Ὅθεν πρῶτον ὁ Θεάνθρωπος διὰ τῆς πρώτης αὐτοῦ διηγήσεως ἐφανέρωσεν ὅτι ὁ ὁλομερὴς χαρακτὴρ τῶν σῳζομένων εἶναι τὸ ἔνδυμα τοῦ γάμου, τῶν δὲ κολαζομένων ἡ γύμνωσις τούτου τοῦ ἐνδύματος· ἔπειτα διὰ τῆς δευτέρας διηγήσεως, περιγράψας λεπτομερέστερον ἓν μόνον μέρος τοῦ ὁλοκλήρου χαρακτῆρος, τὸ ἀναγκαιότερον καὶ ὠφελιμώτερον, ἤτοι τὴν ἐλεημοσύνην, τοὺς μὲν ἐλεήμονας ἐδόξασε, τοὺς δὲ ἀνελεήμονας κατέκρινεν.

Ὅτι δὲ τὸ ἔνδυμα τοῦ γάμου δηλοποιεῖ πάσας τὰς ἀρετάς, μαρτυρεῖ ὁ θεηγόρος Παῦλος, λέγων ὅτι τὸ ἔνδυμα τῶν σῳζομένων εἶναι ὁ Χριστός. «Ὅσοι», λέγει, «εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλάτ. γ’ 27)· καὶ ἀλλαχοῦ· «ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. ιγ’ 14). Κατὰ τινα δὲ ἄλλον τρόπον ἐνδυόμεθα τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, εἰμὴ ζῶντες καὶ πολιτευόμενοι ὡς αὐτὸς ὁ Χριστός, τὸ ὁποῖον σημαίνει, πράττοντες πάσας τὰς ἀρετάς; Ἰδοὺ δὲ πῶς αἱ περὶ τῆς αὐτῆς ὑποθέσεως δύο διηγήσεις, παραβαλλόμεναι καὶ συμβιβαζόμεναι, φανεροῦσιν ὅλον τὸν σκοπὸν καὶ τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ἐρευνήσῃς καὶ ἄλλους ὁμοίους τοῦ Εὐαγγελίου τόπους, βλέπεις τὸν ὀφειλέτην τῶν μυρίων ταλάντων καταδικαζόμενον εἰς τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως (Ματθ. ιη’ 23)· φανερὸν δὲ εἶναι ὅτι τῶν μυρίων ταλάντων τὸ χρέος σημαίνει ὄχι μόνην τὴν ἀσπλαγχνίαν, ἀλλὰ τὸ πολὺ πλῆθος τῶν ἁμαρτημάτων. Βλέπεις δοξαζόμενον τὸν κερδήσαντα τὰ πέντε, ὡσαύτως καὶ τὸν κερδήσαντα τὰ δύο τάλαντα, καταδικαζόμενον δὲ τὸν κρύψαντα τὸ ἓν τάλαντον καὶ μηδὲν κερδήσαντα. Τί δὲ ἄλλο δηλοῦσι τὰ δύο καὶ τὰ πέντε τάλαντα, ἅπερ ἐκέρδησαν, εἰμὴ τὰ διάφορα τῶν ἀρετῶν κατορθώματα; Τί ἄλλο σημαίνει ἡ ἀκαρπία τοῦ ἑνὸς ταλάντου, εἰμὴ τὴν τελείαν στέρησιν πάσης ἀρετῆς;

Θέλεις καὶ ἄλλην ἐξήγησιν τῶν σήμερον ἀναγνωσθέντων εὐαγγελικῶν λόγων; Ἀνάγνωθι τὰ ἀποστολικὰ λόγια. Εἰς τὸν ἐπιστήθιον Ἰωάννην βλέπεις τοὺς παρθένους διὰ τὴν ἀρετὴν τῆς παρθενίας ἐνδόξως παρισταμένους ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς μεγαλωσύνης καὶ ὡς ἀπαρχὴν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ὑπερυψουμένους· «οὗτοί εἰσιν, οἳ μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν· οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ· οὗτοι ἠγοράσθησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχὴ τῷ Θεῷ καὶ τῷ ἀρνίῳ καὶ οὐχ εὑρέθη ψεῦδος ἐν τῷ στόματι αὐτῶν· ἄμωμοι γάρ εἰσιν» (Ἀποκάλ. ιδ’ 4-5).