Ὤ ἐξομολόγησις πόρνης; Ὤ πίστις γυναικός! Τίς ἀπὸ ἡμᾶς ἐξωμολογήθη οὕτω τὰς ἁμαρτίας του, ὡς αὐτή; Θέλετε δὲ νὰ εἴπωμεν καὶ ἄλλης γυναικός ἐξομολόγησιν; Μὲ αὐτὴν θέλω τελειώσει τὸν λόγον μου. Γυνή τις ἐπῆγεν εἰς γέροντά τινα Μοναχόν, χάριν ἐξομολογήσεως, καὶ ἐπειδὴ ἦσαν τὰ ἁμαρτήματά της πολλά, δὲν ἠδυνήθη νὰ τὰ εἴπῃ. Ἐπιστρέφουσα δὲ ἀπ’ ἐκεῖ, ἀπήντησεν εἰς τὴν ὁδὸν ἕτερον γέροντα Μοναχὸν λωβόν, ὁ ὁποῖος ἔκειτο κατὰ γῆς μὴ ἔχων τινὰ νὰ τὸν κυβερνήσῃ. Λέγει δὲ πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· «Θέλεις νὰ σὲ πάρω εἰς τὸν οἶκόν μου, διὰ νὰ ἀναπαυθῇς καὶ νὰ παρακαλέσῃς τὸν Θεὸν διὰ τὰς ἁμαρτίας μου;». Ἀπεκρίθη ὁ γέρων· «Φρόντισον, κυρία μου, καὶ κάμε ἐλεημοσύνην εἰς ἐμὲ τὸν ταλαίπωρον καὶ ἁμαρτωλόν». Ὕστερον ἐπῆγεν ἡ γυνὴ εἰς τὸν οἶκόν της, ἡτοίμασε δωμάτιον καὶ κλίνην καὶ ἔστειλεν ἕνα δοῦλόν της καὶ ἠγόρασεν ἐνδύματα μοναχικά. Ἔπειτα ἔστειλε τοὺς δούλους της καὶ ἀφοῦ ἐπῆραν τὸν λωβὸν Μοναχόν, ἔφερον αὐτὸν εἰς τὸ λουτρόν, τὸν ἔλουσαν, ἔπειτα τὸν ἐνέδυσαν τὰ καινουργῆ ράσα καὶ φέροντες ἀπέθεσαν αὐτὸν εἰς τὴν κλίνην. Ἀφοῦ ἔκαμεν οὕτω ἡ γυνή, εἰργάσθη κατόπιν καὶ ἡ ἰδία προσωπικῶς, πλύνουσα τὰς πληγάς του καὶ ἀλείφουσα αὐτὸν μὲ διάφορα φάρμακα.
Ὅταν λοιπὸν ἔφθασεν ἡ ἁγία καὶ μεγάλη Τετάρτη τοῦ σωτηρίου Πάθους τοῦ Χριστοῦ, εἶπεν ἡ γυνὴ πρὸς τὸν γέροντα· «Ἕνα πρᾶγμα βούλομαι νὰ κάμω εἰς σέ, πατέρα μου. Ὅθεν ἔχε ὀλίγην ὑπομονὴν καὶ μὴ φοβηθῇς». Λέγει πρὸς αὐτὴν ὁ γέρων· «Ὅ,τι ὁρίζεις, κυρία μου, κάμε». Τότε ἡ γυνὴ ἔχουσα Ἐκκλησίαν εἰς τὴν αὐλήν της, εἰς τὴν ὥραν τῆς θείας Λειτουργίας, ὅταν ἤρχισεν ὁ Ἱερεὺς νὰ λέγῃ τὸ Εὐαγγέλιον· «Τοῦ δὲ Ἰησοῦ γενομένου ἐν Βηθανίᾳ, ἐν οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, προσῆλθεν αὐτῷ γυνὴ ἀλάβαστρον μύρου ἔχουσα βαρυτίμου» (Ματθ. κϛ’ 6-7), ἦλθε καὶ αὐτὴ ἡ γυνὴ εἰς τὸν Μοναχὸν τὸν λωβὸν καὶ βαστάζουσα φιάλην μὲ μύρον, τὸ ἔχυσεν εἰς τὴν κεφαλήν του· φιλοῦσα δὲ τοὺς πόδας του τοὺς ἔβρεχε μὲ τὰ δάκρυά της καὶ τοὺς ἐσπόγγιζε μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς καὶ ἐξωμολογεῖτο τὰς ἁμαρτίας της. Ταῦτα ἡ γυνὴ πράττουσα ἔγινε σεισμὸς φοβερὸς εἰς ἐκεῖνον τὸν οἶκον μόνον, ὕστερα δὲ ἦλθε φωνὴ λέγουσα· «Ἂς εἶναι συγχωρημέναι αἱ ἁμαρτίαι σου». Ταύτης τῆς θεϊκῆς φωνῆς ἐλθούσης, ἐσηκώθη ἀπὸ τὸν φόβον του ὁ Μοναχός, ὁ λεπρός, ὅλος ὑγιής, μὴ ἔχων οὐδεμίαν πληγὴν εἰς τὸ σῶμά του, δοξάζων τὸν Θεόν, ὅστις κάμνει θαύματα μεγάλα καὶ πολλά. Εἴδετε θαυμάσια εἰς γυναῖκα; Εἴδετε μετάνοιαν καθαράν; Ἂς μιμηθῶμεν λοιπὸν καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί, τὴν μετάνοιαν καὶ ἐξομολόγησιν τῆς πόρνης, ἵνα ἐλεηθῶμεν καὶ ἀξιωθῶμεν τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν· ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν τῇ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ θείᾳ Χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.