Ἀλλὰ σὺ εἶσαι τὸ φῶς, ἡ ζωή, ἡ εἰρήνη, ἡ ἀνάπαυσις· μὴ χωρίσῃς ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ προσώπου σου· ἐλέησον ἡμᾶς καθὼς τοσάκις ἠλέησας· βλέψον ἐπὶ τὴν δέησιν, ἐπὶ τὰ δάκρυα, ἐπὶ τὴν μετάνοιαν ἡμῶν. Ὁ καιρὸς τοῦ ἐλέους ἔπαυσεν, ἀποκρίνεται εἰς ἡμᾶς, ὁ ἀδυσώπητος Κριτής, οὐδὲ ἡ δέησις ἀκούεται, οὐδὲ τὰ δάκρυα ὠφελοῦσιν, οὐδὲ ἡ μετάνοια τυγχάνει εὐπρόσδεκτος. Ἔπαυσεν ὁ καιρὸς τῆς εὐσπλαγχνίας, τώρα δὲ εἶναι καιρὸς κρίσεως καὶ ἀποφάσεως. «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι». Κατηραμένοι; Ὤ λόγος πάσης διστόμου μαχαίρας ὀξύτερος καὶ τομώτερος! Ἀλλὰ κατηράμενοι ὄχι ὑπὸ ἀνθρώπου, ἀλλ’ ὑπὸ σοῦ τοῦ παντάνακτος Θεοῦ. Ποῦ δὲ νὰ ἀπέλθωμεν; «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ». Πῦρ! ὦ φρικτὴ καὶ ἀνείκαστος καταδίκη! Ἀλλ’ ἆρά γε ἔχει τέλος αὐτὸ τὸ πῦρ; Ἆρά γε μέλλει νὰ καταναλώσῃ ἡμᾶς μετά τινος χρόνου περίοδον, καὶ νὰ μεταβάλῃ ἡμᾶς εἰς τὸ μὴ ὑπάρχον; «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. κε’ 41). Χωρισμὸς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, πῦρ ἄνευ τέλους, συμβίωσις μετὰ τῶν δαιμόνων! Οὐδὲ νοῦν ἔχω, ἵνα νοήσω, οὐδὲ γλῶσσαν, ἵνα παραστήσω τῶν κολαζομένων τὸν ἀπελπισμὸν καὶ τὴν βάσανον.
Κύριε τοῦ ἐλέους, ἀληθῶς τότε δὲν ὑπάρχει καιρὸς ἐλέους, ἀλλὰ κρίσεως· δεῖξον λοιπὸν τώρα τὸ ἔλεός σου εἰς ἡμᾶς· ἐξαπόστειλον εἰς τὴν καρδίαν ἡμῶν τὸ φῶς τῆς μετανοίας, ἵνα, ἐξ ὅλης ψυχῆς μετανοήσαντες, ἐπιστρέψωμεν πρὸς σὲ πρὶν ἔλθῃ ὁ καιρὸς ἐκεῖνος ὁ ἀνίλεως. Ἐξαπόστειλον ἔπειτα εἰς ἡμᾶς τὴν ἰσχυρὰν δύναμιν τῆς Χάριτός σου ἵνα, ὑπ’ αὐτῆς ἐνδυναμούμενοι, φυλάττωμεν διὰ παντὸς τὰς θείας σου ἐντολάς, καὶ πορευώμεθα ἀόκνως πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν τῆς ἀρετῆς τὸν δρόμον, ἵνα τότε καταξιώσῃς ἡμᾶς νὰ ἀκούσωμεν τὴν μακαρίαν καὶ φιλανθρωποτάτην φωνὴν καὶ ἀπόφασίν σου· «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσητε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν Βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε’ 34). Γένοιτο, Κύριε, γένοιτο!