Ποῖος δὲ δὲν καταλαμβάνει ὅτι, ἀφοῦ ἦσαν Ἅγιοι, βέβαιον καὶ ἀναμφίβολον εἶναι ὅτι οὔτε ἀπατεῶνες ἦσαν οὔτε πλάνοι οὔτε ψεῦσται οὔτε ὑποκριταί; Αὐτοὶ οἱ ἀπέχοντες ἀπὸ τῆς ἀπάτης καὶ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ὑποκρίσεως, ὅσον ἀπέχει ὁ οὐρανὸς ἀπὸ τῆς γῆς, ἐμαρτύρησαν καὶ εἶπον καὶ ἔγραψαν ὅτι εἶδον ὅσα ἡμεῖς πιστεύομεν.
Ἄκουσον λοιπὸν τὸν μὲν Προφήτην Ἡσαΐαν μαρτυροῦντα καὶ λέγοντα, ὅτι εἶδε τὰ σύμβολα τοῦ ἑνιαίου καὶ τρισυποστάτου κράτους τῆς ὑπερουσίου θεότητος· «Καὶ ἐγένετο» λέγει, «τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὗ ἀπέθανεν Ὀζία; ὁ βασιλεύς, εἶδον τὸν Κύριον καθήμενον ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὑτοῦ» (Ἡσ. ϛ’ 1). Ἀκούεις; Εἶδε, λέγει, τὸν Θεὸν καθήμενον, δηλαδὴ ἀμετάτρεπτον καὶ ἀναλλοίωτον καὶ ἀμετάβλητον. Ἐπὶ θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου· τοῦτο δηλοῖ τὸ πανυπέρτατον ὕψος καὶ τὸ ὑπὲρ πᾶσαν ἀρχὴν καὶ ἐξουσίαν ἄπειρον Αὐτοῦ κράτος. Καὶ πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης Αὐτοῦ. Εἶπε πλήρης διὰ τὸ ὑπερβάλλον τῆς δόξης, εἶπε τῆς δόξης Αὐτοῦ, ἐπειδὴ παρ’ οὐδενὸς δοξάζεται, ἀλλά, αὐτοδόξαστος ὑπάρχων, οἰκείαν ἔχει τὴν ἄπειρον δόξαν. «Καὶ Σεραφείμ» λέγει, «εἱστήκεισαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνὶ καὶ ἓξ πτέρυγες τῷ ἑνί· καὶ ταῖς μὲν δυσὶ κατεκάλυπτον τὸ πρόσωπον, ταῖς δὲ δυσὶ κατεκάλυπτον τοὺς πόδας καὶ ταῖς δυσὶν ἐπέταντο» (Ἡσ. ϛ’ 2).
Ἕκαστον Σεραφεὶμ, εἶναι τριμερές· ἔχει πρόσωπον, δηλοποιοῦν τὸν Πατέρα· ἔχει μέσον, εἰς τὸ ὁποῖον ὑπάρχουν αἱ ἓξ πτέρυγες, εἰκονίζον τὸν Υἱόν· ἔχει πόδας σημαίνοντας τὸ Πνεῦμα· ἔχει δὲ καὶ τρία ζεύγη πτερύγων. Ὥστε τὰ Σεραφεὶμ διπλῶς φανερώνουν τὰ τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Θεότητος, τῆς ὁποίας περικυκλώνουν τὸν θρόνον· καλύπτουν δὲ διὰ μὲν τῶν δύο πτερύγων, τῶν ἄνω, τὸ πρόσωπον, διδάσκοντα ὅτι ἀκατάληπτον εἶναι τὸ ἄναρχον τοῦ Πατρός, διὰ δὲ τῶν δύο, τῶν κάτω, τοὺς πόδας, σημαίνοντα ὅτι καὶ τὸ συνάναρχον τοῦ Πνεύματος εἶναι ἀκατανόητον· πετόμενα δὲ ἐφαπλώνουν τὰς δύο πτέρυγας τὰς ὁποίας ἔχουν εἰς τὸ μέσον, τὸ ὁποῖον σημαίνει ὅτι ἐφανερώθη τὸ ὁμοούσιον τῆς Θεότητος τοῦ Υἱοῦ διὰ τῆς ἐνανθρωπήσεως Αὐτοῦ. Βλέπε δὲ ὅτι τὸ μέσον μέρος τοῦ Σεραφεὶμ ἐσήμαινε τὸν Υἱόν, εἰς τὸ μέσον δὲ τῶν ὀνομάτων τῆς Παναγίας Τριάδος ἔθεσεν ὁ Σωτὴρ τὸ ὄνομα τοῦ Υἱοῦ, εἰπών· «Βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. κη’ 19). «Καὶ ἐκέκραγε», λέγει ὁ Ἡσαΐας περί τῶν Σεραφείμ, ἕτερος πρὸς τὸν ἕτερον, καὶ ἔλεγον· «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαὼθ» (Ἡσ. ϛ’ 3).