Ταῦτα λέγουσα κατ’ ἰδίαν ἡ γυνή, ἔφθασεν εἰς τὸν οἶκον, ὅπου ἐκάθητο ὁ Χριστός· εὑροῦσα δὲ τὴν θύραν ἀνοικτὴν εἰσῆλθε μέσα καὶ πλησιάζουσα Αὐτὸν ἐκ τῶν ὄπισθεν, ἤγγισε τὴν ἁγίαν Του κορυφὴν καὶ χύνουσα τὸ ἀγγεῖον τοῦ μύρου εἰς τὴν κεφαλήν Του ἐκεῖ, ὅπου ἐκάθητο, ἐγέμισεν ὅλη ἡ οἰκία ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τοῦ μύρου καὶ κλίνουσα τὴν κεφαλήν της μὲ τὴν καρδίαν της πρὸς τοὺς πόδας Του, τοὺς ὁποίους μὲ στεναγμοὺς καὶ πηγὰς δακρύων ἔβρεχε, τοὺς κατεφίλει μὲ μεγάλην χαρὰν καὶ πόθον πολύν. Σπογγίζουσα δὲ αὐτοὺς μὲ τὰς τρίχας τῆς κεφαλῆς της ἔλεγε μὲ προθυμίαν· «Σὺ αὐτὸς γινώσκεις, αὐθέντη, διατὶ ἐτόλμησα νὰ κάμω τοῦτο· ὄχι διότι δὲν ἐγνώριζα τὰς ἁμαρτίας μου ἐτόλμησα νὰ πλησιάσω εἰς Σὲ τὸν ἀμόλυντον, ἀλλὰ θέλουσα νὰ σωθῶ προσέπεσα εἰς Σέ, καθὼς καὶ οἱ τελῶναι καὶ οἱ ἁμαρτωλοί. Δέχου, Χριστέ, τὰς πηγὰς τῶν δακρύων μου, ἡ τόλμη μου ἂς λογισθῇ παράκλησις καὶ ἡ ἀναισχυντία μου προσευχή, τὸ μύρον ἡ ὑπερτάτη Σου συμπάθεια καὶ ἰδικός μου φωτισμὸς ἡ τῆς καρδίας μου μετάνοια. Ἀπὸ παιδιόθεν ἤκουα ὅτι μέλλει νὰ ἔλθῃ ὁ Μεσσίας εἰς τὸν κόσμον, ὕστερον δὲ ἔμαθα, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἐγεννήθη ἀπὸ Παρθένον μὲ θεῖον θαῦμα».

«Θέλουσα λοιπὸν νὰ μάθω, πάντοτε ἐρωτοῦσα, πῶς δύναται ὁ ἄσαρκος νὰ σαρκωθῇ καὶ μοῦ ἔλεγον οἱ γονεῖς μου, ὅτι εἶναι αὐτὴ ἡ παράδοσις ἀπὸ τῶν πατέρων ἡμῶν περὶ τούτου, ὅτι θέλει γεννηθῆ ὁ Θεός, ὁ Ἅγιος, ἀπὸ Παρθένον εἰς τὴν γῆν εἰς σάρκα ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖον τώρα βλέπω μὲ τοὺς ὀφθαλμούς μου ἀληθῶς. Βλέπω καὶ πολὺ εὐλαβοῦμαι Θεὸν Ἅγιον, μέγαν, θεωρούμενον εἰς τὴν ἰδικήν μας σάρκα διὰ νὰ μᾶς σώσῃ. Δὲν Σὲ βλέπω καθὼς Σὲ βλέπει ὁ Φαρισαῖος Σίμων, ὅστις Σὲ ἐκάλεσεν εἰς τὸν δεῖπνον του, ἀλλὰ Σὲ βλέπω Θεὸν δημιουργόν, ὅστις μὲ λόγον ἔκαμες τὰ πάντα. Πρόβατον εἶμαι τῆς ποίμνης Σου, ἀπολεσθέν· ὅθεν ἐπίστρεψόν με ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν. Περιστερὰ εἶμαι, φιλάνθρωπε, καὶ ἡρπάγην ὑπὸ κακοῦ ἱέρακος· ἡ καρδία μου διὰ τὴν ἰδικήν Σου χαρὰν σκιρτᾷ, διότι θέλω γίνει παράδειγμα καλὸν τῶν ἁμαρτωλῶν, διὰ τοὺς ὁποίους ἦλθες νὰ τοὺς σώσῃς. Διάλυσον τὸ χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μου, ὡς καὶ ἐγὼ ἔλυσα τοὺς πλοκάμους τῆς κεφαλῆς μου. Γνωρίζεις τῶν ἁμαρτιῶν μου τὸ πλῆθος, μὴ μὲ ἀποδιώξῃς τὴν πόρνην Σύ, ὅστις ἐγεννήθης ἀπὸ τὴν Παρθένον. Μὴ παρίδῃς τὰ δάκρυά μου, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων. Δέξου, Δέσποτα, τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας μου· δέξαι με μετανοοῦσαν καὶ δός μοι τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ σῶσόν με».