Ἂς εἴπωμεν καὶ ἕτερον. Ἀπῆλθε ποτὲ ὁ Ἅγιος εἰς τὴν πόλιν Ἡράκλειαν δι’ ἀναγκαίαν τινὰ ὑπόθεσιν, ὁ δὲ Μητροπολίτης τῆς πόλεως ταύτης ἦτο βαρέως ἀσθενὴς καὶ προσεκάλεσε τὸν Ὅσιον νὰ τὸν ἰατρεύσῃ, ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ὅσιος ἠννόησε τὴν αἰτίαν τῆς ἀσθενείας του, ὅτι ὑπὸ τῆς φιλαργυρίας ἐνικᾶτο, ἀδικοῦσε δὲ καὶ τοὺς πένητας· ὅθεν εἶπε πρὸς αὐτόν· «Γίνωσκε, ὅτι αὕτη ἡ ὀδύνη προῆλθεν εἰς σὲ ἀπὸ ψυχικὴν ἀσθένειαν, διότι τοὺς πτωχοὺς ἠδίκησες· ἐὰν δὲ ἀποδώσῃς τὸ ἄδικον, ὑγιαίνεις ψυχῇ τε καὶ σώματι· ἐὰν ὅμως καταφρονήσῃς τοὺς λόγους μου, οὔτε ψυχικῶς οὔτε σωματικῶς θεραπεύεσαι». Τότε ὁ Ἀρχιερεὺς κατενύχθη, γνωρίσας δὲ τὸ σφάλμα του καὶ ἐξομολογηθείς, ἐκάλεσε τὸν οἰκονόμον καὶ ἐπίτροπον αὐτοῦ καὶ τὸν ἐπρόσταξε νὰ φέρῃ ἐκεῖ τὸ χρυσίον καὶ ἀργύριόν του· ἀφοῦ δὲ ἐκεῖνος τὸ ἔφερε, τὸ ἔδιδεν ὁ Ἀρχιερεὺς εἰς τὸν Ἅγιον νὰ τὸ κάμῃ ὡς βούλεται· ὁ Ἅγιος δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· «Σὺ μοίρασέ το εἰς τοὺς πτωχοὺς μὲ τὰς χεῖρας σου». Ταῦτα ποιήσας ὁ Ἀρχιερεὺς καὶ διαμοιράσας τὰ κακῶς συναχθέντα, ἐθεραπεύθη τελείως ψυχῇ τε καὶ σώματι.

Ἀκούσατε καὶ ἕτερον. Εὑρίσκετο ἐκεῖ εἰς τὴν Ἡράκλειαν εἷς ἄνθρωπος παραλυτικὸς καὶ ἀκίνητος, ἰδὼν δὲ αὐτὸν ο φιλανθρωπότατος Παρθένιος δὲν ἠμέλησεν, ὡς τὸν Ἱερέα καὶ τὸν Λευΐτην, ὅπου λέγει τὸ ἱερὸν Εὐαγγέλιον, οὔτε ἀντιπαρῆλθεν, ἀλλὰ προσῆλθε καὶ προσηυχήθη πρὸς τὸν Δεσπότην κλίνας τὰ γόνατα, ἔπειτα ἤλειψε μὲ ἔλαιον τὰ ξηρὰ καὶ ἀνενέργητα μέλη τοῦ ἀσθενοῦς καὶ παρευθύς, ὤ τοῦ θαύματος! ὁ πρῴην ἀκίνητος καὶ ἀσάλευτος ἠγέρθη ὑγιὴς καὶ ἄνοσος καὶ ἀπῆλθε περιπατῶν εἰς τὴν οἰκίαν του. Ὄχι δὲ μόνον ταῦτα, ἀλλὰ καὶ ἕτερα θαύματα ἐτέλεσεν εἰς τὴν Ἡράκλειαν ὁ Ἅγιος, τὰ ὁποῖα βλέπων ὁ Ὑπατιανός, Ἀρχιδιάκονος τῆς Ἐκκλησίας ἐκείνης τῆς Ἡρακλείας, παρεκάλεσεν αὐτὸν μὲ δάκρυα νὰ ὑπάγῃ εἰς ἕνα χωράφιόν του, τὸ ὁποῖον ἔσπειρε καὶ δὲν ἐφύτρωσε, νὰ τὸ εὐλογήσῃ διὰ νὰ καρποφορήσῃ. Ἀπῆλθε λοιπὸν ὁ Ὅσιος καὶ μετὰ δακρύων προσηύξατο, δεόμενος τοῦ Θεοῦ νὰ στείλῃ εἰς τὸν ἀγρὸν ἐκεῖνον τὴν δρόσον του. Παρευθὺς τότε ὁ οὐρανὸς ἐσυννέφιασε καὶ ἦλθε βροχὴ ἄφθονος· ὅθεν ἔμεινε τὴν νύκτα ἐκείνην ἐκεῖ εἰς οἶκον τινὰ ὁ Ἅγιος καὶ τὸ πρωῒ εἶπε ταῦτα πρὸς τὸν Ἀρχιδιάκονον· «Πρόσεχε, ἀδελφέ, καὶ φυλάττου νὰ μὴ ἁμαρτήσῃς καὶ πάθῃς ὡς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὅστις ἐπαιδεύθη διὰ τὴν φιλαργυρίαν του, διότι καθὼς τὴν νύκτα ταύτην ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐγνώρισα, εἰς ὀλίγας ἡμέρας χειροτονεῖσαι Ἐπίσκοπος καὶ ἀγάπα τοὺς πτωχούς, διότι ἡ ἀρετὴ τῆς ἐλεημοσύνης ἀρέσει εἰς τὸν Θεὸν περισσότερον ἀπὸ ὅλας τὰς ἄλλας ἀρετάς».