Αὐτὴν τὴν μεγίστην θαυματουργίαν τοῦ Ἁγίου ἀκούσαντες ὅσοι εἶχον ἀσθενεῖς καὶ δεν ἠδύναντο οἱ ἰατροὶ νὰ τοὺς θεραπεύσουν, τοὺς ἔφερον εἰς τὸν Ἅγιον καὶ παρευθὺς τοὺς ἰάτρευε χωρὶς διορίαν καιροῦ καὶ βότανα. Ὅθεν πάντες οἱ τῆς Λαμψάκου πολῖται ἔχαιρον εὐφραινόμενοι διὰ τὴν τοιαύτην ἐπικουρίαν καὶ βοήθειαν, τὴν ὁποίαν τοὺς ἔστειλεν ὁ Κύριος· μόνον οἱ ἰατροὶ ἐλυποῦντο, διότι δὲν εἶχον πλέον ἀπὸ τὴν τέχνην των ὄφελος, ἐπειδὴ ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς ἐπήγαιναν εἰς τὸνἍγιον, ὅστις δωρεὰν τοὺς ἰάτρευε χωρὶς ἀργοπορίαν καὶ μάλιστα ὅσοι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, εἶχον δαιμόνιον. Διότι τόσην ἐξουσίαν ἔλαβεν ἀπὸ τὸν Θεὸν κατὰ τῶν ὑπερηφάνων δαιμόνων ὁ ταπεινόφρων Παρθένιος, ὥστε, μόνον ἐὰν τὸν ἔβλεπον, ἔφευγον ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς φεύγει ἀπὸ τὸ φῶς τὸ σκότος καὶ ἀφανίζεται. Καὶ ἀκούσατε, διὰ νὰ πιστεύσητε τὴν ἀλήθειαν. Πολλοὶ καὶ πολλαὶ ἐθεραπεύθησαν ὑπὸ τοῦ Ἁγίου, ἦσαν δὲ μεταξὺ τούτων παρθένος τις ὀνόματι Δάφνη, θυγάτηρ Διονυσίου τοῦ πραιποσίτου Σμύρνης, ἄλλη γυνὴ ἀπὸ τὴν Περσίδα καλουμένη Ζωΐλα καὶ ἑτέρα παρθένος θυγάτηρ Συναδίου καὶ ἄλλαι ὀνόματι Ἀλεξανδρεία, Ἀκακία, Ρουφῖνα, Θεοφίλη καὶ ἑτέρα κόρη Κυριακὴ καὶ γραῖα τις ὀνόματι Καλλιόπη καὶ ἄλλαι πολλαί, αἱ ὁποῖαι εἶχον ὅλαι δαιμόνια καὶ ἰατρεύθησαν ἀπὸ τὸν Ἅγιον, διὰ τὰς ὁποίας χάριν συντομίας δὲν γράφομεν κατὰ πλάτος πῶς τὰς ἰάτρευσε μόνον περὶ τοῦ νεανίου Μίκωνος νὰ εἴπωμεν σαφέστερον, διὰ νὰ γνωρίζῃ ὁ καθείς, ὅτι καὶ προορατικὸν εἶχεν ὁ Ἅγιος.
Οὗτος λοιπὸν ὁ Μίκων ἦτο υἱὸς Ἱερέως καὶ εἶχε σκληρὸν δαιμόνιον, τὸν ὁποῖον τὸν ἐτάρασσε δυνατά. Ἔφερον λοιπὸν αὐτὸν οἱ γονεῖς του εἰς τὸν Ἅγιον καὶ πίπτοντες εἰς τοὺς πόδας του μὲ δάκρυα τὸν παρεκάλουν νὰ τοῦ δώσῃ τὴν ἴασιν· ὁ δὲ πρὸς πάντας συμπαθὴς καὶ εὔσπλαγχνος Παρθένιος, δὲν εὐσπλαγχνίσθη καθόλου τὸν δυστυχῆ, οὔτε ἐλυπήθη τὰ δάκρυα τῶν γονέων του, ἀλλ’ εἶπε πρὸς αὐτούς· «Δὲν εἶναι ἄξιος θεραπείας ὁ αὐθάδης καὶ θρασύτατος οὗτος· γνωρίζετε πόσας φορὰς σᾶς ὕβρισε καὶ ἐπαρακαλούσατε τὸν Θεὸν νὰ τὸν τιμωρήσῃ, ὡς ἄτακτον· λοιπὸν ἀφῆτε τον νὰ παιδεύεται διὰ ψυχικήν του ὠφέλειαν». Ἐκεῖνοι δὲ πάλιν, ὡς γονεῖς, ἐπονοῦσαν τὸ τέκνον των καὶ ἐδέοντο πρὸς τὸν Ὅσιον νὰ τὸ ἐλεήσῃ, ὡς εὔσπλαγχνος· ὅθεν διὰ νὰ μὴ τοὺς λυπήσῃ, ἔκαμε πρὸς Κύριον θερμοτάτην δέησιν καὶ ἐλυτρώθη ὁ νέος ἀπὸ τοῦ πειράζοντος δαίμονος.