Τότε ὁ δαίμων καὶ μὴ θέλων, ἄνωθεν βιαζόμενος ὡμίλησε καὶ εἶπε μὲ κραυγὴν μεγάλην· «Ἄκουσον, ὦ ἡγεμών, ἀκούσατε πάντες οἱ κατοικοῦντες τὴν πόλιν ταύτην· τρεῖς χρόνοι εἶναι σήμερον, ἀφ’ ὅτου ἐβίαζα τὸν νέον τοῦτον νὰ τὸν ρίψω εἰς πορνείαν, διὰ νὰ τὸν ἀποξενώσω ἀπὸ τὴν ποίμνην τοῦ Χριστοῦ, νύκτα δέ τινα, ἐνῷ ἐκοιμᾶτο, ἐθέρμανα τοὺς νεφροὺς καὶ τὴν καρδίαν του· αὐτὸς δὲ ἀναστὰς προσηυχήθη καὶ φρίξας ἐγὼ ἔφυγον ἀπὸ αὐτοῦ. Ὅθεν δὲν θέλω θυσίαν ἀπὸ μέρους του, διότι ἀπὸ αὐτὸν μέλλω νὰ ἐξορισθῶ ἀπὸ τὸν τόπον τοῦτον. Ἐπειδή, ἀφ’ ὅτου ἐγεννήθη, προείδομεν καὶ τὸ Μαρτύριόν του καὶ ὅτι ἐγεννήθη πῦρ καῖον τοὺς δαίμονας. Διότι δέκατον καὶ ὄγδοον χρόνον μόνον ἔχων, μέλλει νὰ ἀπολαύσῃ τὸν στέφανον τῆς ἀθανασίας. Ὅθεν δὲν δύναμαι νὰ μείνω εἰς τὸν τόπον τοῦτον. Ὁ Τρύφων μὲ ἐδίωξεν ἀπὸ τὴν Μακεδονίαν καὶ ὁ Θύρσος μοῦ συνέτριψε τὸ κατοικητήριον εἰς τὴν Νικομήδειαν· ἦλθον ἐδῶ καὶ ὁ Θεόδωρος μὲ ἐξορίζει. Ποῦ νὰ κρυφθῶ δὲν γνωρίζω, διότι πᾶσα πνοὴ ἀνθρώπων καὶ πᾶσα κτίσις ὑπετάχθη εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον· πηγαίνω λοιπὸν εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ· συγχώρησόν με, Θεόδωρε, παρακαλῶ σε».
Ὁ δὲ Ἅγιος Θεόδωρος καταναθεματίσας τὸν δαίμονα εἶπε· «Σιώπα καὶ διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Ἐσταυρωμένου, τὸ ὁποῖον φοβεῖσαι καὶ τρέμεις, σύντριψε τὸ κατοικητήριόν σου καὶ μὴ βλάψῃς κανένα ἄνθρωπον, μόνον πήγαινε ἐκεῖ ὅπου μόνος σου εἶπες». Τότε ὁ δαίμων συντρίψας τὸ εἴδωλον καὶ ποιήσας τοῦτο κόνιν ἔφυγε λέγων· «Ὦ ἡγεμών, τί ἔκαμες; Συνέλαβες τὸν νέον τοῦτον δι’ ἀφανισμὸν ἰδικόν μου; Σύντομα φόνευσέ τον, διότι ἂν θυμωθῇ καὶ παρακαλέσῃ τὸν Ἐσταυρωμένον, θέλει κατακαύσει καὶ σὲ καὶ ὅσους εἶναι μαζί σου». Τότε ὁ ἡγεμών, καλέσας τὸν Ἅγιον, τοῦ εἶπε· «Ποῖον τέλος πάντων, Θεόδωρε, εἶναι τὸ ἰδικόν σου προτέρημα, ὥστε καὶ θεοὺς νὰ διώκῃς καὶ τιμωρίας νὰ μὴ ὑπολογίζῃς καὶ οὐδὲ τὸ πῦρ νὰ σὲ νικᾷ; Εἰπέ μου τὰ μυστήρια τοῦ Χριστοῦ σου καὶ σὲ ἀφήνω ἐλεύθερον». Ταῦτα ἀκούσας ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη· «Νομίζεις ὅτι ἀγαπῶ νὰ ζῶ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον; Ὄχι· ἀλλὰ βλέπων τὴν καρδίαν σου διεστραμμένην διστάζω νὰ σοῦ ἀποκαλύψω τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ μου. Διότι αὐτὸ γράφει· «Μὴ δότε τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθ. ζ’ 6).