Ἀλλ’ ἆράγε, δὲν ἀδικοῦνται οἱ δίκαιοι, περιμένοντες τοσούτους αἰῶνας τὴν τελειότητα τῆς ἀνταποδόσεως; Λύει τὴν ἀπορίαν ταύτην ὁ θεῖος Χρυσόστομος (ἐν τῇ πρὸς Ἑβραίους), λέγων· «Οὐκ ἐκείνους ἠδίκησεν, ἀλλ’ ἡμᾶς ἐτίμησε. Εἰ γὰρ σῶμα ἓν οἱ πάντες ἐσμέν, μείζων γίνεται τῷ σώματι τούτῳ ἡ ἡδονή, ὅταν κοινῇ στεφανοῦται, καὶ μὴ κατὰ μέρος· καὶ γὰρ οἱ δίκαιοι καὶ ἐν τούτῳ εἰσὶ θαυμαστοί, ὥστε χαίρουσιν ὡς ἐπὶ ἰδίοις ἀγαθοῖς, τοῖς τῶν ἀδελφῶν· ὥστε κἀκείνοις τοῦτο κατὰ γνώμην ἐστί, τὸ μετὰ τῶν μελῶν τῶν ἰδίων στεφανωθῆναι. Τὸ γὰρ ὁμοῦ δοξασθῆναι μεγάλη ἡδονή».
Τὰ αὐτὰ δὲ καὶ ἄλλοι περὶ τῆς αὐτῆς ὑποθέσεως ἐπιβεβαιοῦσιν. Ὁ δὲ ἐν Ἁγίοις Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ τὸ πῶς οἱ δίκαιοι εὐθὺς μετὰ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν ἀπολαύσουσι τῆς θείας δόξης, διδάσκει λέγων· «Ψυχὴ πᾶσα καλή τε καὶ θεοφιλής, ἐπειδὰν τοῦ συνδεδεμένου λυθεῖσα σώματος ἐνθένδε ἀπαλλαγῇ, εὐθὺς μὲν ἐν συναισθήσει καὶ θεωρίᾳ τοῦ μένοντος αὐτὴν καλοῦ γενομένη... θαυμασίαν τινὰ ἡδονὴν ἥδεται, καὶ ἀγάλλεται, καὶ ἵλεως χωρεῖ πρὸς τὸν ἐαυτῆς δεσπότην... καὶ οἷον ἤδη τῇ φαντασίᾳ καρποῦται τὴν ἀποκειμένην μακαριότητα· μικρὸν δ’ ὕστερον καὶ τὸ συγγενὲς σαρκίον ἀπολαβοῦσα... τοῦτο συγκληρονομεῖ τῆς ἐκεῖθεν δόξης» (Λόγος εἰς Καισάρ.). Ὁ δὲ θεηγόρος Παῦλος ἔγραψε, τὰ προκείμενα αὐτοῦ λόγια πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ἵνα παρηγορήσῃ καὶ ἐνδυναμώσῃ αὐτοὺς διωκομένους καὶ πάσχοντας. Ἐὰν οὗτοι, λέγει, οἱ Ἅγιοι ἄνθρωποι, κἂν πρὸ πολλῶν αἰώνων ἐτελείωσαν τὸν ἀγῶνα, ὅμως ἔτι περιμένουσι τὸ τέλειον τῆς ἀνταποδόσεως, πολλῷ μᾶλλον ἡμεῖς οἱ μήπω τελειώσαντες τῆς ἀρετῆς τὸν δρόμον, ἀλλ’ ἔτι ἀγωνιζόμενοι, ἀνάγκην ἔχομεν ὑπομονῆς. Τοῦτο δὲ καὶ ἐκ τῶν ἑξῆς λόγων εἶναι φανερόν.
«Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα, καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. β’ 1-2).
Τὸ μὲν νέφος, ὡς συγκείμενον ἐκ πολλῶν ἀτμῶν καὶ ἀναθυμιάσεων, σημαίνει πλῆθος πολύ· ὁ δὲ ὄγκος, ὡς μέγεθος, οἴδημα, ἔπαρσις, σημαίνει πᾶν ὑπερηφανείας εἶδος. Μάρτυρας δὲ ὀνομάζει ὄχι μόνον τοὺς τῆς Νέας Διαθήκης, τοὺς ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτυρήσαντας, ἀλλὰ καὶ τοὺς τῆς Παλαιᾶς, οἵτινες ἐμαρτύρησαν τὴν ἀλήθειαν τῆς Πίστεως καὶ τὴν τοῦ Θεοῦ μεγαλειότητα, οἱ μὲν διὰ θαυμάτων, οἱ δὲ διὰ προφητείας οἱ δὲ δι’ ἀρετῆς, οἱ δὲ διὰ τῆς μέχρι θανάτου ὑπομονῆς καὶ γενναιότητος.