Ταύτην τὴν παρρησίαν τοῦ Μάρτυρος ἐνόμισεν ὁ βασιλεὺς ὡς ὕβριν αὐτοῦ· ὅθεν εὗρεν ἄλλην νεωτέραν βάσανον νὰ τὸν παιδεύσῃ ἰσχυρότερον. Ἐπρόσταξε λοιπὸν καὶ ἔθεσαν τὸν Ἅγιον ἐπάνω εἰς ἐσχάραν πεπυρωμένην καὶ κάτωθεν μὲν αὐτῆς εἶχον πλῆθος ἀνθράκων, ἄνωθεν δὲ ἔχυνον ἔλαιον διὰ ν’ ἀνάψουν τὴν φλόγα περισσότερον· πλὴν οὐδὲ τότε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἠμέλησεν, ἀλλ’ εὐθὺς ὡς τὸν ἥπλωσαν εἰς τὴν ἐσχάραν, τὸ μὲν πῦρ ἔσβυσε καὶ ὁ σίδηρος ἐψυχράνθη, ὁ δὲ Ἅγιος ἔμεινεν ὑπὸ τῆς θείας Χάριτος δροσιζόμενος. Ὁ θυμὸς ὅμως τοῦ τυράννου μᾶλλον ἐξήπτετο καὶ προστάσσει νὰ βάλλουν λίπος, κηρὸν καὶ πίσσαν εἰς λέβητα ναὶ νὰ βράσουν ἐντὸς αὐτοῦ τὸν Μάρτυρα. Ἀφοῦ δὲ ἀπὸ τὴν πολλὴν πυρὰν ἐκοκκίνισεν ὁ λέβης, εἶπεν ὁ τύραννος· «Ἀναμέσον ζωῆς καὶ θανάτου εὑρίσκεσαι, Ἐλευθέριε· ὅθεν φρόντισον διὰ τὸ συμφέρον σου, διότι ἐγώ, ἐκτιμῶν τὴν εὐγένειάν σου καὶ τὴν πολλὴν καλωσύνην καὶ τὸ κάλλος σου, σὲ λυποῦμαι, μὰ τοὺς θεούς, καὶ δὲν θέλω νὰ χάσῃς τὴν ζωήν σου δι’ ἕν πεῖσμα μάταιον καὶ ἀνωφελές». Ὁ δὲ Ἅγιος γενναίως καὶ ἀφόβως ἤλεγχε τὸν βασιλέα, ὀνομάζων αὐτὸν λύκον τῆς Ἀραβίας, ὅστις ἐφόνευε τοὺς πιστοὺς ὡς πρόβατα· τοῦ ἔλεγε δέ, ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ τὸν ἀποσπάσῃ ἀπὸ τὴν γνώμην του, ἔστω καὶ ἄν τὸν ὑπέβαλλεν εἰς ὅλα τὰ βασανιστήρια τοῦ κόσμου. Τότε ἐπρόσταξεν ὁ τύραννος καὶ τὸν ἔρριψαν εἰς τὸν λέβητα· ἀλλὰ ματαίως ἐκοπίαζε, διότι μετέβαλε τὸν πῦρ εἰς δρόσον ἡ ἄνω Πρόνοια καὶ ἔμεινεν ὁ Μάρτυς πάσης βλάβης ἀμέτοχος ὡς καὶ πρότερον δοξάζων τὸν Κύριον.

Ὁ δὲ τύραννος ἵστατο περίλυπος ἀπορῶν καὶ μὴ γνωρίζων τὶ νὰ πράξῃ ὁ δείλαιος. Τότε ὁ ἔπαρχος τῆς πόλεως, Κορέμων ὀνόματι, ὅστις ἦτο πολυμήχανος καὶ ἤξευρε διάφορα κολαστήρια, βλέπων τὸν βασιλέα διαποροῦντα καὶ ὀδυνώμενον, τὸν παρηγόρησε λέγων· «Ἐγώ, βασιλεῦ, νὰ σὲ ἀπαλλάξω ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ τὰς φροντίδας διὰ τὸν Ἐλευθέριον καὶ νὰ τὸν κάμω νὰ ἐκτελέσῃ τὸν λόγον σου ἢ ἄλλως νὰ ἀπολεσθῇ κακῶς καὶ ἀνηλεῶς». Ταῦτα εἰπών, ἐπρόσταξε καὶ ἔφεραν κλίβανον χάλκινον, ἔσωθεν τοῦ ὁποίου εἶχον ἀπὸ παντοῦ καρφωμένα αἰχμηρὰ σίδηρα, ἔβαλον δὲ πῦρ διὰ νὰ τὸν πυρώσουν δυνατὰ καὶ νὰ ρίψουν ἐντὸς αὐτοῦ τὸν Μάρτυρα. Ὁ ἔπαρχος δὲ αὐτὸς ἐγνώριζε μὲν τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, καθὸ δεδιδαγμένος ἀπὸ τὸν Φήλικα, πλὴν ἦτο φίλος τοῦ βασιλέως καὶ διὰ τὴν πρόσκαιρον δόξαν δὲν ἄφηνε τὴν θρησκείαν τῶν εἰδώλων.