πρὸ δὲ πάντων καὶ ἐν πᾶσι καὶ μετὰ πάντων τὴν τῶν Ἁγίων Ἁγίαν, τὴν Ὑπεραγίαν, καὶ αὐτῶν ὑπερασυγκρίτως κρείττονα τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων, τὴν Κυρίαν ἡμῶν καὶ Δέσποιναν Θεοτόκον, Μαρίαν τὴν ἀειπάρθενον», ὡς τὸ αὐτὸ Συναξάριον διαλαμβάνει. Διὰ τοὺς λόγους τούτους καθιερωθεῖσα ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων ἑωρτάζετο ἐν τῇ Ἀνατολῇ καὶ κατ’ αὐτὸν ἤδη τὸν δ’ αἰῶνα, ἔστω καὶ ὡς ἑορτὴ πάντων τῶν Μαρτύρων μόνον, ὡς μανθάνομεν ἐξ ὁμιλίας τοῦ θείου Χρυσοστόμου εἰς τὴν ἑορτὴν ταύτην, τὴν ὁποίαν καὶ χαρακτηρίζει ἐν τῇ ἐν λόγῳ ὁμιλίᾳ αὐτοῦ ὡς «Μαρτύρων παρεμβολὴν καὶ παράταξιν, τῆς παρεμβολῆς τῶν Ἀγγέλων, ἣν ὁ Πατριάρχης εἶδεν Ἰακώβ, κατ’ οὐδὲν οὖσαν χείρονα, ἀλλ’ ἐφάμιλλον αὐτῆς καὶ ἴσην».

Εἰς τὴν ἀπονομὴν τῆς τοιαύτης πρὸς τοὺς Μάρτυρας τῆς Πίστεως τιμῆς ὡδηγήθη ἡ μήτηρ ἡμῶν Ἐκκλησία ἐξ αὐτῶν τούτων τῶν λόγων τοῦ Σωτῆρος, ὅστις ἐκήρυξεν εἰπὼν ὅτι «Μακάριοί ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθ. ε’ 11) καί ὅτι «Ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτὴν» (Μάρκ. η’ 35), διότι «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. ιε’ 13) καὶ ὅτι τῶν τοιούτων πιστῶν «Ὁ μισθὸς πολύς ἐστιν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε’ 12). Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν τοιαῦτα περὶ τῶν μαρτυρησάντων ὑπὲρ τοῦ ὀνόματος Αὐτοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, εἶπεν ὁ Κύριος, φυσικὸν εἶναι ὅτι οἱ «Θεῖοι Μάρτυρες, οἱ τοῦ Χριστοῦ πάρεδροι καὶ τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ κοινωνοί καὶ μέτοχοι τῆς κρίσεως αὐτοῦ καὶ συνδικάζοντες αὐτῷ κατὰ τὸν Ἀλεξανδρείας Διονύσιον (Εὐσεβίου Ἐκκλησ. Ἱστορία ϛ’ 42, 5) ἤθελον ἀπολαύσει ἰδιαιτέρας τιμῆς ὑπὸ τῶν πιστῶν, οἵτινες καί ἀπεκάλουν τὸ Μαρτύριον αὐτῶν τελείωσιν, «οὐχ ὅτι τέλος τοῦ βίου ὁ ἄνθρωπος ἔλαβεν ὡς οἱ λοιποί, ἀλλ’ ὅτι τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐνεδείξαντο» (Κλήμεντος Ἀλεξανδρέως, Στρωματεῖς δ’ 3, 14).

Ὄχι δὲ μόνον τέλειον ἔργον ἀγάπης ἐπέδειξαν πρὸς ἡμᾶς οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ἀλλὰ διὰ τοῦ μαρτυρίου αὑτῶν κατέστησαν ἐμφανῆ καὶ εἰς ἡμᾶς τὰ τεκμήρια τῆς θείας τοῦ Σωτῆρος δυνάμεως, ὅπως λίαν ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ ἱστορικὸς Εὐσέβιος, γράφων ὅτι «Ἐφ’ ὅλης τῆς οἰκουμένης διαλάμψαντες οἱ μεγαλοπρεπεῖς τοῦ Χριστοῦ Μάρτυρες, τοὺς μὲν ἁπανταχοῦ τῆς ἀνδρείας αὐτῶν ἐπόπτας εἰκότως κατεπλήξαντο, τῆς δὲ τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν θείας ὡς ἀληθῶς καὶ ἀπορρήτου δυνάμεως ἐμφανῆ δι’ ἑαυτῶν τὰ τεκμήρια παρεστήσαντο» (Ἐκκλ. Ἱστορία Εὐσεβίου η’ 12, 11).