Ἦλθέ ποτε πρὸς τὸν Ὅσιον ἄνθρωπός τις, ὅστις εἶχε δαιμόνιον πονηρότατον καὶ δὲν τὸ ἐγνώριζεν ἄλλος τις, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ δαιμονιζόμενος, μόνον δὲ ὁ Ἅγιος το ἐγνώριζεν ὡς θεοφώτιστος καὶ θεόπνευστος. Ὅταν δὲ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος τὸν ἐχαιρέτησε, δὲν ἀπεκρίθη οὐδόλως ὁ Ἅγιος, ἀλλ’ ὡς ἄλαλος ἐσιώπησεν, ὁ δὲ δαίμων ἐθύμωσε καὶ λέγει ταῦτα ὀργιζόμενος πρὸς τὸν ταπεινόφρονα, ὁ ὑψηλόφρων καὶ ὑπερήφανος· «Ἡμεῖς εἴχομεν πόθον νὰ σὲ ἴδωμεν καὶ ἤλθομεν ἀπὸ τόσον δρόμον καὶ σὲ ἐχαιρετήσαμεν, σὺ ὅμως δὲν καταδέχεσαι οὔτε νὰ μᾶς ὁμιλήσῃς καθόλου;». Τότε λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Ἅγιος· «Ἰδού, μὲ εἶδες». Λέγει ὁ δαίμων· «Σὲ εἶδα καὶ ἐκατάλαβα». Ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος· «Ἐὰν λοιπὸν ἐγνώρισες τὶς εἶμαι, ἔξελθε ἀπὸ τὸ πλάσμα τοῦ Θεοῦ». Ἐκεῖνος δὲ ἀπεκρίνατο· «Πολὺν καιρὸν ἔχω ὅπου κατοικῶ εἰς τοῦτον τὸν ἄνθρωπον, ἀπὸ παιδίον μικρόν, καὶ κανεὶς δὲν μὲ ἐγνώρισε, παρὰ σὺ μόνον καὶ ἐὰν μὲ ἐκβάλῃς ἀπ’ ἐδῶ, δὲν ἠξεύρω ποῦ νὰ ὑπάγω». Λέγει ὁ Ἅγιος· «Ἐγὼ νὰ σοῦ δώσω ἄνθρωπον νὰ κατοικήσῃς εἰς αὐτόν, ἐὰν θέλῃς». Τότε ἐξελθὸν τὸ δαιμόνιον ἀπ’ ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον ἐζήτησεν ἀπὸ τὸν Ἅγιον νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ὑπόσχεσιν, ὁ δὲ Ἅγιος ἀνοίξας τὸ στόμα του εἶπε πρὸς αὐτό· «Ἰδοὺ ἄνθρωπος, εἴσελθε εἰς ἐμὲ καὶ κατοίκησον». Τότε ὁ δαίμων, ὡς ἀπὸ πυρὸς καταφλεγόμενος, ἔφυγε κλαίων καὶ φωνάζων· «Οὐαί μοι τῷ δυστυχεῖ! Ἐὰν μόνον ἡ ὅρασίς σου μὲ καταφλέγει, πῶς νὰ τολμήσω νὰ εἰσέλθω μέσα σου;». Ταῦτα λέγων ὁ δαίμων ἔφυγεν, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἔμεινεν ὑγιής, εὐχαριστῶν τὸν Ὅσιον.

Μετά τινας ἡμέρας, ἀφ’ οὗ ἔκτισε τὸν Ναὸν ὁ Ἅγιος, εὗρε πλάκα μεγάλην ἁρμοδίαν διὰ τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν καὶ προσέταξε νὰ τὴν φέρουν εἰς τὴν ἅμαξαν. Καθὼς λοιπὸν τὴν ἔφερον, ἐφθόνησεν ὁ βάσκανος δαίμων εἰς τοιοῦτον θεάρεστον ἔργον καί, ὡς ἀνθρωποκτόνος, ἐνήργησε μὲ τὰς κακουργίας του καὶ ὁ Εὐτυχιανός, ὅστις ὡδηγοῦσε τὸ ἁμάξι, ἐφονεύθη, διότι ὁ δαίμων ἐτάραξε τὰ βόδια, τὰ ὁποῖα ἔτρεχον μὲ πολλὴν ὁρμὴν καὶ ταχύτητα καὶ ἐπλάκωσαν οἱ τροχοὶ τὸν ἄνθρωπον, ἐσχίσθη ἡ κοιλία του καὶ ἐχύθησαν τὰ σπλάγχνα του. Τοῦτο ἀκούσας, εἶπεν ὁ Ἅγιος· «Νὰ μὴ χαρῇς εἰς ταύτην τὴν κακουργίαν σου, δαῖμον παμπόνηρε, οὔτε νὰ ἐμποδίσῃς τὸ θεῖον ἔργον, μισόκαλε». Ταῦτα εἰπὼν καὶ πορευθεὶς ἀμέσως εἰς τὸν ἀποθαμμένον, ἐγονάτισε καὶ δακρύσας προσηυχήθη λέγων· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὅπου ὁρίζεις ζωὴν καὶ θάνατον, ματαίωσον τὴν κακουργίαν τοῦ δαίμονος καὶ τὸν τεθνεῶτα ἀνάστησον, ὅτι σύ, Δέσποτα, εἶσαι ἡ πάντων ζωὴ καὶ ἀνάστασις καὶ ποιεῖς ὅσα βούλεσαι, ὡς Βασιλεὺς παντοδύναμος». Ταῦτα εἶπε καὶ παρευθύς, ὤ θαυμασίου καὶ ἐξαισίου τερατουργήματος! ὁ Εὐτυχιανὸς ἀνεστήθη καὶ εὐχαριστῶν τὸν Ἅγιον ἐπῆγε τὴν πλάκα εἰς τὸν Ναὸν καὶ τὴν ἔβαλαν εἰς τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν, εἰς πεῖσμα τοῦ δαίμονος.