Ὅταν ἡμεῖς σηκώσωμεν τοὺς ὀφθαλμούς μας, διὰ νὰ ἴδωμεν καθαρὰ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου, παρευθὺς διαπερνᾷ μέσα εἰς τοὺς ὀφθαλμούς μας πλῆθος πολὺ ἀπὸ τὰς ἀκτῖνας του, αἱ ὁποῖαι τόσον δυνατὰ προσβάλλουσι τὴν ἀμφιβληστροειδῆ μεμβράνην τῶν ὀφθαλμῶν μας καὶ ὅλα τὰ ὀπτικὰ νεῦρα, ὥστε σκοτίζεται παρευθὺς ἡ δύναμις τῆς ὁράσεώς μας, χάνομεν τὸ φῶς μας καὶ μένομεν ὡσὰν τυφλοί. Ὅταν ἡμεῖς ὑψώσωμεν τὸν νοῦν, διὰ νὰ ἴδωμεν τὸν Θεόν, κτυπᾷ παρευθὺς ἐπάνω εἰς τὸν νοῦν μας τόσον πολὺ καὶ ὑπέρμετρον ἐκεῖνο τὸ ἄϋλον φῶς τῆς θείας οὐσίας, ὥστε χάνει εὐθὺς ὁ δυστυχισμένος μας νοῦς ὅλας του τὰς δυνάμεις, μένει ὡσὰν νεκρὸς καὶ δὲν βλέπει ὁλότελα ὡσὰν τυφλός. Γινώσκουσα λοιπὸν ἡ ἀλάνθαστος πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὴν ἀδυναμίαν τὴν ἰδικήν μας, τὴν ἀκαταληψίαν, τὴν στενότητα καὶ ἀβλεψίαν μας, κρύπτει ἐκείνας τὰς ἀκτῖνας καὶ λάμψεις τῆς θείας οὐσίας καὶ φύσεως νοητῶς μέσα εἰς τὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου καὶ διὰ τοῦτο βλέπομεν μόνον, καθὼς ἐκεῖ τὴν ὑλικὴν φύσιν, ἤτοι τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ὄχι τὴν ἄϋλον, τὴν Θεότητα, οὕτω καὶ ἐδῶ τὴν ὑλικὴν φύσιν τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, ἤτοι τοῦ Παναγίου Του Σώματος καὶ Αἵματος καὶ ὄχι τὴν ἄϋλον, τὴν Θεότητα.
Καὶ λοιπὸν ἀπορεῖς, σὺ ὁ αἱρετικὸς καὶ λέγεις, πῶς ὁ ἄρτος γίνεται Σῶμα Χριστοῦ καὶ ὁ οἶνος καὶ τὸ ὕδωρ Αἷμα Χριστοῦ; Σοῦ λέγω καὶ ἐγώ. Πῶς ὁ Θεὸς εἶπε: «Γενηθήτω φῶς» (Γεν. α’ 3) καὶ ἐγένετο; «Γενηθήτω στερέωμα» (αὐτ. 6) καὶ ἐγένετο; Πῶς ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ καὶ τὸ ὕδωρ καὶ τὸ πῦρ καὶ ὁ ἀὴρ καὶ πᾶς ὁ κόσμος ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ἐγένοντο; Πῶς; Τῷ θελήματι βέβαια τοῦ Κυρίου πάντα ἐγένοντο· τῷ θελήματι βέβαια τοῦ Κυρίου καὶ ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος ὑπερφυῶς μετουσιοῦνται εἰς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ· διότι αὐτὸς εἶναι ὁ εἰπών, ἐν τῇ ἁγίᾳ Σιών, τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ Μαθηταῖς καὶ Ἀποστόλοις ἐπὶ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου· «Τοῦτό ἐστι τὸ Σῶμά μου» (Ματθ. κϛ’ 26, Μάρκ. ιδ’ 22, Λουκ. κβ’ 19), δεικνύων τὸν ἄρτον καὶ μεταδίδων τοῖς Μαθηταῖς, καὶ τοῦτό ἐστι τὸ Αἷμά μου (ἔνθ’ ἀνωτ. 28, 24), δεικνύων τὸν οἶνον. Καὶ λέγων· «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λουκ. κβ’ 19). Ὅμως πάλιν ἐπερωτᾷς μὲ ποῖον τρόπον γίνονται ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ; Ἄκουσον τὴν Παρθένον, λέγουσαν πρὸς τὸν Γαβριήλ· «Πῶς ἔσται μοι τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γινώσκω;». Ἀποκρίνεται Γαβριήλ, ὁ Ἀρχάγγελος· «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» (Λουκ. α’ 34-35).