Εἰς τοὺς λόγους τούτους τοῦ Βίκτωρος ἀπήντησεν ὁ δούξ· «Ἐγὼ σὲ συμβουλεύω, ὡς φίλον μου ἀληθινόν, ἐκεῖνο ὅπου σὲ συμφέρει διότι, ἐὰν καθήσῃς εἰς τὸ κριτήριον καὶ ἐξετάσῃς νὰ εὕρῃς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τοὺς τιμωρήσῃς, καὶ τὸν βασιλέα θέλεις εὐχαριστήσει καὶ τὰ χρήματα τῶν Χριστιανῶν θέλεις κερδήσει. Πρὸς τούτοις δὲ σὲ συμβουλεύω νὰ διαμηνύσῃς εἰς τὴν μητέρα σου καὶ τὸν ἀδελφόν σου, νὰ μὴ κηρύττουν παρρησίᾳ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ μὴ διδάσκουν τοὺς Ἕλληνας νὰ ἀρνοῦνται τὴν πάτριον θρησκείαν των, διὰ νὰ μὴ τύχῃ νὰ κινδυνεύσῃς σύ, ἐξ αἰτίας ἐκείνων». Ὁ Βίκτωρ ἀπήντησε· «Μὴ γένοιτο εἰς ἐμὲ νὰ κάμω αὐτὰ τὰ ὁποῖα μοῦ λέγεις, νὰ τιμωρήσω δηλαδὴ Χριστιανὸν ἢ νὰ πάρω τίποτε ἀπὸ αὐτόν, ἢ νὰ συμβουλεύσω τὴν μητέρα μου, ἢ τὸν ἀδελφόν μου νὰ μὴ κηρύττουν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ ἐγὼ μάλιστα Χριστιανὸς εἶμαι καὶ θέλω γίνει κήρυξ τοῦ Χριστοῦ, καθὼς εἶναι καὶ ἐκεῖνοι, καὶ ἂς ἴδωμεν τί κακὸν μέλλει νὰ γίνῃ. Ὁ δὲ δοὺξ εἶπεν· «Ἐγώ, ἀδελφέ, σὲ συμβουλεύω ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα σὲ συμφέρουν καὶ σὺ στοχάσου τί πρόκειται νὰ κάμῃς».

Μόλις εἶπε ταῦτα ὁ δοὺξ παρευθὺς ἐτυφλώθη καὶ πεσὼν κάτω εἰς τὴν γῆν ἔμεινεν ἄφωνος ἀπὸ τοὺς σφοδροὺς καὶ δεινοὺς πόνους τῶν ὀφθαλμῶν του. Ἐγείραντες δὲ αὐτὸν οἱ ἐκεῖ παρεστῶτες τὸν ἔβαλαν εἰς μίαν κλίνην εἰς τὴν ὁποίαν ἔμεινε τρεῖς ἡμέρας ἄφωνος, χωρὶς νὰ δύναται καθόλου νὰ ὁμιλήσῃ, τὴν δὲ τετάρτην ἡμέραν ἐφώναξε μεγαλοφώνως, λέγων· «Εἷς εἶναι ὁ Θεός, ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν». Ἐλθὼν δὲ πλησίον του ὁ Βίκτωρ τοῦ εἰπε· «Διατὶ οὕτω ἔξαφνα ἤλλαξες τὴν γνώμην σου, Σεβαστιανέ;». Καὶ ὁ δοὺξ τοῦ ἀπήντησε· «Διότι μὲ προσκαλεῖ ὁ Χριστός, γλυκύτατέ μου Βίκτωρ». Εὐθὺς τότε ὁ Σεβαστιανὸς κατηχήθη ἀπὸ τὸν Βίκτωρα εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐβαπτίσθη, μόλις δὲ ἐβγῆκεν ἀπὸ τὴν ἁγίαν κολυμβήθραν, πάραυτα ἔλαβε τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του καὶ ἐδόξασε τὸν Θεόν. Βλέποντες δὲ οἱ ἄλλοι εἰδωλολάτραι τὸ παράδοξον ἐκεῖνο θαῦμα, ἐφοβήθησαν μήπως ἐπειδὴ δὲν πιστεύουν πάθουν ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἔπαθεν ὁ δοὺξ καὶ προσέτρεξαν ὅλοι εἰς τὸν Βίκτωρα, ἀπὸ τὸν ὁποῖον, κατηχηθέντες τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἐβαπτίσθησαν. Ἀφ’ οὗ ἐπέρασεν ὀλίγος καιρός, ἠκούσθη τοῦτο εἰς τὴν Ρώμην καὶ ἔφθασεν εἰς τὰς ἀκοὰς τοῦ Νέρωνος, ὅτι ὁ Βίκτωρ ὁ στρατηλάτης τῆς Ἰταλίας καὶ ὁ δοὺξ Σεβαστιανὸς κηρύττουν τὸ κήρυγμα τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ Παύλου καὶ τῶν λοιπῶν Ἀποστόλων καὶ ὁδηγοῦν πολλοὺς Ἕλληνας εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἡ δὲ μήτηρ τοῦ στρατηλάτου Βίκτωρος Φωτεινή, ὁμοῦ μὲ τὸν ἕτερον υἱόν της Ἰωσῆν, ἀποσταλέντες ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους εἰς τὴν Καρθαγένην, κάμνουν καὶ αὐτοὶ ἐκεῖ τὰ ἴδια.