Τῇ Ζ’ (7ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ Ἐπισκόπου Λαμψάκου τοῦ θαυματουργοῦ.

Ἄλλος τις στρατιώτης, τὴν κλῆσιν Ἀζάνιος, ἦτο παραλυτικὸς καὶ ἀκίνητος, ἔφερον δὲ τοῦτον οἱ συγγενεῖς του εἰς τὸν Ἅγιον φορτωμένον εἰς ζῷον ὡς ἄψυχον, καὶ μὲ ἕνα λόγον τὸν ἐθεράπευσε. Καὶ Σύρος τι ὀνόματι Ἀλάμας εἶχε δαιμόνιον, ἡμέραν δέ τινα πεσὼν ἀπὸ τὴν στέγην τῆς Ἐκκλησίας ἀπέθανεν, ὁ δὲ Ἅγιος, ὄχι μόνον τὸν ἀνέστησε, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ πονηροῦ δαίμονος τὸν ἐλύτρωσεν, ὥστε πάντες ἐξέστησαν καὶ ἐθαύμαζον.

Ἄλλος τις Μαξιμιανὸς ὀνόματι εἶχε δυσεντερίαν, ἥτις εἶναι νόσος ἀνίατος, οἱ δὲ γονεῖς αὐτοῦ, ἔχοντες πίστιν ἀδίστακτον εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τὸν δοῦλον αὐτοῦ Παρθένιον, ἐσήκωσαν αὐτὸν μὲ τὴν κλίνην καὶ τὸν ἔφερον ἀπὸ τὴν Βιζύην εἰς Λάμψακον, θέσαντες δὲ αὐτὸν εἰς τὴν θύραν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Παρθενίου, εἰς ὀλίγην ὥραν ἀπέθανε. Μετὰ ταῦτα, ἐλθὼν ὁ Ἅγιος καὶ ἰδὼν τὸν νεκρόν, εὐσπλαγχνίσθη τὰ δάκρυα τῶν γονέων καὶ δακρύσας πρὸς Κύριον προσηυχήθη καί, ὤ τοῦ θαύματος! εὐθὺς ἀνέστη ὁ νεκρὸς καὶ ἐδόξασε τὸν Κύριον. Γυνὴ δὲ τις, Εὐχαριστία ὀνόματι, εἶχεν εἰς τὰ ἐντόσθια δεινὴν ἀσθένειαν ἀπὸ μαντείας καὶ γοητείας κακῶν ἀνθρώπων, ὁ δὲ ἀνὴρ αὐτῆς Μαγιστριανός, τὴν κλῆσιν Ἀγάπιος, τὴν ἐπῆγεν εἰς τὸν Ἅγιον, ὅστις ποιήσας εὐχὴν πρὸς τὸν Θεὸν τελείως ταύτην ἰάτρευσεν. Ἄλλος τις ὀνόματι Θαλάσσιος ἀπώλεσε τὰς φρένας του ἐκ συνεργείας τοῦ δαίμονος καὶ προσφέροντες αὐτὸν οἱ συγγενεῖς του εἰς τὸν Ἅγιον, τὸν ἰάτρευσεν εἰς ἑπτὰ ἡμέρας καὶ ἔμεινε σωφρονισμένος, δοξάζων τὸν Κύριον.

Ἕτερος ἀπὸ τὴν Ἡράκλειαν [3] ὀνόματι Κάλλιστος, παράλυτος εἰς τοὺς πόδας ἀπὸ πειρασμὸν τοῦ δαίμονος καὶ ἄλλος λεπρὸς Λέσβιος, προσῆλθον εἰς τὸν Ἅγιον ζητοῦντες βοήθειαν καὶ ἐκεῖνος παρευθὺς τοὺς ἰάτρευσεν. Ἦσαν δὲ καί τινες ἁλιεῖς, εἰς τοὺς ὁποίους ἔκαμαν μαντείας καὶ γοητείας καὶ δὲν ἔπιανον καθόλου ψάρια, ὅταν δὲ ἔβαζαν τὰ δίκτυα ἐκεῖ ὅπου ἔβλεπαν ὅτι ἦσαν πολλὰ ψάρια, αὐτὰ ἔφευγαν ἀμέσως καὶ κανένα δὲν ἔμβαινεν εἰς τὰ δίκτυα· τοῦτο δὲ ἦτο βασκανία καὶ ἐνέργεια δαίμονος. Οἱ ἁλιεῖς λοιπόν, ἰδόντες ταῦτα, ἠννόησαν τὴν αἰτίαν καὶ προσπίπτοντες εἰς τὸν Ὅσιον τὸν παρεκάλεσαν νὰ λύσῃ τὴν κακουργίαν τοῦ δαίμονος. Οὗτος λοιπὸν ἐπῆγεν εἰς τὸν αἰγιαλὸν καὶ εὐλογήσας τὴν θάλασσαν, ἔρριψεν ἅλας καὶ τοὺς εἶπε νὰ ῥίψουν τὰ δίκτυα· οὕτω ποιήσαντες, ὤ τοῦ θαύματος! τόσον πλῆθος ἰχθύων συνήχθη, ὥστε πάντες οἱ παρόντες ἐξεπλάγησαν.


Ὑποσημειώσεις

[1] Ἡ Μελιτούπολις ἦτο μικρὰ πόλις τῆς ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ Μυσίας, περὶ ἧς βλέπε ἐν τῇ 2ᾳ ὑποσημειώσει τῆς σελ. 45 τοῦ ἀνὰ χεῖρας τόμου.

[2] Λάμψακος· ἀρχαία πόλις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐπὶ τοῦ Ἑλλησπόντου, κειμένη ἔναντι τῆς ἐπὶ τῆς Θρᾳκικῆς Χερσονήσου τῆς Καλλιπόλεως ἀρχαίας ἐπίσης πόλεως Καρδίας ἀπὸ τῆς ὁποίας ἀπεῖχε μόνον περὶ τὰ 4 χ.λ.μ. καὶ 8 χ.λ.μ. ἀπὸ τῆς σημερινῆς Καλλιπόλεως, πλησίον τῆς ἀρχαίας Καρδίας κειμένης. Ἡ Λάμψακος ὑπῆρξε πατρὶς καὶ τοῦ κατὰ τὴν πρώτην τοῦ παρόντος Φεβρουαρίου ἑορταζομένου Ἁγίου Μάρτυρος Τρύφωνος (βλέπε σελ. 33-43), ἦτο δὲ τὸ πάλαι τιμημένη μὲ θρόνον Ἀρχιεπισκόπου.

[3] Ἡράκλεια· ἀρχαία περίφημος πόλις τῆς Θρᾴκης ἐπὶ τῆς Προποντίδος, τιμημένη μὲ θρόνον Μητροπολίτου, ἔχοντος μεταξὺ ἄλλων τὸ προνόμιον νὰ χειροτονῇ τὸν ἑκάστοτε ἐκλεγόμενον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως.