Προσκυνοῦμεν λοιπὸν καὶ λατρεύομεν ἐκεῖ μίαν μόνον οὐσίαν καὶ φύσιν τῆς Θεότητος ἐν τρισὶν ὑποστάσεσι, προσκυνοῦμεν καὶ ἐδῶ μίαν μόνην ὑπόστασιν, ἐν δυσὶ φύσεσιν. Ὁμολογοῦμεν ἐκεῖ ἀδιαίρετον τὴν οὐσίαν τῆς Θεότητος, διῃρημένας δὲ τὰς ὑποστάσεις καὶ ἀσυγχύτους. Ὁμολογοῦμεν καὶ ἐδῶ ἀδιαίρετον τὴν ὑπόστασιν, διῃρημένας δὲ τὰς φύσεις καὶ ἀσυγχύτους. Ὅλον ἐκεῖ ἀχώριστον τὸν Υἱὸν καὶ συναΐδιον τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, ὅλον ἀχώριστον καὶ ἐδῶ τὸν Υἱὸν ἐν τῇ Μητρὶ καὶ τοῖς ἀνθρώποις. Ἐκεῖ ἄναρχον γέννησιν ἐκ τοῦ Πατρός, ἐδῶ χρονικὴν γέννησιν ἐκ τῆς Μητρός· ἐκεῖ ἀμήτορα Υἱὸν ἐν Πατρί, ἐδῶ ἀπάτορα Υἱὸν ἐν Μητρί. Ὥστε ὅπου ἐκεῖ ὁμολογοῦμεν καὶ πιστεύομεν ἄσαρκον Λόγον ἐν οὐρανῷ ἐκ τοῦ Πατρός, ἐδῶ πιστεύομεν σεσαρκωμένον τὸν Λόγον ἐν τῇ γῇ ἐκ τῆς Μητρός. Πιστεύομεν λοιπὸν τὸ Παιδίον τοῦτο τέλειον Θεὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπον, δύο τὰς φύσεις καὶ ἐνεργείας δοξάζοντες, ἐν μιᾷ μόνῃ τῇ ὑποστάσει. Πιστεύομεν καὶ ὁμολογοῦμεν ἀκόμη καὶ τὴν Μαρίαν Παρθένον καὶ Θεοτόκον, Παρθένον ἐν τόκῳ πρὸ τόκου καὶ μετὰ τόκον, διότι ἀπάτωρ ἐν τῇ γεννήσει ὁ Λόγος, Θεοτόκον, διότι ὁ γεννηθείς, καὶ τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος ἐγεννήθη ἐξ αὐτῆς.
Ἐμάθαμεν τὸ ἕνα μυστήριον τῆς σημερινῆς ἑορτῆς· πῶς πρέπει νὰ πιστεύωμεν τὸ Παιδίον τοῦτο. Ἀλλὰ πῶς να μάθωμεν διὰ τὸ ἄλλο, τὸ ὁποῖον φαίνεται πολὺ δύσκολον; Εἴπομεν, ὅτι ὁ Θεὸς φύσει δὲν θεωρεῖται ἀπό τινα, λοιπὸν πῶς θὰ τὸν ἴδωμεν ἡμεῖς; Θεὸς τέλειος καὶ ἄνθρωπος τέλειος, μᾶς εἶπεν ὁ Δαμασκηνός, ὅτι εἶναι τὸ Παιδίον τοῦτο, καὶ τοιουτοτρόπως νὰ τὸ πιστεύωμεν ὡς Ἄνθρωπον· τὸ θεωροῦμεν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι εἶναι νήπιον, διότι εἶναι σεσαρκωμένον, διότι τρέφεται μὲ γάλα, διότι ἐνδύεται μὲ σπάργανα, ἴδια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Διὰ νὰ τὸ ἴδωμεν ὅμως ὡς Θεόν, ἐδῶ μεγάλη ἡ δυσκολία· ἀκούω τὸν Εὐαγγελιστὴν Ἰωάννην ὅπου λέγει· «Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε» (Ἰωαν. α’ 18)· καὶ ἀφοῦ κανένας δὲν εἶδε ποτὲ τὸν Θεὸν (κατὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ Ἰωάννου), πῶς ἠμποροῦμεν τώρα ἡμεῖς νὰ τὸν ἴδωμεν τὴν σήμερον εἰς τὴν Βηθλεέμ;
Ἀλλ’ αὐτοῦ βλέπω μέγαν Προφήτην ὅπου ἀναβαίνει δρομαίως εἰς τὸ ὄρος τοῦ Σινᾶ διὰ νὰ ἴδῃ τὸν Θεόν, καὶ νὰ ὁμιλήσῃ μὲ αὐτόν· καὶ ἐγὼ θέλω νὰ φωνάξω διὰ νὰ μοῦ δείξῃ τὸν τρόπον νὰ ἴδω καὶ ἐγὼ τὸν Θεόν· Μωϋσῆ, Μωϋσῆ, μένε ὀλίγον παρακαλῶ, διὰ νὰ σὲ ἐρωτήσω δι’ ἓν μυστήριον, αὐτοῦ ὅπου ἀναβαίνεις διὰ νὰ ἴδῃς τὸν Θεόν·