάρισε καὶ τρίτον τέκνον, τὸν ἀείμνηστον τοῦτον Σάββαν.
Μετὰ λοιπὸν τὴν πρώτην τοῦ καλοῦ Σάββα ἡλικίαν τὸν ἔβαλον νὰ μὰθῃ τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ εἰς ὀλίγον καιρὸν ἔμαθεν ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ βιβλία, τὰ ὁποῖα εἶναι εἰς τὴν Σερβικὴν γλῶσσαν, τόσην δὲ φρόνησιν, εὐταξίαν, ταπείνωσιν καὶ ἦθος ἱλαρὸν εἶχεν, ὥστε πᾶς ὅστις τὸν ἔβλεπε τὸν ἠγάπα καὶ τὸν ηὐλαβεῖτο. Καθὼς λοιπὸν ηὔξανεν εἰς τὴν ἡλικίαν, ἐπὶ τοσοῦτον ἤναπτε καὶ εἰς τὴν πρὸς τὸν Θεὸν ἀγάπην καὶ ἐδόθη ὅλως διόλου εἰς τὸν θεῖον ἔρωτα, καὶ ἄλλο δὲν εἶχε κατὰ νοῦν παρὰ πῶς νὰ ἀρέσῃ εἰς τὸν ποιητὴν καὶ πλάστην του Θεόν. Προσηύχετο δὲ ἀκαταπαύστως ἡμέραν καὶ νύκτα ἀγωνιζόμενος μὲ νηστείας, ἀγρυπνίας καὶ διαφόρους ἄλλας κακοπαθείας. Ἦτο δὲ τότε δέκα ἑπτὰ ἐτῶν καὶ παρεκάλεσε τὸν Θεὸν νὰ τὸν καταξιώσῃ τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς, ἐπειδὴ ἠγάπα πολὺ τὴν παρθενίαν, καὶ τὸν ἠξίωσεν ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς μὲ τοιοῦτον τρόπον.
Πατέρες τινὲς ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀκούσαντες τὰς ἀρετὰς τοῦ πατρὸς αὐτοῦ Συμεὼν καὶ μάλιστα ὅτι ἦτο ἐλεήμων πολὺ εἰς τοὺς πτωχούς, ἐπῆγαν εἰς τὴν πατρίδα τοῦ Ἁγίου χάριν ἐλέους. Μεταξὺ τῶν Πατέρων τούτων ἦτο καὶ εἷς ἀπὸ τὸ ρωσικὸν Μοναστήριον, Ρῶσος τὸ γένος καὶ κατὰ πολὺ ἐνάρετος. Τοῦτον βλέπων ὁ μακάριος Σάββας καὶ συνομιλήσας μετ’ αὐτοῦ, τὸν ἠρώτησε διὰ τὰ Μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ διὰ τὰς τάξεις καὶ τὴν πολιτείαν τῶν Μοναχῶν καὶ ὅσα ἄλλα ἐχρησίμευον εἰς τὸν σκοπόν του. Καὶ μαθὼν παρ’ αὐτοῦ τὰ περὶ τῆς ἐνθέου πολιτείας τῶν Μοναχῶν, ἐθερμάνθη ἔτι περισσότερον ἡ καρδία του καὶ ἔρρεον κρουνηδὸν τὰ δάκρυά του. Ἀφοῦ λοιπὸν ἔκλαυσεν ἀρκετά, λέγει πρὸς τὸν Μοναχόν· «Βλέπω, Πάτερ, ὃτι ὁ Θεός, γνωρίζων τὰ βάθη τῆς καρδίας μου καὶ τὸν σκοπόν μου, σὲ ἀπέστειλεν εἰς ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλόν, διὰ νὰ μὲ ὁδηγήσῃς εἰς τὴν θείαν ὁδόν·