Οὕτω λοιπὸν βιώσας ὁ κατὰ πάντα χρηστὸς καὶ πρὸς πάντας ἐλεήμων Παρθένιος ἀπῆλθε πρὸς τὸν ποθούμενον Χριστὸν τὴν ἑβδόμην τοῦ μηνὸς Φεβρουαρίου, πολλοὶ δὲ διὰ τὴν στέρησιν αὐτοῦ ἐλυπήθησαν, ἐξόχως μάλιστα ὁ Ὑπατιανός, ὅστις εὐθὺς ὡς ἤκουσε τοῦτο ἀφῆκεν ὅλας τὰς ὑπηρεσίας τῆς Μητροπόλεως καὶ εἰσελθὼν εἰς πλοῖον ἔδραμεν εἰς τὴν Λάμψακον· ὡσαύτως καὶ ὁ Κυζίκου, ὁ Μελιτουπόλεως, ὁμοίως καὶ ὁ Παρίου ἦσαν παρόντες καὶ ἄλλοι πολλοὶ συνήχθησαν καὶ ψάλλοντες, ὡς ἔπρεπε, μετ’ εὐλαβείας πολλῆς, ἐνεταφίασαν ἐκεῖνο τὸ παρθενικὸν τοῦ μακαρίου Παρθενίου σῶμα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὴν ὁποίαν αὐτὸς ἔκτισεν. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν ἐνταφιασμὸν τοῦ ἁγίου αὑτοῦ λειψάνου δὲν λείπει ὁ Ὅσιος ἀπὸ τοὺς εὐλαβουμένους καὶ ἐπικαλουμένους αὐτὸν εἰς βοήθειαν, ἀλλὰ τοὺς βοηθεῖ τάχιστα, νόσους διώκων καὶ δαίμονας καὶ πάθη ψυχῶν καὶ σωμάτων ἰώμενος, καθὼς καὶ πρότερον ἐτέλει ὁ συμπαθέστατος, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.