καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ ἔλυσε τοὺς Ἁγίους καὶ ἀσπασάμενος αὐτοὺς τοὺς ἰάτρευσεν ἀπὸ ὅλας τὰς πληγὰς αὐτῶν. Τότε ἡ Ἁγία Φωτεινή, εὐσπλαγχνισθεῖσα διὰ τὴν τύφλωσιν τῶν ὑπηρετῶν, ἔκαμε προσευχὴν πρὸς τὸν Θεὸν δι’ αὐτούς, εὐθὺς δὲ ἔλαβον πάλιν τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν των καὶ πιστεύσαντες εἰς τὸν Χριστὸν ἐβαπτίσθησαν. Ταῦτα μαθὼν ὁ τύραννος ἐπρόσταξε νὰ ἐκδαρῇ τὸ δέρμα τῆς μακαρίας Φωτεινῆς· ἐνῷ δὲ τὴν ἐξέδερον ἔψαλλεν ἡ Ἁγία τὸ «Κύριε, ἐδοκίμασάς με καὶ ἔγνως με» (Ψαλμ. ρλη’ 1). Ὅτε δὲ ἐξέδειραν τὴν Ἁγίαν τοῦ Θεοῦ Μεγαλομάρτυρα τὴν ἔρριψαν εἰς ἓν ξηροπήγαδον, τὸ δὲ δέρμα της ἔρριψαν εἰς τὸν ποταμόν.
Τοὺς δὲ λοιποὺς Ἁγίους Μάρτυρας, τὸν Σεβαστιανόν, τὸν Φωτεινὸν καὶ τὸν Ἰωσῆν, κρατήσαντες, ἀπέκοψαν τὰ παιδογόνα μόρια αὐτῶν καὶ τὰ ἔρριψαν εἰς τοὺς σκύλους· ἔπειτα ἐξέδειραν καὶ αὐτῶν τὰ δέρματα καὶ τὰ ἔρριψαν εἰς τὸν ποταμόν, αὐτοὺς δὲ τοὺς ἠσφάλισαν ἐντὸς παλαιοῦ τινος λουτροῦ. Τὰς δὲ πέντε ἀδελφὰς τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, ἀφοῦ παρουσιάσθησαν ἔμπροσθέν του, ἐπρόσταξε καὶ ἔκοψαν πρῶτον τοὺς μαστούς των, κατόπιν δὲ ἐξέδειραν τὰ δέρματά των. Ὅτε δὲ ἐπῆγαν οἱ ὑπηρέται νὰ ἐκδάρουν καὶ τὴν Ἁγίαν Φωτίδα, δὲν κατεδέχθη αὐτὴ νὰ κρατηθῇ ἀπὸ κανένα, ἀλλὰ μόνη ἐξέδερνε τὸ δέρμα τῆς σαρκός της μὲ τοιαύτην γενναιότητα καὶ ἀνδρείαν, ὥστε ἐθαύμασεν ὁ τύραννος διὰ τὴν καρτεροψυχίαν της· διὰ τοῦτο, ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ τὸ Μαρτύριον, ἐφεῦρεν ὁ παγκάκιστος καὶ ἄλλην πανώδυνον καὶ ὀλεθρίαν κατ’ αὐτῆς τιμωρίαν· ἐπρόσταξε δηλαδὴ καὶ ἔκλιναν μὲ βίαν δύο κορυφὰς δένδρων ἐντὸς τοῦ κήπου του, ἔδεσαν δὲ εἰς αὐτὰς τὰς δύο κορυφὰς τὴν μακαρίαν Φωτίδα καὶ ἔπειτα ἀπέλυσαν συγχρόνως αὐτάς. Ὅθεν διεμοιράσθη ἡ Ἁγία εἰς δύο μέρη, παραδώσασα οὕτω τὴν ἁγίαν ψυχήν της εἰς χεῖρας Θεοῦ. Τότε ἐπρόσταξεν ὁ ἀλιτήριος Νέρων καὶ ἀπεκεφάλισαν καὶ τοὺς ἄλλους Ἁγίους Μάρτυρας διὰ ξίφους.
Ἀκολούθως ἀνέσυραν τὴν μακαρίαν Φωτεινὴν ἀπὸ τὸ πηγάδι καὶ τὴν ἔκλεισαν εἰς τὴν φυλακήν. Αὕτη δέ, ἐπειδὴ εἶχεν ἀπομείνει μόνη καὶ δὲν ἐστεφανώθη μὲ τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου ὁμοῦ μὲ τοὺς λοιπούς, ἐλυπεῖτο καὶ παρεκάλει περὶ τούτου τὸν Θεόν, ὅστις ἐνεφανίσθη εἰς αὐτὴν καὶ σφραγίσας αὐτὴν μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τρεῖς φοράς, τὴν ἰάτρευσεν ἀπὸ ὅλας τὰς πληγάς, ὕστερα δὲ ἀπὸ πολλὰς ἡμέρας, ὑμνοῦσα καὶ εὐλογοῦσα τὸν Θεόν, ἀφῆκεν εἰς χεῖρας του τὴν τιμίαν της ψυχήν. Οὕτως ἀπῆλθον ὅλοι πρὸς τὸν ποθούμενον Θεόν, ἀπολαβόντες τὴν οὐράνιον Βασιλείαν Αὐτοῦ, ἧς καὶ ἡμεῖς ταῖς αὐτῶν πρεσβείαις ἀξιωθείημεν. Ἀμήν.