«Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, ἦσαν ἅπαντες οἱ Ἀπόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό» (Πράξ. β’ 1).
Μετὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς Ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ οἱ ἕνδεκα Ἀπόστολοι, καί τινες εὐλαβεῖς γυναῖκες, καὶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος Μαρία ἡ Μήτηρ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, καὶ οἱ ἀδελφοὶ Αὐτοῦ ὑπέστρεψαν ἀπὸ τοῦ ὄρους τοῦ Ἐλαιῶνος εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ εἰσελθόντες εἰς τὸν οἶκον ἐν ᾧ ἔμενον, ἀνέβησαν εἰς τὸ ἀνώγαιον τοῦ οἴκου, ὅστις μετέπειτα ἐγένετο Ἐκκλησία, Ἀνωτέρα τῶν Ἀποστόλων Ἐκκλησία ὀνομαζομένη. Ἐκεῖ λοιπὸν ἅπαντες οὗτοι ὁμοθυμαδόν, τουτέστιν ἐν μιᾷ ἐπιθυμίᾳ καὶ ἑνὶ σκοπῷ μετὰ προσευχῶν καὶ δεήσεων περιέμενον τὴν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατάβασιν. Ἐκεῖ δὲ κατ’ ἐκείνας τὰς ἡμέρας ὁ Ματθίας συγκατεψηφίσθη μετὰ τῶν ἕνδεκα Ἀποστόλων. Κατ’ αὐτὴν δὲ τὴν Πεντηκοστὴν ἡμέραν, ἀπὸ τῆς ἡμέρας κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, ἦσαν πάντες οἱ Ἀπόστολοι ὁμοῦ συνηγμένοι εἰς τὸ αὐτὸ ἀνώγαιον, καὶ τὸν αὐτὸν ἔχοντες πόθον τῆς ἐπιδημίας τοῦ Παναγίου Πνεύματος.
«Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι. Καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν» (Πράξ. β’ 2-3).
Ὥρᾳ τρίτῃ τῆς ἡμέρας, ἤτοι τρεῖς ὥρας πρὸ τῆς μεσημβρίας, ἐξαίφνης ἐγένετο τοιοῦτος κτύπος, ἐκ τοῦ οὐρανοῦ κατερχόμενος, ὅπως ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος γίνεται ὅταν φυσᾷ σφοδρὸς ἄνεμος. Ἐγέμισε δὲ ὁ ἦχος ὅλον τὸν οἶκον, εἰς τὸν ὁποῖον ἐκάθηντο οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς ὄντες. Ἐφάνησαν δὲ εὐθὺς γλῶσσαι πυροειδεῖς, αἵτινες διαμερισθεῖσαι ἐκάθισαν ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν. Καὶ ἐν μὲν τῇ τρίτῃ ὥρᾳ κατέβη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἵνα φανερώσῃ τὰς τρεῖς ὑποστάσεις τῆς Θεότητος· ἐξαίφνης δὲ ἵνα δείξῃ ὅτι οἱ περιμένοντες τὴν τούτου κατάβασιν δὲν εἶχον ἀνάγκην ἑτοιμασίας, ἀλλ’ ἦσαν καθαροὶ καὶ ἕτοιμοι πρὸς τὴν τούτου ὑποδοχήν. Ἐσήμαινε δὲ ὁ ἦχος τὴν τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἔλευσιν, καθὼς ἡ φωνὴ ἐφανέρωσεν εἰς τοὺς προπάτορας τὴν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Παραδείσῳ περιπατοῦντος. Ἐκ τοῦ οὐρανοῦ δὲ προήρχετο ὁ ἦχος, ἵνα πληροφορηθῶσιν ὅτι Αὐτὸς ὁ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναληφθεὶς Ἰησοῦς οὐρανόθεν κατέπεμψε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, καθὼς εἰς αὐτοὺς ὑπέσχετο. Καὶ ἦχος δὲ ὥσπερ πνοῆς ἠκούετο, ἐπειδὴ τὸ Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ. Ἀλλὰ καὶ βιαίας πνοῆς, διὰ τὸ μεγαλεῖον τοῦ χαρίσματος, τὸ ἰσχυρότερον τῆς προφητικῆς χάριτος.