Ὡς εἶδον οἱ μαθηταί, ὅτι ἔχυσεν ἡ γυνὴ ἐκεῖνο τὸ πολύτιμον μύρον, ἐσκανδαλίσθησαν καὶ εἶπον καθ’ ἑαυτοὺς καὶ μεταξύ των· «Ὦ κρίμα εἰς αὐτὸ τὸ μύρον, τὸ ὁποῖον ἔχυσεν οὕτω ἀδίκως, τὸ ὁποῖον ἠδύνατο νὰ πωληθῇ εἰς τιμὴν πολλὴν καὶ νὰ δοθῇ εἰς τοὺς πτωχούς». Γνωρίζων ὁ Κύριος τοὺς διαλογισμούς των, τοὺς κατεδίκασε καὶ ἐφανέρωσε τὴν ἀγάπην τῆς ψυχῆς τῆς γυναικός, λέγων πρὸς αὐτούς· «Τί σκανδαλίζεσθε πρὸς ἐμὲ διὰ τὴν γυναῖκα; Διότι τοὺς πτωχοὺς ἔχετε πάντοτε πλησίον σας, ἐμὲ ὅμως δὲν ἔχετε πάντοτε· χύνουσα δὲ αὕτη τὸ μύρον εἰς τὴν κεφαλήν μου, προέλαβε τὸν ἐνταφιασμόν μου· ἀλλ’ ἀλήθειαν σᾶς λέγω, ὅπου ἂν κηρυχθῇ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦτο εἰς ὅλον τὸν κόσμον, μέλλει νὰ λαληθῇ καὶ αὐτό, τὸ ὁποῖον ἔκαμεν αὐτὴ καὶ θέλει εἶσθαι εἰς μνημόσυνον αὐτῆς» (Ματθ. κϛ’ 10-13). Ἀκόμη καὶ ὁ Σίμων ὁ Φαρισαῖος, ὅστις τὸν ἐκάλεσεν εἰς τὸν δεῖπνον, ἐσκανδαλίσθη καὶ εἶπε καθ’ ἑαυτόν· «Ἐγὼ ἐνόμιζον, ὅτι εἶναι προφήτης καὶ θὰ γνωρίσῃ τὴν γυναῖκα ταύτην, ἥτις τὸν ἐπλησίασεν, ὅτι ἦτο πόρνη· αὐτὸς ὅμως τὴν προσεδέχθη εὐμενῶς· ὅθεν, ὡς φαίνεται ἡ ἀλήθεια, αὐτὸς δὲν εἶναι προφήτης».

Βλέπων δὲ ὁ Κύριος τὸν Σίμωνα, ὅτι τεταραγμένος διελογίζετο, ἀποκρίνεται· «Σίμων, σύ, ὁ ὁποῖος ἐντίμως μὲ ἐκάλεσες, μίαν κρίσιν θέλω νὰ μοῦ κρίνῃς. Ἦσαν δύο χρεοφειλέται ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ δανειστοῦ, ὁ εἷς ὤφειλεν εἰς αὐτὸν δραχμὰς πεντακοσίας καὶ ὁ ἕτερος πεντήκοντα· καὶ μὴ ἔχοντες νὰ τὸν πληρώσουν, τοὺς τὰ ἐχάρισε καὶ λαβὼν ἐμπιστοσύνην, ἔσχισε τὸ ἰδιόγραφον αὐτῶν γράμμα. Εἰπέ μου λοιπόν, τίς ἐκ τῶν δύο τούτων εἶναι δίκαιον νὰ τὸν ἀγαπήσῃ περισσότερον;». Ἀποκρίνεται ὁ Φαρισαῖος· «Νομίζω, ὅτι ἐκεῖνος χρεωστεῖ νὰ τὸν ἀγαπήσῃ περισσότερον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐχάρισε τὰ περισσότερα». Λέγει πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος· «Δικαίως ἔκρινας· ἄκουσον λοιπόν βλέπεις αὐτὴν τὴν γυναῖκα; Ἐχρεωστοῦσε περισσότερον ἀπὸ σὲ καὶ προσέφερε τὸ δῶρόν της καὶ μὲ ἠγάπησε περισσότερον, ἐπειδὴ τὴν ἐσυγχώρησα· ἀλλὰ σύ, ἦλθα εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ ὕδωρ κἄν, τὸ ὁποῖον εἶναι σύνηθες χρέος πρὸς τοὺς φιλοξενουμένους, δὲν μοῦ ἔφερες εἰς τοὺς πόδας μου, αὐτὴ δὲ βρύσιν δακρύων ἔχυσεν εἰς τοὺς πόδας μου δι’ εὐχαριστίαν· φίλημα δὲν μοῦ ἔδωκες καὶ αὐτὴ ἔβαλε τὰ χείλη της εἰς τοὺς πόδας μου πολλὴν ὥραν· μὲ ἔλαιον τὴν κεφαλήν μου δὲν ἤλειψες καὶ αὐτὴ μὲ τὸ μύρον ἤλειψε τὸ σῶμά Μου καὶ διὰ τὴν εὐχαριστίαν της αὐτὴν σοῦ λέγω, ὅτι καλῶς ἔλαβε τὴν συγχώρησιν τῶν πολλῶν αὐτῆς ἁμαρτιῶν».