Τί θέλει εἶσθαι εἰς ἐμὲ ὅταν συγκατοικῶ μὲ τοιούτους, πόση δόξα, πόση εὐφροσύνη, ὅταν ἀκούσωσιν ἀπὸ ἐμὲ, τῆς σωτηρίας αὐτῶν τὰ μηνύματα πόση δεξίωσις, πόση φιλοφροσύνη θέλει γίνει εἰς ἐμέ, ὅταν τοὺς εἴπω, ὅτι ἔφθασεν ἡ μόνη ἐλπὶς τῆς σωτηρίας ἡμῶν, καὶ ἂς μὴ εἶναι πλέον εἰς ἐσᾶς θλίψεις, ἂς μὴ εἶναι καμμία στενοχωρία· διότι ἐκεῖνος ὁ ἐλπιζόμενος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ δυνατὸς διὰ νὰ συντρίψῃ τὰ δεσμὰ ταῦτα τοῦ ᾅδου, ἐκεῖνος ὅπου σᾶς ἔδωκε τὴν ἐπαγγελίαν, ὅτι θέλει σᾶς ἀναβιβάσει εἰς τὴν πρώτην τιμὴν καὶ ἀξίαν, ἀνθρωπίνην φύσιν ἐνδυθεὶς, περιπατεῖ εἰς τὴν γῆ, καὶ εἰς ὀλίγας ἡμέρας προσμένετε τὸν ἐρχομόν του.

Μὲ πόσους θανάτους εἶναι ἄξιον νὰ ἀγορασθῇ τοῦτο τὸ μήνυμα, αὕτη ἡ χαρὰ ὅπου γίνεται σήμερον εἰς τοὺς ἐν ᾅδῃ διὰ μέσου τῆς σφαγῆς τοῦ Ἡρῴδου; Μοὶ φαίνεται ὅτι ἂν εἶχεν αἴσθησιν ὁ Ἡρῴδης νὰ γνωρίσῃ τὴν δόξαν ὅπου ἐπροξένησεν εἰς τὸν Ἰωάννην, καὶ τὴν αἰώνιον αἰσχύνην εἰς τὸν ἑαυτόν του, ποτὲ δὲν ἤθελεν ἀποτολμήσει νὰ γίνῃ φονεὺς τοιούτου Προφήτου· ἀλλὰ τυφλὸς ὁ ἔρως, καὶ τοιούτους ἀπεργάζεται τοὺς ὑπηρέτας αὐτοῦ.

Διὰ τὸν Δημοσθένη γράφουσιν οἱ ἱστορικοί, ὅτι ἐπῆγε πρέσβυς εἰς τὸν Φίλιππον ὑπὲρ τῶν Ἀθηναίων, καὶ ἐπειδὴ μὲ μεγάλην παρρησίαν καὶ ἀφοβίαν ἔλεγε τὰ δικαιολογήματα τὰ ἀστικά, τὸν ἐρωτᾷ ὁ Φίλιππος· «Δὲν φοβεῖσαι μήπως καὶ προστάξω καὶ κοπῇ ἡ κεφαλή σου;». Τῷ ἀποκρίνεται ὁ καλὸς ρήτωρ· «Παντάπασι τοιοῦτος φόβος εἰς τὴ καρδίαν μου δὲν ἐχώρησεν, ἐπειδὴ σὺ ἂν προστάξῃς νὰ μοὶ κοπῇ ἡ κεφαλή, ἀθάνατον θέλει στήσει αὐτὴν ἡ πατρὶς εἰς τὴν Ἀκρόπολιν». Αὕτη ἡ γνώμη καὶ ἡ καλὴ ἀπόκρισις μάλιστα εἰς τὸν ἰδικόν μας Ἰωάννην ἠλήθευσεν· ἐπειδὴ αὐτοῦ ἡ Κεφαλὴ ἔχει αὐτὸ τὸ προνόμιον τῆς ἀθανασίας· δὲν λέγω τὰ μετὰ τὴν ἀνάστασιν οὔτε τὰ πρὸ τῆς ἀναστάσεως, εἰς ποίαν δόξαν, εἰς ποίαν τιμὴν εὑρίσκεται ἡ μακαρία αὐτοῦ ψυχή, ἀλλ ἂς συλλογισθῇ ἕκαστος διὰ τὴν πάντιμον αἰσθητὴν αὐτοῦ Κεφαλήν, πόσοι βασιλεῖς τὴν ἐπροσκύνησαν, πόσοι Πατριάρχαι, πόσοι Ἀρχιερεῖς, πόσοι Ἱερεῖς, μὲ ποίους πολυτίμους λίθους τὴν ἐκόσμησαν, εἰς ποίαν εὐλάβειαν, εἰς ποίαν δεξίωσιν, εἰς ποίαν φύλαξιν τὴν ἔχουσιν ἕως τῆς σήμερον ἀμερίστως τῶν Ὀρθοδόξων οἱ βασιλεῖς! Τίνος μονάρχου κεφαλή, τίνος βασιλέως ταύτης τῆς γῆς ἠξιώθη τόσης τιμῆς, ὅσης ἠξίωσαν οἱ βασιλεῖς τὴν Κεφαλὴν ἐκείνου τοῦ γυμνοῦ, ἐκείνου τοῦ ἀνυποδήτου, ἐκείνου τοῦ καταδεδικασμένου; Αὕτη εἶναι ἡ ἀρετή, καὶ ζῶσα ἔνδοξος, καὶ μετὰ τὸν θάνατον μάλιστα πολύτιμος.