Ὅπως δηλαδὴ οἱ Εὐαγγελισταί ἔγραψαν ἐν τοῖς Εὐαγγελίοις τὸν βίον τοῦ Κυρίου καὶ ὁ Λουκᾶς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, οὕτως οἱ Χριστιανοὶ εὐθὺς ἀπὸ τῶν ἀποστολικῶν χρόνων ἤρχισαν νὰ παραδίδωσι διὰ γραφῆς κατὰ πολλοὺς τρόπους τὸν βίον καὶ τὰς Πράξεις Ἁγίων ἀνδρῶν εἰς ἐποικοδομὴν καί ψυχικὴν ὠφέλειαν τῶν πιστῶν ἀποβλέποντες. Καὶ πρῶτον μὲν δι’ ἐπιστολῶν οἱ συμπολῖται Μαρτύρων ἐγνωστοποίουν πρὸς τοὺς πιστοὺς τὰ γενόμενα κατὰ τὸ Μαρτύριον αὐτῶν. Τοιουτοτρόπως οἱ τῆς Σμύρνης Χριστιανοὶ ἐγνωστοποίησαν τὸ Μαρτύριον τοῦ Ἐπισκόπου αὑτῶν Πολυκάρπου δι’ ἐπιστολῆς «τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ τῇ παροικούσῃ ἐν Φιλομιλίῳ καὶ πάσαις ταῖς κατὰ πάντα τόπον τῆς Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας παροικίαις». Ἐπίσης οἱ ἐν Βιέννῃ καὶ Λουγδούνῳ τῆς Γαλλίας Χριστιανοὶ δι’ ἐπιστολῆς αὐτῶν ἀνεκοίνωσαν «Τοῖς κατὰ τὴ Ἀσίαν καὶ Φρυγίαν ἀδελφοῖς τὸ μέγεθος τῆς ἐνθάδε θλίψεως καὶ τὴν τοιαύτην τῶν ἐθνῶν εἰς τοὺς Ἁγίους ὀργὴν καὶ ὅσα ὑπέμειναν οἱ μακάριοι Μάρτυρες», οἱ μαρτυρήσαντες δηλαδὴ ἐν ταῖς πόλεσι ταύταις τῆς Γαλλίας.

Πλὴν τούτου πολλαί Ἐκκλησίαι ἀντέγραφον ἐκ τῶν ἀρχείων τῶν Ρωμαίων ἀνθυπάτων τὰ πρακτικὰ τῆς δίκης Μαρτύρων, καὶ ὡς πολυτιμότατα κειμήλια ἐφύλαττον αὐτά, καθὸ ἐγνώριζον ὅτι «τὸ μνήμην ποιεῖσθαι τῶν ὑγιῶς μετὰ καρδίας ἁπάσης ἐν πίστει διαγενομένων ἐπιστηρίζει τοὺς μιμεῖσθαι τὰ κρείττω θέλοντας». Ἔγραφον δὲ και ἱστορικοί τὰ Μαρτύρια Χριστιανῶν κατὰ τόπους μαρτυρησάντων, ὡς ὁ Εὐσέβιος, ὅστις βιβλίον ὅλον συνέγραψε «περὶ τῶν ἐν Παλαιστίνῃ μαρτυρησάντων», ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὅστις συνέγραψε τὸν κατὰ πλάτος Βίον τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, ὁ Κύρου Θεοδώρητος, ὅστις τὴν «Φιλόθεον ἱστορίαν» συνέγραψεν, ὁ Παλλάδιος, ὅστις συνέγραψε τὸ «Λαυσαϊκόν», ὁ Σωκράτης ὅστις συνέγραψε τὴν «Ἐκκλησιαστικὴν Ἱστορίαν», ὁ Σωζόμενος, ὅστις συνέγραψε πολλοὺς Βίους Ἁγίων Ἀσκητῶν. Ἀλλὰ καὶ ρήτορες καὶ ποιηταὶ ἐξύμνουν διὰ ποιημάτων καὶ ἐγκωμίων τὸν Βίον καὶ τὴν πολιτείαν Ἁγίων ἀνδρῶν, ὡς ὁ Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος, ὁ Χρυσόστομος, ὁ Ἀστέριος, ὁ Ἀμβρόσιος, ὁ Αὐγουστῖνος, ὁ Προυδέντιος, ὁ Παυλῖνος καὶ πλεῖστοι ἄλλοι.