Τῇ ΙΕ’ (15ῃ) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ, Ἐπισκόπου Ἰλλυρικοῦ.

Οὕτω λοιπὸν ὁ Κορέμων καθοπλισθεὶς μὲ τὰς εὐχὰς τοῦ Ἁγίου, εἰσῆλθεν εἰς τὸν κλίβανον μετὰ προθυμίας καὶ πίστεως· Χάριτι ὅμως Χριστοῦ ἔμεινε καὶ αὐτὸς ἀβλαβὴς καὶ ηὐχαρίστει καὶ ὑμνολόγει τὸν Κύριον. Ὁ δὲ βασιλεὺς προσέταξε καὶ τὸν ἀπεκεφάλισαν· οὕτω δι’ ὀλίγον κόπον μιᾶς στιγμῆς ἐκέρδησε ζωὴν αἰώνιον καὶ ἀγαλλίασιν ἄρρητον.

Ἀφοῦ ὁ Ἅγιος Κορέμων ἐτελειώθη, ἐπρόσταξεν ὁ τύραννος καὶ ἔβαλον εἰς τὸν κλίβανον τὸν Ἅγιον, ἀλλ’ εὐθὺς τὸ μὲν πῦρ ἔσβυσε, τὰ δὲ σίδηρα ἔστρεψαν πρὸς τὰ ὀπίσω τὸ ὀξὺ μέρος αὐτῶν εὐλαβούμενα τὰς σάρκας τοῦ Μάρτυρος. Ὁ δὲ βεβλαμμένος τὸν νοῦν καὶ ἀσύνετος τύραννος ἔμεινε τυφλὸς εἰς τὴν ψυχὴν καὶ δὲν ἤθελε νὰ γνωρίσῃ τὴν ἀλήθειαν· ὅθεν φυλακίζει πάλιν τὸν Ἅγιον. Πολλοὶ ὅμως διὰ τὰς ἄνω εἰρημένας θαυματουργίας ἐφώναζον· «Μέγας εἶναι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν». Ὁ δὲ ἄχρηστος ἐλύσσα κατὰ τοῦ Ἁγίου καὶ τὸν ἀφῆκεν εἰς τὰ δεσμὰ ν’ ἀποθάνῃ ἀπὸ τὴν πεῖναν καὶ τὴν κακοπάθειαν. Ὁ Θεὸς ὅμως, ὅστις ἔτρεφε τὸν Ἠλίαν διὰ τοῦ κόρακος, αὐτὸς καὶ τὸν Ἐλευθέριον ἐπεμελεῖτο εἰς τὴν φυλακὴν καὶ τοῦ ἔστελλε τροφὴν μὲ περιστερὰν ὅσας ἡμέρας παρέμεινεν ἔγκλειστος. Ὁ δὲ τύραννος, βλέπων ὅτι δὲν ἴσχυον αἱ πονηρίαι του, ἐδαιμονίζετο περισσότερον, καὶ προστάσσει νὰ δέσουν εἰς ζυγὸν ἵππους ἀγρίους, ὁ ἀγριώτερος καὶ ἀλογώτερος ἐκείνων, καὶ νὰ δέσουν τὸν Ἅγιον ὄπισθεν αὐτῶν καὶ νὰ τὸν σύρουν ἐπάνω εἰς λίθους καὶ βράχους διὰ νὰ κατακοποῦν αἱ σάρκες του καὶ νὰ ξεψυχήσῃ ἐλεεινότατα.

Ματαίως ὅμως ἔχανε τὸν καιρόν του μὴ παύων νὰ μελετᾷ κακὰ κατὰ τοῦ Ἁγίου ὁ ἐναγὴς καὶ παμμίαρος τύραννος, διότι ὁ παντοδύναμος Κύριος δὲν ἠμέλει νὰ τοῦ στέλλῃ ἐξ ὕψους βοήθειαν· ὅθεν ἐλθὼν Ἅγιος Ἄγγελος μετέβαλεν εἰς ἡμέρους τοὺς ἀγρίους ἵππους καὶ λύσας τὰ δεσμὰ ἐλευθερώνει τὸν Ἐλευθέριον, τὸν ὁποῖον ἐκάθισεν ἐπάνω εἰς τὴν ἅμαξαν, τὴν ὁποίαν ἔσυρον οἱ ἵπποι καὶ τὸν ἐπῆγε καθεζόμενον εἰς τὸ πλησίον ὄρος ἀταράχως, ἐκεῖ δὲ γίνεται καὶ ἄλλο θαυμασιώτερον· ἤτοι, καθὼς ἀνεγίνωσκε τὴν Ἀκολουθίαν του, ὑμνολογῶν τὸν Κύριον, συνηθροίζοντο αἱ ἄρκτοι καὶ οἱ λέοντες καὶ ἄλλα ἄγρια ζῷα τοῦ ὄρους καὶ περιεκύκλουν τὸν Ἅγιον χαίροντα καὶ ἐσκίρτων νεύοντα πρὸς τὴν γῆν τὰς κεφαλάς των.


Ὑποσημειώσεις

[1] Οὐδεὶς ἂς μὴ θαυμάζῃ, διατὶ ὁ Ἅγιος οὗτος ἐχειροτονήθη παρ’ ἡλικίαν ἐναντίον τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἁγίας Ϛʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅσον καὶ τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ τοπικῆς τοιαύτης, αἵτινες διορίζουσιν, ὅτι ὁ μὲν Διάκονος νὰ χειροτονῆται ἐτῶν εἰκοσιπέντε, ὁ δὲ Πρεσβύτερος τριάκοντα καὶ ὁ Ἐπίσκοπος ὑπὲρ τὰ τριάκοντα. Ἂς μὴ θαυμάζῃ τις, λέγω, περὶ τούτου, διότι ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ἤκμασε πρὶν ἢ ἔτι θεσπισθῶσιν οἱ ἀνωτέρω Κανόνες.

[2] Ἰλλυρικὸν ἢ Ἰλλυρία ὠνομάζετο ἡ πρὸς τὴν Ἀδριατικὴν θάλασσαν παράλιος περιοχὴ τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου, τὴν ὁποίαν κατέχουν νῦν ἡ Ἀλβανία καὶ ἡ Γιουγκοσλαβία. Οἱ κάτοικοι αὐτῆς ὠνομάζοντο Ἰλλυριοί.

[3] Βλέπε ὑποσημείωσιν σελ. 404.