«Ἔχω κατεσκευασμένον καὶ ἕνα ἄλλο δηλητήριον πολὺ δυνατώτερον καὶ ἐὰν πίετε καὶ αὐτὸ καὶ δὲν ἀποθάνετε παρευθύς, τότε θὰ πιστεύσω καὶ ἐγὼ εἰς τὸν Θεόν σας». Ἀφοῦ δὲ ἔφεραν αὐτό, τὸ ἔδωκεν εἰς τοὺς Μάρτυρας καὶ ἂν καὶ τὸ ἔπιον ὅλοι, ὅμως δὲν ἔπαθεν οὐδεὶς οὐδὲν κακόν. Τοῦτο βλέπων ὁ μάγος ἔμεινεν ἐκστατικὸς καὶ συνάξας εὐθὺς ὅλα τὰ μαγικὰ βιβλία του τὰ ἔρριψεν εἰς τὸ πῦρ καὶ τὰ ἔκαυσε, πιστεύσας δὲ εἰς τὸν Χριστὸν ἐβαπτίσθη, μετονομασθεὶς Θεόκλητος. Μαθὼν τοῦτο ὁ βασιλεὺς ἐπρόσταξε τοὺς στρατιώτας νὰ τὸν συλλάβωσιν, ἁρπάσαντες δὲ ἐκεῖνοι αὐτὸν ἐκ μέσου τῶν Ἁγίων τὸν ὡδήγησαν ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ρώμης, καὶ ἐκεῖ τοῦ ἔκοψαν τὴν κεφαλὴν μὲ τὸ ξίφος· οὕτως ἔλαβε πρὶν ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὸν στέφανον τοῦ Μαρτυρίου ὁ μακάριος Θεόκλητος.
Τότε ὁ παράνομος Νέρων ἐπρόσταξε νὰ κόψουν τὰ νεῦρα ὅλων τῶν Ἁγίων, ἀρχὴν ποιοῦντες ἀπὸ τῆς Μεγαλομάρτυρος Φωτεινῆς. Καθ’ ὃν δὲ χρόνον οἱ στρατιῶται ἔκοπταν τὰ νεῦρα τῶν Μαρτύρων, ἐκεῖνοι ἐμυκτήριζαν καὶ περιεγέλων τὸν βασιλέα καὶ τοὺς θεούς του, ὡς ἀδυνάτους. Βλέπων δὲ ὁ τύραννος τοὺς Μάρτυρας ὅτι δὲν ὑπελόγιζαν παντελῶς τὰ βάσανα ταῦτα, ἐπρόσταξε νὰ λυώσουν μολύβι καὶ νὰ τὸ ἀνακατεύσωσιν ὁμοῦ μὲ θειάφι καὶ ὅταν κοχλάσῃ νὰ τὸ χύσουν ἐντὸς τοῦ στόματος τῆς πολυάθλου Φωτεινῆς καὶ εἰς τὰ νῶτα τῶν λοιπῶν Ἁγίων. Ὅταν δὲ οἱ ὑπηρέται ἐξετέλουν τὴν προσταγὴν τοῦ βασιλέως καὶ ἔχυναν εἰς τοὺς Μάρτυρας τὸ μολύβι, τότε οἱ Ἅγιοι, ὅλοι ὁμοῦ, ὡς ἐξ ἑνὸς στόματος ἐφώναξαν· «Εὐχαριστοῦμεν σοι, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅτι μὲ τὸν κοχλασμένον μόλυβδον ἐδρόσισας τὰς καρδίας μας, ὡσὰν νὰ ἦσαν διψασμέναι ἀπὸ μεγάλην καῦσιν». Ἀκούσας τοῦτο ὁ Νέρων ἐξεπλάγη καὶ ἐπρόσταξε νὰ κρεμάσωσι τοὺς Ἁγίους καὶ νὰ τοὺς ξέωσιν ἀλύπητα εἰς ὅλον τὸ σῶμα των, νὰ τοὺς καίωσι δὲ μὲ λαμπάδας ἀναμμένας· ὅσον ὅμως περισσότερον ἐβασανίζοντο οἱ Ἅγιοι, τόσον περισσότερον ἐνεδυναμοῦντο ἀπὸ τὴν θείαν Χάριν καὶ ἐδόξαζον οἱ μακάριοι τὸν Θεόν.
Ὁ δὲ δείλαιος καὶ μάταιος Νέρων, νομίζων ὅτι θὰ δυνηθῇ νὰ νικήσῃ τοὺς Μάρτυρας με τὰ βάσανα, ἐπρόσταξε καὶ ἀνέμιξαν στάκτην μὲ ὄξος δριμύτατον καὶ τὸ ἔχυσαν μέσα εἰς τοὺς ρώθωνας τῶν Μαρτύρων. Οὗτοι δὲ οἱ μακάριοι ἔλεγον ὅτι τὸ αἰσθάνονται γλυκύτερον μέλιτος καὶ κηρίου. Ἐθυμώθη τότε πολὺ ὁ τύραννος καὶ ἐπρόσταξε νὰ τοὺς τυφλώσουν, καὶ νὰ τοὺς κλείσουν εἰς σκοτεινὴν καὶ βρωμερὰν φυλακήν, γεμάτην ἀπὸ δηλητηριώδεις ὄφεις. Τούτων δὲ οὕτω γενομένων