Τότε, ἔλεγεν, ἂς τὸ προσκυνοῦν οἱ Χριστιανοὶ ὡς Ἅγιον. Πράγματι ἀξιογέλαστος ἦτο ἡ ἀφροσύνη καὶ ἡ ἀνοησία του! Ἔτυχε δὲ κατὰ τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἄνθρωπός τις τοῦ βασιλέως, οὗτος δὲ ὡς φρόνιμος ἤλεγξε τὴν ἀφροσύνην ἐκείνου, εἰπών, ὅτι ἐφ’ ὅσον μένει ἐκεῖ κρεμάμενον τὸ Λείψανον, οὗτος μὲν δοξάζεται, ὡς νικητής, ἐκεῖνοι δὲ καταισχύνονται ὡς νικημένοι. Οὕτω μετὰ βίας καταπεισθεὶς ἐπρόσταξε τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τὸ ἐνεταφίασαν.
Ταῦτα τὰ περὶ τοῦ καλλινίκου Μάρτυρος Λαζάρου μᾶς διηγήθη ἀμέσως διὰ ζώσης φωνῆς ὁ μετὰ τῶν ἁγίων Λειψάνων τοῦ Μάρτυρος εἰς τὴν Χίον ἐλθὼν Πανοσιώτατος ἐν Ἱερομονάχοις Αὐξέντιος, ἄνθρωπος συνετός καθὼς τὸν μαρτυροῦσι, φιλομαθὴς καὶ ζηλωτὴς μάλιστα καὶ φιλομάρτυς ἀξιέπαινος, ὅστις ὢν Προεστὼς τότε τῆς ἐκεῖσε Ἐκκλησίας, ἐγνώριζεν ὅλα τὰ περὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος ἐπακριβῶς. Μᾶς εἶπε δὲ πρὸς τοῖς ἄλλοις καὶ ταῦτα· «Ἐθαύμασα τὴν ἁπαλότητα, τὴν ὁποίαν εἶχε τὸ ἅγιόν του Λείψανον· γνωρίζω, ἔλεγεν, ἀπὸ ἄλλα Λείψανα, ὅτι ἀφ’ οὗ κρυώσουν, μένουν ξηρὰ καὶ τελείως ἀλύγιστα. Τοῦ εὐλογημένου ὅμως Λαζάρου ἔλυσα τὰς χεῖρας του, αἵτινες ἦσαν δεδεμέναι ὄπισθεν καὶ τὰς ἐσταύρωσα ἐπάνω εἰς τὸ στῆθος του, ὡς νὰ ἐξεψύχησεν ἐκείνην τὴν στιγμήν. Ὁμοίως ἐκάλυψα καὶ τοὺς ὀφθαλμούς του, οἵτινες ἔμειναν κεκαλυμμένοι καὶ οὕτω τὸ ἐνεταφίασα».
Μετὰ ὁ Ἱερεὺς Αὐξέντιος ἀνεχώρησεν ἀπὸ τὸν τόπον ἐκεῖνον, τὸ δὲ ἅγιον Λείψανον ἔμεινε μέσα εἰς τὴν γῆν, ἕως ὅτου ηὐδόκησεν ὁ Θεὸς καὶ τὸ ἀπεκάλυψε μὲ τὸν ἀκόλουθον τρόπον. Μετέβησάν τινες γεωργοὶ νὰ ἐνταφιάσουν λείψανόν τινος καὶ μὴ γνωρίζοντες τὸν τάφον τοῦ Μάρτυρος τὸν ἤνοιξαν. Εὐθὺς τότε ἐξεχύθη θαυμαστὴ καὶ ἄρρητος εὐωδία· ἀναγγείλαντες δὲ τοῦτο τὸ γεγονὸς εἰς τὴν πόλιν ἔδραμον οἱ γνωρίζοντες τὸν τάφον καὶ παραλαβόντες τὰ μαρτυρικὰ Λείψανα, τὰ μετέφεραν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅπου διὰ συμβουλῆς Ἁγιορείτου τινὸς Παντοκρατορινοῦ τὰ ἀπέθεσαν κάτωθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης, εἰς δόξαν Θεοῦ τοῦ δοξαζομένου ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ.